Aan de start van dit jaar schreef ik dat ik meer mijn gevoel wilde gaan volgen, minder richten op cijfers en aantallen, maar meer op waar mijn gevoel naar uitgaat. Daarnaast bepaalde ik in januari al voor mijzelf in welke periodes van het jaar ik vooral welke polders ik wilde gaan bevissen. Dit zorgt er wel voor dat ik iets minder mijn gevoel kan volgen, anderzijds geeft het wat houvast. Zo zijn er een aantal polders die na juni door de hoeveelheid aan plantengroei niet meer bevisbaar zijn. Voor die periode wil ik mijn slag er geslagen hebben!
Daarom ben ik vandaag weer op pad naar een ondiepe heldere polder. Door paasverplichtingen heb ik wel wat kort de tijd. Ik maak vier voerplekken. Eén in een plasje, twee in een vaart en één in een wetering. Tijdens het voeren merk ik al dat het erg stil is. Normaal zie ik in de schemering al wel wat activiteit, in dit ondiepe water kan de karper zich moeilijk ongezien houden. Vandaag is alles stil, erg stil. Als ik de hengel optuig rolt er een vis aan de rand van een leliebed in het plasje. Het geeft wat vertrouwen maar ergens ben ik er niet gerust op, zo stil is het bijna nooit. In het plasje gebeurt er dan ook niets. In de wetering zijn her en der wat kleine belletjes te zien, waarschijnlijk van azende zeelt. Vooral voor de wetering vind ik het vreemd dat het zo rustig is. Er zwemt maar een klein bestand aan karper rond, als de vissen actief zijn dan zie je ze overduidelijk azen. De vissen kunnen op een ander deel van de wetering zijn maar na afgelopen winter zal het me ook niet verbazen dat het al kleine bestand nog wat kleiner is geworden. In mijn rug komt de zon op, nevelslierten hangen boven het water her en der zwemt een meerkoet, verder is en blijft het stil. Ik ga op pad naar de vaart maar hier is het exact hetzelfde. Ik zit 20 minuten op beide stekken zonder ook maar een teken van een karper te zien, terug naar het plasje. Ook hier gebeurd nog niets de pen stuitert af en toe op en neer maar dat is vrij zeker van kleine witvis. Als ik op mijn mobieltje kijk zie ik dat ik nog maar een uurtje heb te gaan. Ik voer op deze stek een beetje bij en ga terug naar de vaart. Ik zit hier een half uurtje op de eerste stek maar er is helemaal niets te zien. Terug naar het plasje. Als ik bijna bij het plasje ben bedenk ik me dat ik ook nog wat voer in de wetering had gestrooid. Zal ik daar nog even kijken? Ja, tot nu toe heb ik hier sowieso weinig gezien. Misschien is er wel een zeelt op het voer gekomen. Als ik langs de wetering loop zie ik de trage, walmende beweging van een karper. Mijn stek ligt nog een stuk verderop maar dat maakt niet uit er gebeurt eindelijk iets! Vanaf een bruggetje zet ik de pen onder de kant waar ik gevoerd heb. Niet veel later komt aan die kant een eind verder op een karper aanzwemmen. De wellingen zijn duidelijk te herkennen en de vis komt rap dichter bij het voer. Het zal me niet verbazen als hij hier al eerder is langsgekomen want als hij bij de plek aankomt duikt hij meteen om te eten. Vrij snel daarna wordt de pen langzaam meegenomen, ik wacht met slaan want dit is zeker geen aanbeet. Deze beweging is door de kolken of de vis die door de lijn zwemt. Dan springt het pennetje weg en wordt onder water meegetrokken. Ik sla aan en voel de weerstand van de vis. Die schiet direct terug in de richting waar hij vandaan kwam. Ik vind dit prima, het bruggetje waar ik op zit is de plek waar ik hem vandaan wil houden. Ik klim met de hengel in mijn hand over een hek het weiland in. Het net had ik al aan de andere kant klaargezet. Ik volg de vis totdat ik een veilige afstand tot het bruggetje heb. Daarna begint de strijd pas echt. Het is een gezonde sterke vis want zonder enige moeite blijft hij dicht bij de bodem. Na een minuut of vijf is hij toch moe en kan ik hem boven het net trekken; hij is binnen. Op de kant zie ik dat het een mooie strakke schub is. Grote vinnen en donker gekleurd, 71 centimeter en 12 pond. Na een korte reis in de buitenlucht mag hij terug. Voor mij is het tijd om te gaan, de paasbrunch wacht….
0 Comments
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|