En dan is het alweer bijna voorbij. De tijd vliegt, zeker als ik kijk wanneer mijn laatste post hier is geweest... Ik heb zolang as mogelijk doorgevist op de manier zoals ik gewend ben; 's nachts meerdere stekken afpennen. Tot eind november is dat succesvol geweest. Daarna meer kou en een paar sessies waarop ik geen enkele beweging in het water zie. Het sein voor mij om over te schakelen naar winterplekken. Ik heb er vertrouwen in maar als het keer op keer mis is dan slaat de twijfel toe? Stekken die eigenlijk ieder jaar wel wat opleveren geven geen teken van leven. Eén keer zijn er een paar slome bewegingen maar geen aanbeet. Waarschijnlijk ligt de vis er wel maar eten ze niet? Wat overblijft is mijmeren als ik foto's van de laatste vangsten bekijk. Einde van een even jaar betekend ook een fotoboek samenstellen. Doe ik eens in de twee jaar en het is altijd een genot om aan te werken. Foto's selecteren en daarmee herinneringen herbeleven. Stukjes tekst die het beste de vangst typeren opzoeken en plaatsen met als resultaat weer een prachtig naslagwerk. Niet alleen een fotoboek ook moet ik op zoek naar een nieuw logboekje. Hij is vol, ruim acht jaar karpervissen staan netjes opgeschreven in het a6 grote boekje, een schat aan info. Met regelmaat pak ik het er even bij. Nu moet ik op zoek naar een nieuw schrijfmaatje maar deze zal altijd onder handbereik in de kast liggen. In dezelfde lijn ligt de ontdekking dat ik aankomend jaar mijn tiende jaar aan karperverslagen ga schrijven. Ik sta er nooit zo bij stil maar terugdenkend en vooral teruglezend is het een grote periode, beslaat ruim een kwart van mijn leven en dan met name het kwart waarin al die gebeurtenissen die je als 'live events' kunt typeren zijn gepasseerd. Veel verslagen dienen toch wel als kapstok van mijn geheugen waarmee ik bepaalde van die live events zo weer voor de geest kan halen. Ik zit een avondje terug te lezen, soms een lichtelijke schaamte om eigenwijze toon van de eerste jaren, soms schaterlachend om wat er zoal gebeurt, soms lichtelijk emotioneel omdat het toch allemaal wel een stempel heeft gedrukt door de jaren heen. Doet me ook beseffen hoeveel mooie polders er wel niet zijn en dat ik eigenlijk teveel plekken ken en daarmee niet altijd met een focus aan het pennen ben. Alleen al dit jaar ben ik in 23 polders geweest, verdeeld over net geen 90 keer vissen is dat eigenlijk net teveel van het goede. Afgelopen dinsdag loop ik weer eens in zo'n prachtpolder. Ik ving er nog nooit iets, viste er maar vier keer eerder verdeeld over de afgelopen drie jaar. Wat een dag, weinig wind, strakblauwe lucht en die eeuwige weilanden gescheiden door slootjes en weteringen. Ik krijg geen enkel stootje, vis meerdere bruggetjes af waar het dieper is dan op de rest van het water. Pennetje strak tegen de peilers en maar hopen dat er een cyprinus ligt? Ondertussen het moto "kijk om je heen en geniet" toepassen. Ik bedenk me dat ik veel te weinig hier kom, er vaker heen zou moeten gaan; zoveel keuzes om te maken, wie weet volgend jaar? Ik denk dat ik er vanavond nog even tussenuit piep, wellicht morgen ook even. Het nog niet hebben vangen van een decemberkarpertje knaagt toch wel wat aan de gemoedsrust.
Daarna weer een jaar officieel afsluiten en weer een nieuwe ingaan. Weer nieuwe mogelijkheden, de jongste die vrij snel in het nieuwe jaar naar school gaat. Ik zie het al helemaal voor me, kinderen naar school, papa met een bakje voer de polder in, samen lunchen, na de lunch kindertjes weer naar school, papa een pennetje plaatsen op het strooisel van eerder. Daarnaast merk ik dat het grotere water me weer begint te trekken, de Rijn is toch wel een mooie rivier en volgens mij zwemt er karper genoeg. Wellicht dat de papadagen ook ingezet gaan worden voor verkenningstochten van bepaalde delen van deze rivier. En dan zijn er dus nog al die polders en andere visplekken die ook echt wel weer aandacht moeten gaan krijgen. Het zal een kunst worden om alles weer in balans te houden, is soms bijna een hobby op zich! We gaan het wel zien, voor al diegenen die vial dit blog regelmatig of af en toe meekijken over mijn schouder; een heel fijn uiteinde en alvast een goed 2017. Mooie (vis)dagen toegewenst. Ik heb er zin in, jij ook?
0 Comments
|
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|