De tijd vliegt, als ik zie wanneer ik voor het laatst een verslagje achterliet besef ik me dat dit alweer anderhalve maand geleden is. Ik heb weinig gevist tussendoor, het kwam er steeds gewoon niet van. Sinterklaasvieringen, verjaardagen, familiebezoek en andere verplichtingen maakten dat de tijd er simpelweg niet was. Tweemaal waren er wat uurtjes die vrij kwamen, de eerste keer verkende ik een polderstelsel waar ik vaak doorheen rij maar weinig heb gevist. Een aantal bruggetjes leken mooie winterkwartieren voor de vis, toen ik er viste viel het toch weer wat tegen, voorlopig kan er een streep door deze polder heen. Ze zullen er wel zwemmen maar de plekken waar ik kan vissen zijn me te druk met verkeer, dit zit dan gewoon niet heel lekker daarnaast denk ik dat de echte winterplekken op plaatsen liggen waar je niet bij kan komen. Een ruime week geleden bezocht op een prachtige winterdag een bekende winterstek maar het zat tegen. Het gemaal werd kort nadat ik was gestart opengezet wat vissen eigenlijk onmogelijk maakte. Wel pakte ik een lekkere winterkleur in een meer dan behaaglijk zonnetje. Wat me het meeste opviel tijdens de afgelopen maanden was dat het heilige vuur ook wat gedoofd leek. Ik heb het afgelopen jaar rustig herkauwd en kan niet tot een andere conclusie komen dat ik meer dan tevreden kan zijn. Met die gedachte in mijn hoofd zit ik vanochtend vroeg op de fiets. Ik wil wat voer strooien bij een duiker in een polder, later op de dag kan ik er dan even vissen. Terwijl ik tegen de weinige wind intrap glijden de mooie momenten aan me voorbij. Ik strooi een paar kleine handjes hennep, tarwe en oerdieboontjes in de duiker. Het water is rustig, donker van kleur, niets duidt op activiteit. Een uur of vier later ben ik weer ter plekke. Een soepele hengel voorzien van een molen met kakelverse 22/100. Het is even wennen om weer aan het vissen te zijn. De eerste worpen komen tegen de betonnen rand van de duiker in plaats van eronder, als ik eindelijk goed werp zie ik dat ik de diepte verkeerd heb ingeschat. Bijstellen en weer inleggen, shit te ondiep want de pen zinkt uit het zicht. Ik grinnik, wat een geklungel zeg ik zou het toch niet verleerd zijn? Niet veel later staat de pen een metertje in de duiker op een manier waar ik vrede mee kan hebben. Ik zak weg in mijn stoeltje. Als het voer zijn werk heeft gedaan zal het niet lang duren voordat de pen signalen door zal geven. Die gedachte klopt, al na een minuut of tien is er even een slome zakker vijf minuten later gevolgd door een aanbeet. Ik sla vast op een karper die alle kanten uitschiet, schichtig, een jonge vis. Na wat gespetter en getrek ligt er een mooi spiegeltje in het net. Een vis afkomstig van een uitzet die zijn tweede zomer in dit water heeft beleefd. Altijd leuk om te weten of de visjes goed groeien, 59 centimeter en 9 pond zijn mooie cijfers voor zo’n jonge vis. Ik doe een nieuw stukje smac aan de haak en werp weer in. Ik ga zitten en zie dat de pen direct weer begint te bewegen, hij loopt iets naar links en zakt dan weg. Ik sla binnen tien minuten tijd voor de tweede keer op een karper vast, nu niet dat schichtige heen en weer gezwem maar een log gewicht dat uit de duiker glijdt. De vis komt bijna meteen boven, schepklaar ligt daar en enorme schubkarper. Ik schat zijn lengte een eind richting de 90 centimeter en er hangt een behoorlijke pens onder. Ik graai achter me naar het net, de vis zwemt me voorbij en komt weer ondiep. Ik heb het net te pakken maar de vis is weer gedoken, hij zwemt nu richting de duiker maar met weinig moeite trek ik hem weer omhoog. Puur op zijn gewicht krijgt hij zijn kop weer onder water, hij zwemt langs me heen richting wat losstaand riet, ik leg de hengel om waardoor hij ruim voor het riet langskruist maar ook de mogelijkheid heeft wat aan diepte te winnen. Er volgt een lui schot, de slip loopt even maar dan schiet de hengel plots recht, een grote boeggolf rolt richting de wetering die tegenover de duiker ligt. Ik ben stomverbaasd, losgeschoten? Nog verbaasder ben ik als ik zie dat het onderlijntje is gebroken. Dit is een lijntje wat ik gisteravond knoopte en na de eerste vangst controleerde op eventuele zwakke plekken? Steen in mijn maag, hier ben ik goed ziek van. Deze vis was voor deze polder groot, heel groot, balen zeg. Met trillende vingers vervang ik de onderlijn. Ik probeer te begrijpen wat er is gebeurd maar weet ook dat ik er nooit achter zal komen. Ik zit weer in mijn stoeltje, de pen staat weer in de duiker. Ik schrijf wat in mijn logboekje maar kom niet heel ver, weer een aanbeet. De pen wordt hoog opgestoken, waggelt even heen en weer en wordt dan weggetrokken. Weer en jonge vis, die met enige tegenzin snel in het net komt. Deze is nog beter doorgegroeid dan de eerste spiegel; 64 centimeter en 13 pond. Ik ben er op zich blij mee maar kan niet voorkomen dat het een beetje voelt als een doekje tegen het bloeden.. Ik zit weer, de pen geeft me eindelijk de tijd om mijn logboekje bij te werken en wat koffie te drinken. Na ruim een uur is er een aanbeet maar ik mis, daarna gebeurt er niets meer. Tegen de tijd dat ik bij de auto terugkom ben ik toch wel tevreden alhoewel de gemiste kanjer toch een klein beetje een knagend gevoel achterlaat.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|