Een hele dag in het verschiet. Ik heb er al een paar weken naar uitgekeken om deze dag vrij te zijn en maar met één ding bezig te zijn; penvissen. Werk is momenteel leuk, uitdagend maar ook druk en chaotisch. Op gezette tijd even afstand nemen is dan verstandig. In een groot poldergebied wil ik lekker meters maken om naast al bekende winterstekken nieuwe plekken te vinden waar de karper zich in deze maanden ophoudt. De plekken die hiervoor in aanmerking komen liggen wel erg ver uit elkaar. Als ik alles lopend afleg dan blijft er weinig tijd over om te vissen. Om met de auto heen en weer te pendelen vind ik niet passen in het karakter van zo'n dag buiten zijn. Daarom heb ik mijn fiets in de auto meegenomen. Net na half acht parkeer ik. Ik ga het voeren lopend doen, opgetuigde penhengel mee om op nieuwe plekken nauwkeurig te kunnen peilen voordat ik voer. Als ik langs het water loop zie ik dat de bemaling erop staat. Ook staat het water erg laag, winterpeil is altijd lager maar zo laag als dit zag ik hier eerder niet. Afhankelijk van de waterdiepte en de stroming probeer ik het voer in te werpen op een plek waarbij het uiteindelijk rond brugpijlers op de bodem komt te liggen. De eerste vier bruggen zijn bekend terrein. Daarna een aantal plekken waar ik voor het eerst ga kijken. Diepte valt soms wat tegen maar zeker één van de plekken heeft alles in zich van een winterkarperpakhuis. Tijdens de voertocht is het gemaal stilgevallen, de zon is volwassen geworden en met de weinige wind is het warm te noemen. Ik zie twee futen een baltsritueel uitvoeren in een zonovergoten windstille plek; geef ze eens ongelijk. Met toch wel een tocht van bijna vijf kilometer in de benen kom ik terug bij de auto. Ik pak de fiets en andere spullen en rij naar de eerste stek. Een oude bekende, een pakhuis waar in de winter altijd wel wat vandaan te peuteren valt. Toen ik gisteren een bakje maden in de viswinkel kocht was de winkelier die ik al jaren ken verbaasd. Ga je op witvis? Nee, ik wilde weleens kijken of die maden een extra prikkeling teweeg zouden brengen, Michael gebruikte ze pas met succes en dat gaf weer eens te denken. Ik vertelde de winkelier dat ik eigenlijk wel zeker was van een karpervangst, met of zonder maden zou deze winterstek hoe dan ook wel een visje opleveren. Als ik de pen neerzet ben ik bang dat mijn hoogmoed misschien voor de val komt? Er zit al wel beweging op, twee keer een zachte beweging op de pen, na tien minuten wachten na de beweging ga ik door naar de volgende plek. Beetje voer erbij, de dag is nog jong, die aanbeet komt wel. Als een volleerd clochard vis ik in mijn sjoemelige viskloffie onder verlepte bruggetjes, de overgeslagen scheerbeurt van deze ochtend maken het plaatje compleet. Ik moet daar altijd wel een beetje om grinniken, als ik als een halve holbewoner weer eens ergens rondschuif en mensen je aan staan te kijken alsof je gek bent. Vorige week was ik een avondje met Michael vissen in een vinexwijk, onze groezelige regenkleding en meurende visnet staken behoorlijk af bij de dametjes die in een warme mantels hun hondjes uitlieten. De dag erna zat ik in alle vroegte bij de kapper na te dromen van de twee gevangen karpers. Echt wegdromen lukte niet want de kapper bleef vragen stellen. Waar ik normaal gesproken me kan beperken tot ja en nee en daarmee vrij snel een knipbeurt in stilte afdwing lukte dat nu niet. Ik kom blijkbaar al zolang bij deze kapper dat de vragen zo gericht zijn dat je wel in gesprek moet gaan. Na afloop bedacht ik me dat dit weleens een goede motivatie zou kunnen zijn om van kapper te wisselen. Voor je het weet zie je jezelf hardop praten over wegzakkende pennetjes en stiekeme karperavontuurtjes terwijl de schaar zijn werk doet, een schrikbeeld dat afgewend moet worden. Onder één van de clochard bruggetjes krijg ik een overduidelijke lijnzwemmer. Ook hier wacht ik tien minuten na de beweging maar constateer dat er blijkbaar nog geen interesse is? Terug bij de brug der bruggen hang ik over de reling en tuur naar beneden. Het pennetje wiegt wat op de trek in het water. Het kleine oranje puntje prikt even iets omhoog en zakt dan weer terug. Ik knijp met mijn ogen om er zeker van te zijn dat schittering en golfjes geen spelletje met me spelen. Oertraag glijdt het pennetje wat naar rechts en zakt dan steeds dieper weg. Ik moet mijzelf beheersen, nog even wachten die vis is heel traag. Dan een lome haal met de zachte glasstok en contact met de vis. Overduidelijk karper, karper die zijn leefgebied kent en zich een weg naar de pijlers van de brug wil banen. De zachte hengel stopt de vis vrij eenvoudig af, daarna zwemt de vis van de pijlers weg, ik loop snel naar de kant en zorg voor wat afstand tussen mij en de brug. Ineens een furieuze run, hortend en stotend verdwijnt er lijn van de spoel. Is het laatste wapenfeit want ineens ligt daar een blozend schubkarpertje in het net op de kant. Het blijft idioot. Het inwendige gevoel van trots en geslaagdheid na zo'n vangst. Emoties die zo kinderlijk zijn dat het aan schaamte grenst.
Ik heb nog ruim een halve dag te gaan en heb het gevoel dat het weleens een mooie dag kan worden. Ik fiets weer een rondje maar zie op de andere stekken geen beweging. Ik besluit om me te richten op de burg der bruggen en één van de clochard bruggen. Als ik terugkom bij de brug der bruggen zie ik dat het gemaal weer aan is geslagen. Twee en een half uur later weet ik dat ik mijzelf voor de gek heb gehouden met de gedachte dat die bemaling van korte duur zou zijn. Toch nog een gevalletje "hoogmoed komt voor de val"? Wie zal het zeggen, doet er ook niet toe. Als een roze biggetje zit ik in de auto na te genieten van alle indrukken, thuis een ijskoud pilsje en een gevoel van lome vermoeidheid die zo passend en bevredigend is dat ik erin zou willen blijven hangen; ik kan er weer tegenaan. Geen kapper die daar verandering in brengt.
6 Comments
Mooi hoor meneer de holbewoner. Misschien kan de (volgende) kapper ook je baart scheren?..
Reply
Andries Hoekstra
2/3/2016 12:45:08 pm
Hoi Michael,
Reply
Martin Mooijman
1/3/2016 06:51:22 pm
Lekker bezig Andries!! Mooi verhaal weer;-)
Reply
Andries Hoekstra
2/3/2016 12:45:34 pm
Bedankt Martin!
Reply
Hans Moolenaar
23/3/2016 12:45:21 pm
Jongens, ik zie helemaal geen baard? Wel een prachtig schubkarpertje met potentie. Mooi verhaaltje, ik heb er van genoten aan de 'vooravond' van het nieuwe lenteseizoen. Eens kijken wat dit me gaat brengen. Ik realiseer me dat als je de lat voor jezelf niet al te hoog legt qua gewichten er nog heel veel te genieten valt in onze contreien.
Reply
Andries Hoekstra
3/4/2016 10:31:52 am
Hoi Hans,
Reply
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|