De Wetering

Omdat ik weet dat ik de komende week op geen enkel moment de tijd heb om te vissen, ben ik deze ochtend al vroeg op pad. Het is nog donker als ik van huis wegrijd. Eenmaal in de polder merk ik dat het koud is. Ik ben onderweg een wetering. Na afgelopen donderdag ben ik benieuwd of ik op een ander moment van de dag meer vissen actief zie azen. Aangekomen bij de wetering loop ik naar de stekken die ik wil bevissen. Eén van de stekken die ik donderdag beviste zal ik vandaag overslaan. Ik had niet het idee dat er hier actief geaasd werd. Wat voor mijn gevoel het aantrekkelijkste deel van de wetering is, is het deel waar hij ineens uitkomt op een enorme vijver, of meer een vierkante bak water. Op de hoek van de wetering en deze "bak" maak ik één voerplekje, in de wetering zelf komt voor een uitstekend paaltje wat voer te liggen. Bijna aan het einde van de bak water voer ik op een meter of drie uit de kant. Terwijl ik aan het voeren ben zie ik een aantal vissen actief azen, staarten zwaaien onder het wateroppervlak en op meerdere plekken komen er belletjes uit de zachte veenbodem omhoog. Ik loop voorzichtig terug naar de eerste stek. Dit kost extra moeite omdat het pad langs de wetering soms erg smal is. Op de eerste stek gebeurt niets. Op de tweede ook niet. Op de derde stek ontstaat net nadat ik ingelegd heb een kolk. Langzaam schuift er een karper over het voer heen. Wat moet gebeuren gebeurd, en de pen wordt na een minuut of tien weggetrokken. Ik sla aan en trek de karper een stukje naar de kant. Ik zie het direct, weer vals gehaakt, ditmaal in de staart. De vis begint terug te vechten en bijna direct schiet de haak los. Het valt me mee hoe rustig ik blijf na weer een vals gehaakte vis. Ik voer bij en loop terug naar stek één. Voor de zekerheid zet ik het loodje waar de pen op vastloopt hoger, en schuif ik ook het onderste lood omhoog. De pen zal nu nog verder van de stek afstaan, de lijn loopt er onder water in een flauwe bocht naar toe. Nu is het bijna onmogelijk om vissen vals te haken. Het duurt niet lang of de pen begint rondjes te zwemmen op de stek, ondergaan doet hij niet maar er zit duidelijk onafgebroken beweging in. Ik sla aan en dril de zeelt die het aas genomen heeft. Een mooie donkere vis. Ik voer weer bij en ga richting stek twee. Hier gebeurt niets. Op stek drie (waar ik een drie kwartier terug een vis vals haakte) ligt weer een kolk. Nadat ik heb ingegooid zie ik een tijdje niets, dan weer wellingen, de pen loopt even. Dan golft er een vis rustig weg van de stek. Zou die het draad hebben gevoeld? Even later zijn de wellingen toch terug en vrij snel glijdt de pen weg. De aanslag brengt een explosie teweeg. De vis gaat er als een gek vandoor. Na een meter of twintig lijn te hebben genomen kan ik hem stoppen. Hij scheert naar de kant en tot mijn verbazing kan ik hem daarna vrij eenvoudig binnenhalen. Rond het net draait hij nog een paar rondjes maar dan komt hij boven. Ik stuur hem het net in en als ik hem uit het water til weet ik dat het een hele beste is. Als ik hem meet zie ik tot mijn schrik dat de vis meer dan 90cm lang is; 91cm om precies te zijn. Zou hij de dertig pond halen? Nee dat red hij net niet, de wijzer van de weegschaal blijft steken op 14 kilo, 28 pond.

Ik zet de vis terug en ruim alle spullen op. Even later zit ik alweer op stek twee, ook hier lijkt karper aanwezig te zijn. Op een gegeven ogenblik wordt het pennetje meegetrokken en opgestoken tot hij helemaal plat ligt. Dan doorbreekt een brede rug het water; een wegzwemmende karper. De pen blijft staan. Ik twijfel of dit een lijnzwemmer was of dat de vis het aas weer heeft uitgespuugd. Ik wacht nog een kwartier maar er gebeurd niets meer. Op stek één merk ik dat de concentratie weg valt, ik zie alles behalve de pen en besluit dan ook te stoppen; het is mooi geweest voor vandaag.