Het is vrijdagochtend. Werkend achter het bureau in de studeerkamer dwaalt mijn blik even af. Het is kalm herfstweer, even een rustige dag na een qua weer tumultueus verlopen week. Ik besef me dat ik maar een bofkont ben. Over een paar uurtjes zit ik lekker te vissen, half dagje thuis werken en dan lekker op pad. Ik ben in de gelukkige omstandigheid mijn eigen werkuren redelijk zelf te kunnen bepalen. Komende week zal ik wat overuren draaien, ik compenseer dat alvast op deze middag. In de auto op weg naar de nieuwe polder. Best wel een stukje rijden maar tot nu toe steeds de moeite waard. Ik wil me richten op het deel waar ik in juni twee mooie spiegelkarpers wist te vangen. Als ik voer aan het strooien ben slaat de twijfel toe. Het water is begroeider dan ik had gedacht en ik merk dat ik me onrustig voel omdat het water direct aan een sportpark grenst. Met enige tegenzin maak ik mijn voerronde af, de twijfels worden alleen maar groter. Terug bij de auto om de hengel op te tuigen hak ik de knoop door. Ik ga eerst een stuk verderop kijken. Een stuk water van deze polder waar ik nog niet eerder was. Ik rij erheen en zie dat de dichtstbij liggende parkeerplek afgesloten is in verband met werkzaamheden. Dan maar een stukje extra lopen. Niet veel later ben ik voor de tweede keer op pad met de voerdoos. Ik volg een tocht die hier wat smaller is. Van de waterkaart weet ik dat er eerst een T- splitsing komt en daarna een waterkruising, ik wil op de kruising het water naar rechts volgen. Als ik op het stuk aankom ben ik aangenaam verrast, het is een stuk breder dan ik had durven hopen, toch zeker wel een meter of 25, heeft mooie natuurlijke oevers en lijkt niet zwaar begroeid. Aan de kant waar ik loop ligt een onverhard pad, daarnaast beginnen de weilanden. Aan de andere oever staat een rij statige bomen, de start van een groot park. In het park liggen een aantal vijvers waar intensief op karper gevist wordt. Dit mooie water lijkt door iedereen over het hoofd gezien te worden? Met een trage bocht loopt het water steeds verder naar links. Ik volg de watergang en kom al snel kort onder de kant een bellenblazer tegen. Een meter of honderd verderop is het water aan mijn zijde verkleurd, als snel zie ik meerdere azende karpers. Ik maak er twee voerplekken en loop verder. Er is een kade over de volledige breedte van het water, er loopt een duiker onderdoor. Perfecte plek om een visje te onderscheppen, ik voer voor de duiker. Ondertussen is er begroeiing aan beide zijden van het water, de weilanden kan ik niet meer zien. Een eind verderop zie ik mooi geschilderde boogbruggen, daar zit je echt in het parkdeel. Ik loop nog een stukje door na de duiker. Dit stuk lijkt wat dieper, mooie rietkragen aan de kant met af en toe een onderbreking. Bij één van de onderbrekingen voer ik. Ik heb ondertussen een eind gelopen, terug maar weer om de hengelspullen te halen. Ik ga niet terug naar de stekken die ik eerst voor ogen had, hier voel ik me een stuk beter op mijn plek, tot nu toe ben ik niemand tegengekomen, lekker rustig. Met enige spanning sta ik een uur na het voeren mijn hengel vlakbij de eerste stek op te tuigen. Ik ga rustig zitten, er zijn meerdere actieve vissen in de buurt maar zo te zien zijn de vissen nog niet op het voer geweest. Ik eet en drink wat en kijk naar een buizerd die aan een soortgenoot duidelijk maakt geen concurrentie te dulden in zijn territorium. Op het tweede stekje is het rustig, hier ook geen zichtbaar actieve karper in de buurt. Ik blijf er dan ook niet lang hangen, ook al omdat ik het vermoeden heb dat er bij de duiker wel een goede kans op snel succes is. Ik zit al een minuut of tien bij de duiker, al een paar keer zijn er golven uit de duiker gekomen; karper of watervogels? De pen loopt een keer weg maar dat lijkt een lijnzwemmer. Ik wacht op de aanbeet die in mijn hoofd al een paar keer heeft plaatsgevonden, maar het blijft bij fantasie. Op het laatste stekje merk ik inderdaad dat aan deze kant van de duiker het water dieper is. Na een minuut of tien geeft de pen een huppeltje en wordt direct erna weggeramd. Na de aanslag komt de spiegelkarper direct beduusd boven, de dril is snel in mijn voordeel beslecht. Geen onaardige vis, wel veel scheuren in zijn vinnen, hoe dat kan? Ik weet het niet. Ik verwijder een stukje lijn waar een lichte beschadiging op zit en loop terug naar de eerste stek. Ik benader de plek zo stil als mogelijk. Ik zie bellen omhoog komen van de stek, hier ligt nu wel karper op het voer, voorzichtig aan maar. Ik werp ruim over de stek heen en draai snel wat lijn binnen. Ik zie het blokje smac naar de bodem dwarrelen. Ik heb de diepte verkeerd geschat, het pennetje staat een kleine millimeter boven water, inhalen durf ik niet want de vis bubbelt onverstoorbaar door, de bellen komen nu al ronde de pen omhoog. Het puntje zakt weg; lijnzwemmer of aanbeet? Ik wacht en kijk of mijn draad volgt, het duurt even maar dan loopt het draad schokkerig achter de verdwenen pen aan. Na de aanslag een totaal tegenovergestelde reactie als eerder, de vis is furieus. Knalt op me af, en net voordat hij de kant opzwemt slaat hij af naar rechts, de slip krijst, de vis springt twee keer uit water. Ik zie dat er een stelletje aan komt lopen, de commotie is ze niet ontgaan. De heer van het stel trekt direct zijn smartphone tevoorschijn en begint ongevraagd te filmen. Ik snap dat echt niet, wat bezielt mensen om zomaar iets van een wildvreemde ongevraagd vast te leggen? Tijd om er iets over te zeggen heb ik niet, ik heb mijn handen vol aan de schubkarper. Die is na een eind mijn eigen kant te hebben gevolg naar de overkant gescheerd, een flinke run in tegengestelde richting, dan is het klaar. Op de kant bewonder ik de mooi gekleurde schub, het stel kijkt mee. Een paar vragen daarna vervolgen zij hun weg. Ik volg mijn eigen ritueel, de vis is met zijn 78 centimeter een centimeter korter dan de spiegel, en weegt met zijn 17 pond ook een pondje minder. Ik vervang voor de zekerheid weer wat draad en besluit me op de duiker te concentreren. Als ik er aankom zie ik dat er vlakbij de duiker, in een kommetje waar een buis op uitkomt meerdere vissen liggen te bubbelen. Ik strooi dunnetjes wat voer en kijk eerst nog even bij de duiker. Daar gebeurt nog steeds niets. Ik steek een breekstaafje op de pen en sluip naar de net aangevoerde stek. Het duurt maar een minuut of tien dan zakt het breekstaafje weg. Ik reageer te vroeg en sla mis. Ik probeer het nog even maar de vis is gevlucht. Een mooie score voor een krappe vier uurtjes vissen en een goede keuze om mijn gevoel te volgen!
0 Comments
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|