Het is alweer drie jaar geleden dat ik tijdens de kerstvakantie zo heerlijk kon vissen. Afgelopen twee jaar gooide sneeuw en ijs roet in het eten. Afgelopen twee weken heb ik het er dan ook van genomen. Vandaag is de laatste echte vakantiedag, na het weekend moet er weer gewoon gewerkt worden. Vandaag heb ik de dag voor mijzelf, mijn vrouw is alweer aan het werk en de kleine ‘dump’ ik op de opvang. Daarna ga ik op weg naar de polder. Ik hoop dat met het aanhoudende zachte weer de vissen gewoon op de stekken te vangen zijn waar ik ook de rest van het jaar in deze polder vis.
De afgelopen weken heb ik vooral bij duikers gevist, heeft me mooie vissen opgeleverd maar de stekken benauwen me wat. Ik kan er niet veel bewegen, ben erg aan één plek gebonden. Vandaag wil ik weer gewoon mijn ding kunnen doen; meerdere voerplekken aanleggen en stuk voor stuk afvissen. Gisteren was ik ook nog even op pad geweest maar met de stormachtige wind was het eigenlijk geen doen. Het waait nu nog steeds maar een stuk minder, er komen mooie wolkenformaties op topsnelheid langs vliegen. De zon is net opgekomen en speelt zijn spel met de wolken en het kabbelende water. Het contrast met de zwarte akkers is groot en daarom mooi. Ik strooi her en der wat voer en zie het wel zitten. Als ik na het voeren op de eerste stek het pennetje neerzet is er al ruim een half uur verstreken. Ik heb alle tijd genomen om te bedenken waar de vissen kunnen liggen en heb ook rustig om me heen gekeken; de verre blik in dit stuk polder verveelt me nooit. Het eerder genoemde struinstoeltje dat ik sinds kort gebruik is weer mee, wat een verschil met het matje waar ik jarenlang op doorbracht. Ik kan nu lekker achteroverleunen en een stuk meer ontspannen zitten. Ik drink een paar bakken koffie en geniet van alles om me heen. Op de stek is het stil, alleen de wind en de trek van het gemaal laten de pen hobbelen. Zo doe ik stek na stek aan en zie niets, geen stootje. De laatste stek ligt bij een bruggetje, net iets dieper zou zomaar een plek kunnen zijn waar ze liggen. Het gemaal is gestopt als ik pen op het laatste stekje neerzet. Ik zie het stukje smac naar beneden dwarrelen, van het pennetje is de bovenste twee millimeter zichtbaar. Deze stek moet het worden, de korte rode puntje net naast het beton van het bruggetje, kan niet missen toch? Het duurt niet lang voordat de pen wat omhoog komt en weer zakt. Niet veel later verschuift de pen een stukje, mijn handen zweven boven het kurk maar de beweging zet niet door. Daarna is het lang stil, erg lang. Toch zakt de pen uit het niets weer weg, komt weer omhoog. Niet lang daarna een klein drukkertje en de bevrijdende wegloper. Aanslaan en die trage beweging onder water voelen. Langzaam schuifelt er een karper langs de bodem maar hij wil niet omhoog komen. Hengel hoepelkrom, wind fluitend in de lijn; wat een genot. In het voorjaar heb ik na veel wikken en wegen toch besloten een fairplay cobold hengel aan te schaffen, 3.70 meter lang, 1,25 pond zwaar (licht?). Een perfecte hengel voor dit seizoen; een langzame, zachte hengel voor slome karpers. Langzaam draait de vis zijn rondjes, uiteindelijk moet hij opgeven tegen de aanhoudende druk. Een schubkarper in winterkleed. Hierna doorvissen maar weer. Het gemaal gaat weer aan, de zon komt even goed door. Ik zie geen beweging meer maar zit nog ruim een uur; nagenieten van een heerlijke visdag en een nog meer heerlijke vakantie.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|