Luna

Onderweg zie ik hem al groot, wit en een beetje dommig staan; de maan. Tegenover hem, in het westen, zet het laatste restje september zon de horizon in vuur en vlam. Bij het water aangekomen loop ik even een stukje het schelpenpad op. Er zit redelijk wat beweging in het water. Rollende en spetterende witvis en kort langs de kant jagende baarsjes. Het oppervlaktewater is goed opgewarmd met de overdosis zon van vandaag. Nu die zon weg is voelt het meteen fris aan. Ik loop terug naar de auto om mijn jas te pakken maar constateer dat ik die vergeten ben. Dat is balen, met enkel mijn over elkaar aangetrokken truien ga ik het vannacht niet redden, ik gok erop dat Michael iets extra's in de auto heeft liggen.
Wachtend op een bruggetje zie ik karper rollen. Ook voel ik hoe snel de atmosfeer kil wordt, de weinige wind komt uit het oosten en dan die enorm grote heldere maan. Geen perfecte omstandigheden maar een gegeven avond moet je maar niet in de bek kijken. Ik denk terug aan 's middags, op de voetbal liep ik Torsten tegen het lijf. Kort praatje over dit water, een plek waar Torsten regelmatig komt. Al vanaf begin augustus heeft hij er niets gevangen, ook bijna geen vis gezien. Het zal een taaie avond worden. Ik denk ook nog even aan een opmerking die pas iemand maakte: "ik hoor iedereen klagen over slechte vangsten". Een opmerking die ik vaker hoor. Wat ik me altijd afvraag is: halen diegenen echt het onderste uit de kan, proberen ze maximaal in te zetten op de dingen die ze kunnen beïnvloeden of schepen ze zichzelf af met dooddoeners als een verkeerde wind of iets anders? Wat mij opvalt is dat er een kleine groep vissers is die eigenlijk altijd en overal wel vangen, die hoor ik nooit klagen over een slechte periode. Ze doen hun ding en passen aan waar nodig.
Daar is Michael, hartelijke begroeting. We hebben er allebei enorm veel zin in. Voeren doen we samen. Om de lijn van mijn laatste blog voort te zetten voer ik vijf plekken aan waar ik nooit eerder voerde maar die me voor deze avond interessant lijken. Twee plekken zijn bekend en leverden al vaak mooie vis op.
Na het voeren vindt Michael gelukkig een extra jack in zijn auto. Gezien ons lengteverschil moet ik hem onder mijn truien dragen anders past het niet, we lachen hartelijk om de verkleedpartij. Daarna is het bittere ernst; er moet gevist worden. Maximale concentratie en bewegen als stroop; ingrediënten die op het smalle pad dat snel trillingen doorgeeft belangrijk zijn om ook maar enige kans te maken. Helaas zijn we niet de enigen. Kort na de start twee groepjes jongeren die over het pad fietsen. Eén groepje verkiest een bruggetje als hangplek. Ze produceren veel geluid in de verdere stille polder en besluiten zich na een periode ook nog eens te verplaatsen. De stekken kort onder de kant zullen nog niet veel opleveren
Als ik aan mijn tweede rondje wil beginnen komen de heren terug gefietst, de tas met bier is leeg, het pad wordt rustig. Ondanks nauwelijks beweging tijdens het eerste rondje heb ik een torenhoog vertrouwen. De enkele vis die we hebben zien boeggolven helpt hierbij maar nog belangrijker; iets in me verteld me dat het helemaal goed gaat komen. Mijn vierde stek is op een splitsing tegenover mij. Ruim acht meter gooien. Nu het zo goed als windstil is kan dit wel. Kort nadat ik de pen er heb geplaatst wordt het lichtje wat weggedrukt, een duidelijke zwieper van azende karper. Iets later zakt de pen weg, ik wacht heel even en sla dan aan. Een karper rolt weg, pakt een meter of twee lijn en komt daarna vrij snel voor de kant. Michael, gewaarschuwd door mijn fluitje, schept; binnen. Wat fijn, ondanks alle zogenaamde slechte omstandigheden in ieder geval één vis op de kant!

We vissen door. De maan is wat hoger gaan staan en geeft nog steeds een enorme hoeveelheid licht af. Op één moment schuiven er een paar wolkjes voor; alsof het licht uitgedaan wordt zo donker wordt het. Op een vebreding van het water hebben we allebei hoopvolle beweging die niet doorzet. We voeren wat bij en schuiven weer door. Tegen middernacht zit ik voor de tweede keer op mijn laatste stekje. Een brede inham tussen twee in verval zijnde lelievelden, ziet eruit als een topplek. Na een minuut of tien wordt het pennetje voorzichtig op sleeptouw genomen, geen aanbeet maar ik ben er bijna zeker van dat het karper is. Michael komt aangelopen, heeft in de wetering aan de andere kant van het pad gevoerd. Hij heeft wat moeite de juiste diepte te vinden. Ik hoor hem rommelen. Mijn pennetje verplaatst zich ineens naar links, zakt wat, steekt op, zakt wat steekt op; de vis heeft het aas genomen en aast ondertussen gewoon door. Ik sla rustig aan in de wetenschap dat met de kort uitstaande lijn een lichte tik voldoende is om de haak te zetten. De vis rolt weg, komt direct ondiep en probeert weer dieper te komen, wil voor de lelies langs maar ik kan hem eenvoudig keren. Michael die twee meter verderop gebukt over zijn hengel staat heeft niets in de gaten, zo stilletjes en rustig verloopt alles. Ik roep hem maar hij hoort me niet, de karper komt als een preutse bakvis boven water. Ik roep weer, Michael hoort en en staat even verbaasd te kijken, beseft zich dan dat de vis al schepklaar ligt. Hij steekt snel het net eronder en de buit is binnen. Een grote vis die aan de dril weinig energie heeft verspeelt. Op de kant is hij boos, klapt met zijn lichaam. Ik laat hem in het net begaan, kan geen kwaad. Michael komt erbij. We houden de vis onder controle. Hij wordt rustig Terwijl Michael mijn tas pakt onthaak ik de vis. Net nadat ik het haakje heb los gewipt slaat de vis weer. Ik hou hem snel vast. Als ik daarna de lijn en losliggende haak wil weghalen zie ik dat die onder de vis is gegeleden. Ik voel voorzichtig hoe het zit en constateer dat de lijn van buitenaf zijn kieuw inloopt. ik volg de lijn maar voel alleen kieuw, de haak is blijkbaar heel diep naar binnen gegleden? Ik bijt de lijn door en hang de vis in het water terug. We maken alles klaar om zo snel als mogelijk, meten, wegen, haak verwijderen en foto's maken te kunnen uitvoeren.
Michael houd de vis vast en schijnt met een lampje bij. Voorzichtig volg ik de lijn de kieuw in. Ik vouw de kieuw open en vind het haakje. Heeft zich om een kieuwboog vastgezet maar zonder de prikken. Toch krijg ik er geen beweging in. Ik kijk nog een keer en zie dan tot mijn grote verbazing gevlochten lijn om de kieuw heenzitten. Het zit vastgedraaid om de bultjes die aan de binnenzijde van de kieuwboog zitten. Michael kijkt mee. We kijken elkaar aan en weten dat we beter niets kunnen doen. het is niet te zien hoe en waar de lijn vastzit, aan het haakje gaan trekken kan de boel dusdanig beschadigen dat de kieuw ernstig beschadigd. Het draad daar kan ik niet goed bijkomen zonder te forceren en dat wil ik niet. Een andere optie is met een tang de kieuw in, Maar als de vis op dat moment ook maar één verkeerde beweging maakt wordt er ook schade aangericht. We kijken nog een keer goed en besluiten eraf te blijven. De haak zit dusdanig dat de vis er geen directe last van zal hebben. Vreemde beslissing maar ik ben er van overtuigd dat het de enige juiste was. Bij het terugzetten hou ik de vis wat langer vast, ik zie beide kieuwen rustig op en neer gaan; op het oog functioneert alles nog. Met een krachtige slag verdwijnt de vis in de diepte.

We vissen door maar ik ben mijn concentratie kwijt, Heb het beeld van dat haakje in de kieuw op mijn netvlies. Wat een bizarre samenloop van omstandigheden. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden maar merk dat ik minder blij ben met de vangst nu dit alles is gebeurt. Een licht zeurderig gevoel zeg maar. Gezien de blakende gezondheid van de vis en het feit dat hij overduidelijk gewoon doorat terwijl het draad al om zijn kieuwboog zat weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken maar toch knaagt het.
Ik zit nog een tijdje naast Michael op een stek waar hij wat walmende beweging heeft, helaas levert het geen aanbeet op. Ruim na twee uur schudden we elkaar de hand. Het was weer eens een opmerkelijke avond die mij een dubbel gevoel oplevert.