Reïnvented

Wat een warmte. Overal gaat het erover, warm en droog. Net terug van vakantie zagen we het toen we de grens overreden, alles gelig. In een plantsoen in de buurt een soort apocalyptisch beeld; een afgevallen bladerdek dat aan de herfst doet denken. "Wat doet de vis? ", is de vraag die door mijn hoofd speelt. Bar weinig waarschijnlijk? Beste moment, koelste moment. Het is toch te warm om te slapen, half drie schuif ik eruit. Polder ken ik op mijn duimpje. Stekken zijn in het donker zo aangemaakt, her en der een kantsmak geeft vertrouwen. Zonsopgang is fenomenaal, komt door het beetje bewolking waar de zon mee kan spelen. Genieten geblazen.

Net voor de warmte een bevrijdende aanbeet. Tot dan toe waren er alleen kreeftjes geweest die aan het haakaas knaagden. Dacht nu ook weer die zachte weerstand te ontmoeten maar gelukkig ontploft het water. Ondiepe sloot die onlangs wat dieper is geworden. De bagger ligt uitgehard op de kant, als ik zo'n plek tegenkom zal ik er altijd vissen. Baggeren doet eten, bleek weer eens waar want dit was de enige plek waar met regelmaat azende vis te zien was. Half uurtje later was het over, her en der een slome boeggolf maar verder niets meer.

Voor de vaste lezer zal het wennen zijn; al die foto's in daglicht. Zonder er erg in te hebben heeft er een verschuiving plaatsgevonden. Het aantal breekstaafjes dat ik gebruik is dramatisch gedaald, blijkbaar zijn er weer even andere momenten die me meer bekoren? Toch doe ik het nog wel en als het dan lukt weet je ook weer waarom die nachten zo gaaf zijn. Gedekt door het donker aast de vis zonder enige scrupules, pen die alle kanten wordt opgegooid, hengel in de trillende handen en steeds kijken of dit nu de aanbeet of weer een lijnzwemmer is. Als het dan raak is en er in het flauwe schijnsel van de maan een blanke spiegel te voorschijn komt kan ik niet anders dan tevreden zijn.

Ergens half juni voelde alles teveel routine, weer dezelfde stekken, weer dezelfde polder. Tijd voor iets nieuws. Viswaterboek  en Google Maps erbij en zoeken maar. Zoveel water, zoveel keuzes te maken. Oog valt op een mooie plek, megaveel water. Oude kleiputten omgeven door verstilde bomen in een verder groeneweiland wereld. Ik heb er met mijn vispassen geen visrecht, duurt een paar dagen dan gaat de knoop door, vispas erbij en gevoel van avontuur terug. Branieachtig voelt het om die eerste morgen voor dag en dauw een sprookjeswereld te betreden; mag ik hier echt gaan en staan? Tot nu toe komen er nog geen karper boven water van deze nieuwe visgronden, wel weer mooie beelden die na- echoën en terugroepen, daarnaast wegzakkende pennen en het stampende drilgevoel van zeelt. Zeelt, na zeelt na zeelt.

De zeelt is hoe dan ook wel een thema geworden. Vang ze ineens overal weer? Zelfs afgelopen vakantie in Tsjechië kwamen er van een rivier zomaar ineens een paar minizeeltjes boven water. Kleine stoempers. Geef mij de Nederlandse maar, die mooi gevulde exemplaren die een lichte karperhengel lang laten knikken. Het doet verlangens aanwakkeren, verlangens om weer eens wat anders te proberen en lekker met gepast materiaal die mooie vis te belagen. Tot nu toe wint de karperdrang het nog steeds maar ik ben er zeker van dat vroeg of laat het weegschaaltje door gaat slaan. Ik geef het de tijd, er is zoveel moois te beleven.

Met de terugkerende zeelt is ook de hark weer vaker mee op pad of was het andersom? Ik weet het niet meer, wel hark ik er in een aantal polders vrolijk op los. Kilo's wier op de kant, bodem goed omwoelen. De vis komt er altijd vrij snel achteraan. Voor de karper werkt het ook prima, handje minipellets over zo'n stek en ze worden helemaal gek. Met dat warme weer laat ik het harken even zitten, onttrekt ook zuurstof, het zal niet het verschil maken maar toch. Voor die warme periode dus wel een aantal keer en niet zonder succes. In een polder waar iedereen die er vist altijd klaagt dat het moeilijk is maakt het harken het verschil.
Nu ik alles van de afgelopen periode, zonder al teveel chronologie, rustig in een blogje neerzet lijkt er behoorlijk wat beweging te zijn. Beweging in hoe ik vis, een toegenomen hang naar polders waar het rustig is en een gezonde dosis opportunisme die me geen windeieren heeft gelegd. Dingen die al lang in mijn hoofd zaten maar die ik keer op keer toch naast me neerlegde ben ik nu aan het uitvoeren. Toch weer bezig mijzelf opnieuw uit te vinden en daarmee mijzelf terug te vinden. Terug te vinden in die groene wereld, vis in de hand, plannetjes in mijn hoofd.