Ik heb er vertrouwen in, aan alles voelt het dat het een goede avond kan worden. De keuze om te gaan vissen in plaats van te hengelen is een goede geweest. Groot verschil, vissen of hengelen. Ik heb weinig gehengeld dit jaar, bijna niet, eigenlijk alleen maar gevist. Daarom ook de stilte hier, weinig te melden. Laatste bericht was van eind mei, daarna een periode van verbouwing en drukte op werk. Toen er misschien beter voor kunnen kiezen om te gaan hengelen. Makkelijker water, plekken die een zekerheidje zijn. Nee, er werd gekozen voor verkenningen op de rivier, mistige ochtend en een rivierzeelt. Dat was al een heel gevecht, laat staan als je er een karper haakt. Achteraf is het onverstandig geweest me vooral op vissen te richten. Alle drukte eromheen maakte dat ik er eigenlijk niet de volledige concentratie voor had. Het zijn dingen die ik vaak achteraf pas merk. Toen half augustus na een welverdiende zomervakantie mijn vrouw aan me vroeg of ik geen zin had om te gaan vissen een duidelijke 'nee'. Geen verdere uitleg van mijn kant, kon ook niet, had zelf nog geen antwoord op het missen van de prikkel die we allemaal kennen. Enige dat in mijn hoofd spookte was "wacht maar af, het komt vanzelf weer terug". Tussen het vissen en niet vissen in een welverdiende zomervakantie waarop er lekker gehengeld kon worden. Of was dat toch vissen? Daar sta je dan aan een enorm stuwmeer, azuurblauw, met je zeelthengeltje. Waar de wind eindigt is meestal goed, laat daar nu net een oude muurstructuur staan. Het duurt niet lang en dan is er barbeel, kort daarna een paar karpers. Dikke pret. Ik kreeg gelijk, het gevoel kwam vanzelf weer terug. Een stille tinteling ergens in het hoofd. Uiteindelijk vind ik mijzelf terug in het magische landschap aan een verbindingskanaaltje. Kanaaltje waar de laatste blog mee stopte; toeval? Ik zie aan de start van de dijk een auto parkeren, iemand begint in tempo een kruiwagen op te laden, het zal toch niet? Niet veel later een eenzame figuur die met zijn spulletjes de dijk afloopt. Op enige afstand al een grote glimlach; het is lang geleden dat we elkaar hebben gezien. Handen schudden en visserpraat, je kent elkaar niet eens heel goed maar het gesprek is er direct. Ook de verwondering dat we elkaar zo weinig tegen komen; onze jaaggebieden zijn toch wel ongeveer dezelfde. We houden het kort, Hans moet nog opbouwen en wil dat voor het donker doen. Ik vis door en vang weer eens een zeelt. Ik loop mijn stekken af, krijg een kans op karper maar een vrouwtjesfazant gooit roet in het eten. Net op het moment van ingooien vliegt ze met veel kabaal op uit het riet. Ik schrik, verzet grof mijn voeten en zie een boeggolf wegdreunen van mijn stekkie. Balen, de kansen liggen niet voor het oprapen hier. Als ik terugloop om de eerste stek als laatste nog even te bevissen passeer ik Hans voor de 2e keer. We nemen wat ruimer de tijd en praten bij. Karpers, vogels en alles wat ons boeit, buiten brengt en houdt komt langs. Ik laat een foto zien van een eerder die week gevangen vis van een gezamelijk jaaggebied; ze groeien goed door! Vertel ook direct dat het langs die dijk wel erg druk is geworden. Nu het weer minder is kan je er goed uit de voeten maar rond de zomer was het geen doen. Ik vertel over een avond waarop ik startte met voeren, in de verte kwam een jongen druk aanbenen. Recht op zijn doel af; "ga je vissen of ga je op karper", vuurt hij op me af. Ik moet tamelijk onnozel hebben gekeken want hij herhaalt de vraag nog twee keer, iedere keer iets harder. Ik kan mijn lachen niet inhouden wat maakt dat hij zich niet serieus genomen voelt. Ik leg uit dat ik op karper ga, dat kan niet volgens hem omdat ik door daar te voeren zijn "ingang" blokkeer. Ik moet nog onnozeler hebben gekeken. "Joh, ruimte genoeg ik ga wel verderop". Rare ontmoeting. Hans schaterlacht; "ga je vissen of ga je op karper", herhaalt hij. Ik lach mee. Na die avond kom ik twee keer terug op het kanaaltje; dit is de tijd dat het moet gebeuren. Een stille ochtend samen met Michael en afgelopen zaterdag een avond die perfect had kunnen zijn. Had kunnen zijn als ik de enige aanbeet van de avond niet zou verspelen. Verspelen op een enorm schlemielige wijze, ik ga er verder niet op in maar het gevoel van dat moment dreunt de hele week na. Kansen die dun gezaaid zijn missen geeft een langdurig knagend gevoel.
De herfst is echt begonnen, veel regen en bijpassende temperaturen. Ook eindelijk weer wat meer wind. Door de week kom ik bij toeval langs een poldertje wat ik voor het najaar op het oog had. Waar normaal er veel kroos ligt is het nu schoon. Ik weet genoeg en plan een vismomentje. De vanzelfsprekendheid waarmee ik nu weer op "goed"gevoel aan het vissen ben, staat in schril contrast met het moment dat ik er even geen zin in had. Als ik een paar dagen later op mijn fiets onderweg ben om eerder aangevoerde stekken af te pennen denk ik er nog even aan terug. "Zie je wel, het komt vanzelf weer terug", vertel ik mijzelf hardop, grote glimlach erbij. Ook direct een gedachte die door mijn hoofd schiet "vanavond ga ik een beer vangen", glimlach wordt groter. Zo raar, dat zulke dingen zich soms aandienen alsof het vanzelfsprekend is? Eerste stek, voorzichtig hengeltje in elkaar, paar maïskorrels op de haak en vissen maar. Ik heb die middag ruim maar dun gestrooid op deze plek. Ik ben van plan er wat langer te zitten, omdat de voerplek over een groter dan gebruikelijk oppervlak ligt zal het waarschijnlijk langer duren voordat een vis het aas vindt. Af en toe een lijnzwemmer en een paar keer een pen die signalen van azende vis doorgeeft. Na een half uurtje wordt het pennetje even kleiner om daarna rustig weg te zakken. Na de aanslag een kalme reactie. Ik voel direct dat dit de beer is maar besef me ook dat ik hem nog niet heb gevangen. Vis komt langzaam op stoom maar is dan niet te stoppen, weet precies waar de wilg aan de overkant in het water hangt. Ik gooi de hengel om en zet twee stappen naar achteren, het logge gewicht wordt uit zijn baan getrokken, zwemt de andere kant op. Ik pak het net en loop een stukje mee, ietwat meer afstand tot de wilg is prettig. Vis zeult rustig door de slip, traag en zwaar. Herhaalt dat kunstje een keer of drie en komt dan zonder al teveel moeite boven het net. Het is lang stil geweest hier, kreeg er her en der wat vragen over; wees gerust, ik ben er en blijf gewoon mijn ding doen!
3 Comments
Frank Geutjes
7/10/2019 09:48:28 pm
Jeetje Andries wat een prachtige vissen daar zit veel tijd in, heel gaaf
Reply
Bas
23/10/2019 03:02:02 pm
Die Andries, even niet zo fanatiek karperen, dat zelfs jou dat ook kan overkomen.
Reply
Hans (die)
1/12/2019 09:53:27 pm
Ha Andries,
Reply
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|