"Klap". Autoportier dicht en diep ademhalen, even acclimatiseren voordat er gevoerd gaat worden. Ik klap de achterbak open en ga even in de kofferbak zitten. Gek poldertje, kassenbouw en een paar vergeten weilandjes. Waterhuishouding door een paar brede sloten, tocht is eigenlijk al teveel eer gezien de weinige breedte op de meeste plekken. Op de plekken waar het water wel breder is kun je niet komen. Boven de kassen een paarsroze lucht, de zon klaart zijn laatste kunstje van de dag. Als ik een paar minuten later het schelpenpaadje opstap is de kleur al verdwenen. Links van me een brede rietkraag, daarachter het water, niet bereikbaar. Verderop gaat het brede, achter het riet gelegen deel over in een smalle sloot, die is wel bereikbaar. Ik ben uit op revanche, was hier vijf dagen geleden ook. Toen ik na een avondje vissen terugliep was ik volledig verward; hoe was het mogelijk dat met zoveel actieve vis ik niets gevangen had? Meerdere keren op lijnzwemmers geslagen, vissen gelost; alles ging mis. Nagedacht over het hele gebeuren en twee aanpassingen gemaakt. Alle stekken kort onder de eigen kant aangelegd, beter zicht op wel of geen lijnzwemmer. Daarnaast twee lijnzinkertjes aanbrengen die de laatste dertig centimeter op de bodem moeten brengen. Na het voerrondje pik ik de hengel op uit de auto. Op een bankje aan de rand van het paadje tuig ik de hengel op en drink een bak koffie. Het is donker geworden, blijft mijn favoriete vismoment, stilletjes in het donker. Op de tweede stek is het weer feest. Gedrag wat ik alleen op dit water meemaak. Achter elkaar karper en brasem die als dolle stieren kortstondig de stek bezoeken, de pen op en neer doen stuiteren om niet veel later met een kolk en boeggolf de stek te verlaten. Het kan hier onder water echt spoken, de vis komt altijd zeer eenvoudig op het voer maar vangen is een stuk lastiger. Terwijl ik geconcentreerd lijnzwemmer van aanbeet probeer te onderscheiden hoor ik geroep en geschreeuw van links. Een paar jochies komen met rammelende fietsen over het pad aangereden. Ik wacht even, ze moeten zeker nog vierhonderd meter voordat ze bij mij in de buurt zijn, misschien draaien ze nog om. Als ze het bruggetje passeren schuif ik mijn spulletjes en mijzelf in een positie die ongelukken voorkomt. Niet veel later komt de eerste achter me langs. Net nadat hij me is gepasseerd schreeuwt hij naar zijn maten "hé, wat de fuck zat daar dan". Terwijl hij roept passeren de andere twee jongens me. Al schreeuwend verdwijnen ze. Ze hebben geen flauw idee wat ze hebben gezien en vinden het blijkbaar reuze spannend. Het geluid ebt langzaam weg, de vis is even rustig gebleven maar al vrij snel komt het gespook weer op gang. Een minuut of vijf later weer geschreeuw, Nu van rechts, drie fietslampen. De jongens willen het mysterie ontrafelen, komen een stukje het pad op maar draaien weer om. Weer vijf minuten later hetzelfde tafereel, nu roept één van hen "hallo". Ik roep niet terug. Ik zie niet veel later drie rode lichtjes langzaam verdwijnen, gaan de hoek om; rust in de polder. Ik schuif een stek op, het gespook onder water is met een grote boeggolf geëindigd. ik voer wat bij en laat de stek tot rust komen. Verderop hetzelfde verhaal, veel beweging. Ook ineens veel beweging uiterst rechts, meerdere fietsen en veel geschreeuw. "Waar was het". "Een stuk verderop". Het is een hele optocht, bij de eerste fiets staat er iemand op de bagagedrager, één hand voor balans op de schouder van de fietser, in de andere een zaklamp die beter als zoeklicht kan worden getypeerd. Ik wacht af, zie ze dichterbij komen. Wel even de pen uit het oog verloren; die is weg, grabbel naar de hengel; mis. Niet veel later een optocht die passeert; "het is alleen maar een visser". Als ik op de laatste stek zit komen ze over een verderop gelegen weg langsrijden, hebben een rondje gereden. "Sorry meneer", roept er één. Ik steek mijn hand even op als bedankje. Op deze stek nog meer activiteit, fors schuimplakkaat, rollende karper, wegrollende karper. Als ik denk dat de vogel toch weer is gevlogen een aanbeet en een dril; revanche geslaagd! Om de boel zo min mogelijk te verstoren vis ik de stekken in omgekeerde volgorde weer af. Al snel een zeelt op de stek waar ik de pen even uit het oog verloor en daarna toch weer gefopt door een lijnzwemmer. Jammer want de vis die wel even vast zit voelt gewichtig.
Daarna zakt de activiteit weg, op één stek na. Bellen, wellingen en golven. Geen aanbeet, ik maak een pop upje met een foamballetje om de vis te verleiden. Het baat niet, na tijdenlang borrelen en azen verdwijnt hij. Niet veel later verdwijn ik ook, op weg naar huis, ondanks de gemiste kans best tevreden.
4 Comments
Andries Hoekstra
21/9/2016 08:20:48 am
Hoi Rombout,
Reply
Boudewijn
21/9/2016 12:47:16 pm
Heb weer lekker mee-gevist en -beleefd Andries. Ergerlijk die kinderen, maar ergens ook wel weer leuk hoe ze een dergelijk voorval ervaren?
Reply
Andries Hoekstra
21/9/2016 09:47:02 pm
Ik vond het niet ergerlijk, zij wonen daar in de buurt dus kunnen erlangs komen. Uit ervaring weet ik dat de meeste kinderen maar ook mensen in het donker harder gaan praten; blijkbaar compenseren we het gebrek aan zicht/verminderde zicht met stemgeluid.
Reply
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
May 2024
Contact: [email protected]
|