Vijf op een rij

Als ik op de fiets kruip om richting werk te gaan is het alweer erg warm. Halverwege de fietstocht wordt ik toevallig door een collega vergezeld. Zij verteld dat ze ’s nachts om een uur of twee wakker was geworden en het idee had dat het ruim boven de twintig graden was. Ik knik bevestigend en droom weg naar de afgelopen nacht. Twee uur, waar was ik toen? Toen liep ik meurend van de vis de tuin in en ja, het was zeker nog warm.

Al een tijdje wilde ik een verslagje droppen: "vier op een rij" zou de titel moeten worden. Vier karperloze visbeurten op een rij, even de plank een paar keer misgeslagen. Het zat me dwars die keren dat het niet lukte. Genoeg karper gezien, een mooi exemplaar gelost zelfs maar uiteindelijk dus niets gevangen. Ik vond het jammer te merken dat het me irriteerde, ondertussen zou ik toch wel moeten kunnen genieten van de visuurtjes zonder een karpertje te haken? Ik had verwacht toch wel wat ‘meer volwassen’ te zijn ondertussen. Dit thema spookt gisteravond wat door mijn hoofd terwijl ik het schelpenpad van een polder inloop. Als later die avond de adrenaline door mijn lichaam raast na een dollemansdril heb ik antwoord op mijn thema. Het vangen van die vis dat is niet wat ik mis of waar ik me op blindstaar. Dat moment dat vanuit het niets dat pennetje de diepte inroetsjt en de serene rust per direct omslaat in complete chaos. Dat moment, dat is mijn drug en kan er maar niet genoeg van krijgen. J. B. de Winter omschreef het jaren geleden al prachtig in zijn ‘Karpervissen’.

Tijdens het voeren, was van de serene rust nog niet veel te merken. Het is nog druk langs het pad, wandelaars, fietsers en vissers. Verbazend veel vissers. Ik maak her en der een praatje met mijn collegae, een praatje waarin ik vooral subtiel informeer tot hoe laat ze blijven. De meesten willen niet zo lang meer doorgaan. Mooi, laat de mooiste uurtjes voor mij alleen over. Tijdens het voeren zie ik al actieve karper. Trage kolken bij plompenrandjes, een boeggolf van een ondiep zwemmende vis en her en der belletjes. Tijdens mijn eerste rondje nog geen teken van leven op de pen, de anderen vangen ook niets en terwijl ik een breekstaafje monteer haken de meesten af. Ik zit op het stekje waar een diepteverschil ligt, als je het niet weet zie je het niet. Iets verderop zit een laatste visser. Ik heb het idee dat er op deze stek vis ligt  maar dat het eerst echt rustig moet worden, de vis wacht af tot er geen trillingen vanaf het veenpad het water intrekken, pas dan komen ze echt goed onder de kant. Puur op gevoel voer ik wat bij en loop naar de stekken die het verst van de eerste echte weg afliggen. Ik zit en wacht.Hier is het al langer rustig, de meeste mensen lopen niet zover door. Als ik bij een stek opsta omdat ik denk dat het niets wordt ramt er een boeggolf weg; lekker weer dan.

Ik loop maar weer helemaal terug naar de eerste stek, als ik er een tijdje zit komt de laatste visser teruglopen. Op dat moment is het half twaalf ’s avonds; de polder is nu van mij alleen. Via nog twee stekken kom ik weer bij die verbreding, die verbreding waar op sommige plekken op een meter of drie uit de kant een ondiepte ligt. Ik ga zitten en voel dat er iets gaat gebeuren, er is niets te zien maar ik voel een spanning die niet te omschrijven is. Toch heb ik moeite de concentratie erbij te houden, ik ben wat vermoeid na een aantal korte nachten. Als de torenklok van een dorp in de buurt half één slaat en een andere klok van een ander dorp dit een minuutje later weer doet wapperen mijn gedachten weg en vraag ik me hardop af of dit het tijdsverschil is tussen deze dorpen? Terwijl ik probeer te bedenken hoe deze dorpen ten aanzien van de windstreken ten opzichte van elkaar gepositioneerd zijn is er één kort hobbeltje en dan een vloeiende wegloper. Ik sla aan en denk in eerste instantie misgeslagen te hebben, dan volgt er een doffe dreun op de hengel die direct hoepelrond gaat. De vis moet op gang komen maar is daarna moeilijk af te stoppen. Hij loopt een meter of dertig weg naar links om daarna naar de overkant van de verbreding weg te zeilen. Ik wil hem niet te kort tegen de andere kant aan hebben, daar verspeelde ik al eens een vis. Het lukt me niet enige vat op de vis te krijgen, ik voel een log lomp gewicht dat stuurloos evenwijdig aan de overkant mij ondertussen gepasseerd is en nu naar rechts wegloopt. Ik ben bang voor een valsgehaakte vis of het is een enorm monster. In het donker ben ik even de oriëntatie kwijt, de vis is naar mijn eigen zijde gezeild, ook dat zie ik niet zitten terwijl er zoveel lijn uitstaat. Ik graai het net mee een draai lijn op terwijl ik naar de vis toeloop. Ineens zie ik het breekstaafje, hij probeert onder de holle kant te kruipen, ik trek uit alle macht en zie waar ik al bang voor was; vals gehaakt. De vis heeft nog een vat energie want hij loopt zonder moeite weer een meter of vijftien weg, daarna komt hij proestend dichterbij en kan ik hem scheppen. Een schitterende spiegel, het haakje zit in zijn flank, ik kan het eenvoudig lostrekken, op het prikgaatje na geen enkele verwonding. Dan is een soepele penstok toch een voordeel, de vis heeft geen nadelige gevolgen van het verkeerd gehaakt zijn. Ik ben eigenlijk wel erg tevreden met het resultaat. Het zweet loopt uit al mijn poriën. Ik meet 80 centimeter en weeg 22 pond. Met een grote glimlach ga ik op de foto.

Niet veel later vind ik mijzelf terug op een oud, gehavend steigertje. Mijn benen bungelen boven het water. De rust is terug in de polder maar nog niet in mijn koppie. Wat een enerverende tien minuten op een rustige avond. Ik heb geen zin meer om te vissen, voel me voldaan. Als ook bij mij de rust teruggekeerd is ruim ik mijn spullen op en ga op huis aan. In de verte slaat de kerkklok half twee, snel een paar uurtjes slapen voordat ik naar werk ga.