De herfst regeert, mooie dagen worden afgewisseld met wind, regen en kou. Vooral de windrichting is steeds anders, we hebben net een paar dagen oost achter de rug. Oost, zeker in het najaar geen favoriet van mij. Vandaag ziet het er ineens weer alleraardigst uit, maar ja werk gaat voor. Als er dan 's middags ineens een vergadering uitvalt en ik eigenlijk niet echt iets te doen heb besluit ik op huis aan te gaan en een paar uurtjes in de polder te pakken. Heerlijk als zulke uurtjes je ineens ten deel vallen. In mijn haast vergeet ik een kaartje voor de trein te kopen voor de terugweg. Ik denk er pas aan op het moment dat ik gecontroleerd wordt. Ik heb enorme mazzel want de vriendelijke mevrouw met de digitale kniptang gelooft mijn verhaal (het is ook echt waar) en laat me gratis meereizen.
Niet veel later loop ik langs het water, er staat lekker veel wind op, zo zie ik het hier graag. Ik heb niet lang dus drie voerplekken op stekken die hun waarde vaak genoeg hebben bewezen lijkt me meer dan voldoende. Niet veel later zit ik met mijn kop in de wind naar dat dansende pennetje te kijken; mag het nooit ophouden. Ineens is er al een flitsende aanbeet, enigszins beduusd graai ik naar de hengel, mis. Snel weer aas op de haak en inleggen. Helaas, een paar minuten later gaat het gemaal aan, omdat ik dicht bij een duiker zit is de stroom te stevig om de pen staande te houden. Ik loop naar de tweede stek, een tegenvaller, er ligt enorm veel draadalg, teveel om te vissen. Op de derde stek is het niet veel beter, shit. Ik hoop dat het gemaal uitgaat en loop eerder dan verwacht terug naar de eerste stek. Halverwege mijn wandeling kom ik een bellenspoor tegen. Ik laat mijn aas zakken en wacht. Tergend langzaam wordt de pen op sleeptouw genomen, een lijnzwemmer? Weer bellen en daarna volgt de pen weer; aanbeet dus. Ik sla aan en de vis komt direct boven drijven, blijkbaar zit de kou er al goed in. ik steek snel het net in het water, als ik een dril kan voorkomen dan graag. Als de vis bijna boven het net is verzet hij zich wat. Ik heb het idee dat hij licht gehaakt is maar kan het niet goed zien; de zon weerkaatst hinderlijk in mijn ogen. Ik hoor de wind door de lijn fluiten en realiseer me opeens dat ik in mijn poging de vis boven het net te slepen de hengel erg ver naar achteren heb gebracht, de hoek die de lijn maakt is niet gunstig, losschieten bestaat tot de mogelijkheden. Ik heb het nog niet bedacht of de haak schiet los. Ik zit op mijn knieën en weet niet wat me overkomt, dan voel ik iets in het net bewegen, ik trek het omhoog en zie de staart over de netrand glijden; hij zit erin!!! Ik trek de vis naar de kant, geen kleintje. Wegen meten en foto's, trots als een pauw. Het is een grote schub, 88 centimeter, hij ziet er oud uit en weegt 26 pond. Als ik hem heb teruggezet besef ik me dat er nog een voerstek op me ligt te wachten. Als ik aan het opruimen ben wordt ik aangesproken door iemand: 'meneer wat bent u aan het doen?". Ik sta oog in oog met een agent, tsja ik loop in de berm van een autoweg, vroeg of laat moest dit een keer gebeuren. Ik leg de agent uit waarom ik hier ben, hij begrijpt me maar legt uit dat dit echt niet kan. Dan de onvermijdelijke vraag of ik me kan legitimeren. Ik lach als een boer met kiespijn, mijn portemonnee met rijbewijs zit in de broek die op bed ligt. Na thuiskomst snel gewisseld voor mijn viskloffie. Of ik dan een visvergunning kan laten zien, ja dat kan. Het is ongelofelijk maar waar, de agent is er tevreden mee. Ik zwaai ze schaapachtig kijkend na als ze wegrijden en besluit de laatste stek maar te laten voor wat hij is. Ergens moet het geluk ophouden, laat ik het lot maar niet tarten....
0 Comments
|
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|