Je mag er 60 rijden maar dat weet de bestuurder voor me niet. Met een gangetje van 40 kachelt hij over het weggetje. Ik vind het prima, heb alle tijd. De dag schreeuwt onthaasten uit en ik laat me er lekker in meeslepen.
De felle ochtendzon laat herfsttinten in het bladerdek, dat als dak voor het laantje dient, kleurig samensmelten. Het gras in de kanten is her en der wit uitgeslagen.
Aangekomen op de stek haal ik diep adem, die frisse lucht van een koude nacht is heerlijk. Ik hou van de afwisseling van de seizoenen. Heb de afgelopen weken genoten van de nazomer in oktober en ten volle geprofiteerd. Vissen in je zomerkleding tot na negen uur, bijna onwerkelijk.
Het aantal vangsten was dat ook. Vis na vis boven de netrand. Avonden dat kort na het voeren de eerste drie stekken binnen vijf minuten een aanbeet opleverden; hoe vaak maak je dat mee? Veel verschillende soorten water bevist, van klein en intiem, tot enorme polderstelsels. Veel verschillende soorten karper gevangen, van vadsige spiegels tot slanke polderschubs.

In die mooie periode ook wat geëxperimenteerd met aas.  Als haakaas gebruik ik eigenlijk altijd met kikkererwten, twee stuks dun op de haak geprikt. Omdat ik ze zelf kook blijven ze goed zitten als witvis ermee 'speelt'. Op sommige wateren merkte ik wel dat er erg veel 'gespeeld' werd. Soms na lang wachten een brasem aanbeet; ook die hebben ondanks hun grotere bek moeite met twee strak naast elkaar geplaatste kikkererwten. Uiteindelijk wil ik karper vangen, dus voelt een brasem vangen na een half uur wachten als inefficiënt.

Wat werkt dan beter? Kunnen schakelen met een andere aassoort om versnelt d witvis van de stek af te vangen? Of is de conclusie ook dat als er na een half uur geen goede doorlopende aanbeet is geweest er hoe dan ook op dat moment geen karper aanwezig is?  Lastig te zeggen, zoveel variabelen.

Afgelopen zomer in een klein campingmeertje op vakantie kon ik de karper aanbeten voorspellen; witvisactiviteit viel weg, vaak was het dan binnen een paar minuten raak. Ik merkte toen geen verschil tussen haakaas waarmee ik de witvis kon vangen of haakaas wat ze niet weg kregen. Ik ben er dus nog niet uit wat nu beter werkt, voerstekken opbouwen vanuit de gedachte dat azende vis meer vis aantrekt of door het soort voer al proberen te selecteren. Vooral voor het bevissen van het grotere water waar ik tijdens de vorige blog over sprak, twijfel ik wat nu de meest effectieve aanpak is. Lange termijn zal het leren als ik mijzelf voldoende ruimte geef het experiment aan te gaan.

Op dat grotere water leverde omschakelen naar maïs als haakaas grote hoeveelheden witvis op. Eén keer sloeg ik na een aantal mooie voorns te hebben gevangen vast op een karper. Had ik die ook gevangen als ik met kikkererwten had gevist? Geen idee, maakt ook niet zo heel veel uit, ik was er hoe dan ook erg blij mee.

Terug naar het hier en nu. Vandaag geen zorgen over welke aassoort en of er witvis op de stek komt. Met het afkoelende water en het type weer van vandaag weet ik dat er op bepaalde plekken met behoorlijke zekerheid karper gevangen kan worden. Ik strooi wat strooisel naast een brugpijler. Langzaam zie ik het voer omlaag zakken, loodrecht naar beneden. Tegen beter weten in doe ik hetzelfde aan de andere kant van de brug. Ik sla die kant nooit over maar vang er zo goed als nooit wat. Niet gek, de andere kant is de zonkant, van de vroege ochtend tot de late avond staat de zon er vol op.
Door naar een volgende polder. Ook hier winterplekken; laag tunneltje, brugpijlers; dat soort dingen. Lastigheid is het gemaal dat aanstaat; voeren is een beetje op de gok. Vooral hopen dat straks het gemaal niet meer aanstaat.

Terug thuis een kopje koffie en hengeltje opbouwen. Daarna terug naar het water. Waar ik 's ochtends een totale ontspanning voelde nu toch een lichte sensatie; zouden ze er liggen? Als ik het pennetje heb neergezet voel ik me weer wat rustiger worden. Ik hang op de brugleuning en tuur naar beneden. Minipuntje oranje priemt stoer door het wateroppervlak omhoog. Duurt niet lang; opsteker en kleine verplaatsing. Zet niet door. Ik haal op en zet de pen terug. Duurt lang, te lang. Ik haal weer op, voel even weerstand, oeps, heb ik de vis nu verjaagd? Toch maar weer inleggen. Na een paar minuten een kort opstekertje en dan een wegzakkende pen. Soepele haal en onder water die slome reactie. Vis wil wel maar kan niet echt. Brugpijlers vormen geen enkel moment een gevaar. Op de kant een vis die past in het zonnige herfstdecor.

Andere kant van de brug levert weer niets op. Beetje voer erbij en door naar de volgende polder. Helaas, gemaal staat nog aan. Het lukt met een hoop gepruts om het lichte pennetje in zicht te houden in de stroming, die onder het tunneltje vandaan komt. Langzaam hupt de pen op en neer. Iedere beroering van het aas zal op de strak staande lijn duidelijk te zien zijn.  Ik bruin wat bij in de herfstzon, eet wat en drink koffie. Geen tikje op de pen. Na een half uurtje weet ik genoeg. Hier gaat het niet gebeuren vandaag. Terug naar de eerste polder.

Eerder dan gedacht staat het pennetje weer vertrouwd naast de brugpijler. Heel snel een opsteker, pen gaat helemaal plat, schuift daarna tergend langzaam een stuk op en blijft plat liggen. Lijkt me geen aanbeet, wel heeft iets het aas omhoog op het talud verplaatst. Ik haal op en leg het aas weer terug. Niet veel later precies dezelfde situatie, weer geen aanbeet. Weer blijft de pen platliggen omdat het haakaas naar een ondieper deel is verplaatst. Ik leg de boel weer terug. Nu duurt het langer, zeker vijf minuten. Weer een opsteker maar nu niet zo hoog als eerst. De opsteker wordt gevolgd door een snel weglopende pen, nu dan, ja, raak.
Weer een hele tamme dril, vis is koud geworden, beweegt niet zo heel erg meer. Weer een schilderijtje op de kant.

Zoals bijna altijd weer geen beweging aan de schaduwkant. Ondertussen is de zon laag komen te staan, het licht is zacht. Tijd om naar huis te gaan.

Soms heb je een duwtje nodig. Je wil een stap zetten maar blijft toch wat hangen in het oude en vertrouwde. Op een vrijdagavond loop ik langs een oude en vertrouwde wetering. De zondagochtend erop hebben Michael en ik afgesproken, lekker samen een ochtendje pennen. Om niet voor verassingen te komen te staan maak ik een rondje langs het beoogde water. Het ligt er prima bij, weinig planten, lelieblad dat al aan het vergelen is. Enthousiast rij ik terug naar huis, lichte tinteling in mijn hoofd omdat ik eigenlijk niet kan wachten tot zondagochtend. Tijdens het terugrijden kom ik een bordje tegen: "weg afgesloten in verband met evenement op...". Ik rij terug, bij de toegangsweg van het beoogde water eenzelfde bordje. Precies op de geplande visochtend kan je niet bij het water komen. Via de Whatsapp stel ik Michael op de hoogte. Wat is het alternatief? Plannetje vormt zich in mijn hoofd. Een verbindingskanaal tussen twee rivieren  heeft al lang geleden mijn interesse getrokken. Onlangs had ik naar informatie gezocht op internet. Er is niets over te vinden, dat maakte het nog interessanter. Zullen we? Ja we zullen!

36 uur later rij ik in het laatste donker over een smalle parallelweg, Michael rijdt achter me. Bij het water aangekomen zijn we onder de indruk. Onder de indruk van de weidsheid, de oeverbegroeiing en de stevige stroming. Prikstok mee en stekken maken. Veel keuze hebben we niet qua stekken. Dik riet tussen de dijk en het water. Gelukkig toch voldoende plekken waar een natuurlijk gaatje is of het riet dun voldoende om er tussendoor te vissen. Tijdens het voeren zien we witvis spetteren en brasems azen. Van karper geen spoor. We voelen gezamenlijk die tinteling; avontuur. Optuigen met een stevigere pen dan gebruikelijk om het aas goed bij de bodem te houden en met de stroming om te kunnen gaan. Met de opkomende zon in ons gezicht starten we met vissen. Mijn tweede stek ruikt naar karper. Een ondiep zandplaatje waarop onder water wat dun riet staat, links een overhangende struik, rechts dik riet dat een stuk het water inloopt. Ik vis op het scherpe talud op het randje van meer en minder stroming.
Een trage aanbeet die een eeuwigheid lijkt te duren en brasem doet vermoeden. Aanslaan, nee geen brasem. Hengel wordt bij kans uit mijn handen getrokken, vis spurt naar links weg, voor de struik langs. Ik geef een brul naar Michael die meteen met het net komt aanlopen. Dan schiet de vis los. Op de haak een klein schubje, vis was valsgehaakt. Ik baal enerzijds; wat als dit nu de enige kans was? Anderzijds; als er zo snel een karper bijt dan zullen er vast meer zwemmen.

Ik krijg mijn herkansing. Een vlot doorlopende aanbeet. Pen stond net voor een paar leliebladeren een metertje uit de kant op de stroom te wiegen. De vis is loeisterk, gespierd geraakt door de eeuwige stroming en is met de forse diepte in het voordeel. Ik probeer van de dril te genieten. Mijn ogen pendelen tussen de zwaar gekromde hengel en het polderlandschap. Michael staat stilzwijgend mee te kijken, een perfect plaatje. Na een lange dril komt er een prachtschub op de kant. High fives met kleddernatte slijmhanden. Aan het einde van de ochtend dank ik het evenement, het duwtje dat ik nodig had. 

Terwijl ik naar huis rij wil ik alweer terug. In mijn hoofd allerlei wilde plannen. Hoort erbij, de rust komt altijd weer terug. De rust zorgt er ook voor om eerst andere plannen om te zetten in actie. In de nieuwe polder waar ik vooralsnog zeelt ving plan ik een ochtend vissen tijdens een milde storm. Golvend water en een dansende pen. Weer zeelt, maar ook de eerste karper van deze plek. Een kleintje maar dat deed helemaal niets af aan het YES gevoel dat ik ervaarde toen de vis over de netrand gleed.

Die zeelten blijven me verbazen. Wat een krachtige vissen, wat een sierlijke verschijning op de kant. Het is echt een zeeltjaar aan het worden. Nog beter, Zeelt is de meest voorkomende bijvangst. Brasems haak ik bijna niet. Tot nu toe vier dit jaar. Vorige jaar ving ik er soms vier tijdens één pensessie. Hoe het kan? Eigenlijk geen idee. Geluk? Dat geloof ik ook niet.

September is ondertussen alweer een eind op weg. Koele avonden en ochtenden. Vis die steeds actiever wordt en schitterende zonsopkomst- en ondergangen. Afgelopen dinsdag pak ik een avondje op een intiem water in de buurt. Rene zit in een aangrenzende polder. Nadat ik heb gevoerd rij ik naar hem toe. In het vochtige gras voeren we fluistergesprekken terwijl de zon speelt met de vochtige atmosfeer; een kleurenpalet dat nooit gaat vervelen. Als de zon onder is en ik net van plan ben mijn aangevoerde stekken te bezoeken actie op het pennetje. Samen zien we de aanbeet vorm krijgen, kort daarna een mega giebel op de kant. Eén van de grootste die ik ooit zag.

Niet veel later zet ik de pen neer op de eerste stek. Waar tijdens het voeren de witvis overal actief was is het water nu een spiegel geworden. Rustig doorvissen, dit water geeft altijd wel een visje prijs. Tweede rondje levert de enige aanbeet van de avond op. Spannende dril op het smalle water. Veel overhangende struiken en lelievelden maken dat de vis weinig ruimte mag krijgen. Lukt prima en tevreden poseer ik met een spiegeltje. 

Later in de week heb ik de tweede sessie op het kanaaltje gepland. De dagen ervoor zacht weer met een zuidelijke stroming. Op de visdag zelf een koude wind uit het noorden onder een kraakheldere hemel waarin een bijna volle maan meer licht dan je zou vermoeden afgeeft. Op de radio wordt aangegeven dat komende nacht op sommige plekken de temperatuur voor het eerst onder nul zakt. Niet echt omstandigheden om vertrouwen van te krijgen.  Ach, in deze tijd van het jaar maakt het niet zo heel veel uit. Watertemperatuur is nog perfect, goede balans in veel zuurstof en voldoende warmte voor de vis om actief te zijn.

Het verbaasd me dan ook eigenlijk niet als op de tweede stek de pen even opsteekt en dan langzaam wegzakt. Welke vis heeft anderhalve meter onder water het aas opgepakt? Aanslaan geeft duidelijkheid, het is een karper. Vis dreunt even voor de lelies langs en knalt dan naar het midden. De boeggolf die hij daarbij trekt is indrukwekkend. Als de eerste run stopt wil ik een paar meter winnen. Ik trek de hengel naar achteren, wil lijn winnen maar dan valt het contact weg. Even later sta ik totaal verbaasd naar een gebroken lijn te kijken. Dezelfde lijn die ik de avond ervoor vers opspoelde? Ik snap er helemaal niets van. Obstakels staan er voor zover ik weet niet, zeker niet in het midden? Knagend en balend gevoel dat ik als extra last met me meezeul. Aan de andere kant weer snel een aanbeet; wat is de potentie van dit water? Toen ik de eerste ronde maakte met Michael waren we het erover eens dat het waarschijnlijk geen makkie zou worden en we een fors aantal brasems zouden moeten accepteren om tot karpervangst te komen. Hoe anders lijkt dit nu?

Om het zeurderige gevoel een plek te geven bel ik met Michael. Pennetje staat weer over wat lelies kort onder de kant. We kletsen wat, over dit water maar ook over andere plekken. Michael wil ook terug. Terwijl we een principeafspraak maken waggelt mijn pen traag voor de lelies langs. "Even wachten Michael, pen loopt weg, ja hij zakt, Jaaa weer karper ik ga hangen!!". Trage rondjes onder de top die een eeuwigheid duren. Iedere keer dat ik de vis een stukje loskrijg van de bodem duikt hij met speels gemak weer weg. Weer laat ik mijn blik verspringen, nu van die kromme veertien voeter naar de grote bleke maan en het nimmer stoppende polderlandschap erachter. Rondjes worden korter, vis komt steeds verder van de bodem. Ik laat een grote zucht als het net zich om de vis sluit. Michael zit thuis waarschijnlijk met enige spanning mijn foto's af te wachten; die teleurstellen niet; wat een bak!

Ik merk dat het me niet onberoerd laat, wat als dat bordje er niet had gestaan? Was ik dan ooit hier terechtgekomen? Je weet het nooit, dingen hebben een verloop, wel of geen hogere machten, het is gegaan zoals het is gegaan en daar ben ik dik tevreden mee.

Ik vis de stekken in tegengestelde richting af. Her en der wat beweging maar niets dat op karper duidt. Laatste en dus eigenlijk eerste stek is de plek waar ik de eerste keer een vis valshaakte. Duurt niet heel lang voordat de pen weer wegzakt. Ik twijfel even, maan schittert zo fel in het water dat het breekstaafje bijna niet te zien is maar het is toch weer een aanbeet. Weer een dril in die nachtelijke stilte, enige geluid is van wat koeien die een eind achter me ronddrentelen. Dril veel korter dan bij de eerste vis. Eerste aanblik doet een kleintje vermoeden? Als ik het net optil voel ik wel een fors gewicht. Op de kant zie ik het pas; een varkentje. Bizar gebouwde vis. Nadat hij weer zwemt zit ik nog even na te genieten. Daarnaast een gedachte; zwemt er hier ergens een vis die de lengte van de eerste met de bouw van de tweede combineert? Een gedachte om kippenvel van te krijgen, de toekomst zal het leren!

Zo, die zagen de meeste niet aankomen denk ik! In de laatste blog had ik het al over allerlei vissige plannetjes die misschien niet direct met karper te maken hadden. Afgelopen winter maakte ik al een klein spinhengeltje gereed om vanaf de kant op baars en snoekbaars te vissen. Dit was aangewakkerd tijdens een forumdagje rubbervissen in Amsterdam. De laatste weken heb ik dat met regelmaat gedaan. Wisselende resultaten maar bijna altijd vis. Omdat ik dichtbij een kanaal en een rivier woon kan ik eenvoudig even een uurtje op pad, even wat rubber over de bodem laten stuiteren. Prettige afwisseling die zich net even wat makkelijker in het drukke gezinsleven laat plooien!

De zeeltvangsten lopen ook door. Twee of drie per keer in bepaalde polders. Aan de karperhengel zijn ze sterk maar ik zou ze liever wat lichter bevissen. Marktplaats wordt dus ook weer actief afgestruind en ook nieuwbouw wordt bekeken. Twijfel nog, echt een zeelstokje of een lange 1 ponder die ook voor karper ingezet kan worden?

Vis wat vaker in polders met een wat groter bestand aan kleinere vis. Veel aanbeten, veel drilplezier. Een soepele 1 ponder zou de perfecte vismaat zijn om op deze plekken in te zetten. Prettige keuzestress als het ware.
Die polders herbergen een bestand; zoveel vis dat ik me er iedere keer weer over verbaas. Vooral ook erover verbaas dat er ook daar mensen zijn die niets vangen, kniesorend en zeurend langskomen en het standaard verhaal ophangen over oosterburen die alle vis hebben weggevangen? Heel bijzonder.

Plekken waar je dus heerlijk licht kan vissen, geen waterplanten of kans op enorme bullebakken. Minipennetjes die op 0,3gram lood prachtig staan maar vooral heel vaak onderhuppen. Die kleine visje zijn zo heerlijk wild, weten van geen opgeven en op de kant zijn het altijd kleine portretjes om te zien.

Tussen al die kleine polderrakkers door ook achter de grotere jongens aan. Hoewel je het nooit voor het zeggen hebt kan je met de keuze van de plek afdwingen dat je in ieder geval een kans maakt op grotere vis. Nu het weer eerder donker is lekker in het duister de kanten afstruinen op zoek naar polderberen.

Zo ook afgelopen dinsdag. Overdag zag ik de wind toenemen en in mijn hoofd kwam een nog onuitgevoerd plannetje naar boven. Een aantal aan elkaar geschakelde plassen tussen de kassen. Door de vorm en ligging is er met deze windrichting een aantal mooie hoeken waar de golfjes schitterend bijeen komen. Als er dan in zo'n hoekje ook nog een paar plukken riet staan kan het niet mis natuurlijk.
Tijdens het gebruikelijke voerrondje zie ik nergens teken van vis. Wel kom ik langs de kant een aantal vogelkarkassen tegen. Botulisme tijdens de warme periode? Geen idee, zwemmen nu weer genoeg watervogels rond en ik zie nergens resten van dode vis, het zal wel toeval zijn.

Als ik dan en uur na het voeren de lichtpen op het eerste stekje neerzet en zelf wegkruip achter wat riet weet ik eigenlijk al dat het niet mis kan gaan. Wat staat die pen mooi te stuiteren op de golven. Ik kijk en drink mijn thermoskannetje koffie leeg, vaste rituelen die ik al zo vaak hier beschreef. Op een paar tikken na geen teken van vis. Door naar de volgende stek. Blijkt heel ondiep, een zandplaatje ofzo? Kort na het inleggen een kolk op de stek, ondanks het donker duidelijk zichtbaar. Kort erna krijgt de pen een zwieper. Lijnzwemmer. Dan lang niets, erg lang. is de vis geschrokken? Net voordat ik wil doorlopen weer een duidelijke lijnzwemmer. Pen komt even omhoog en vliegt dan kort onder. Spannende momenten, schrikt de vis van de lijn of aast hij door. Antwoord komt vrij snel, pen wordt omhooggestoken en loopt dan rustig naar rechts weg. Ik sla aan en de boel ontploft. Of de slip nu te licht staat of het een vis van het type bodybuilder is weet ik dan nog niet maar er volgt een lange run. Daarna kost het veel moeite de vis terug te krijgen. Ik denk zelfs dat de vis vals gehaakt is en ik hem zijdelings naar me toe moet pompen. Niets minder blijkt waar als hij onder de kant komt. Gewoon netjes het haakje in de lip. Prachtexemplaar, geen schub verkeerd en zo gezond als het maar kan.

Op naar de volgende plek. Tegenovergestelde van de vorig, daar een plaat, hier een kuil. Binnen vijf minuten sta ik weer met een kromme hengel. Heel andere dril. Vis blijft onder de top en diep, voor zover je in de polder van diep kan spreken. Hoe hard ik ook trek, hij zwemt gewoon rustig heen en weer en laat zich niet van de wijs brengen. "Rustig aan maar" vertel ik mijzelf. Na ruim vijf minuten begin ik toch wel benieuwd te worden want ik heb nog niets van de vis gezien. Keer op keer trekt hij lomp en traag zijn rondjes, af en toe geeft de slip een tik. Weer die gedachte: "zou het een valsgehaakte zijn". Vertrekpunt van de lijn verteld me iets anders. Kort na die gedachte een plotselinge uitval en scherpe bocht, plof, haakje los. Ik sta verbaasd te kijken? Hoe dat nu weer dan? Goed balen want dit voelde aan als een behoorlijke beer.

Ik vervang wat draad, twee wilde drillen gehad dus dat lijkt verstandig. Loop de rest van de stekken af. Op aantal plekken beweging maar niets dat doorzet. Ik merk dat de losser me chagrijnig en onrustig heeft gemaakt. Even wat langer op een stekje zitten en de rust weer pakken. Dat helpt. De laatste twee stekken zijn stilletjes, terug naar de plekken waar wel beweging op zat.

Dat blijkt een goede keuze, op de eerste stek waar ik op de terugweg langsloop is het al snel raak. De aanbeet is zo hard dat ik alleen de hengel maar kan oppakken, direct wordt hij kromgetrokken en niet veel later weer een slip die overuren maakt. Wat zijn die vissen sterk? Ben niet gewend dat karper zo makkelijk draad neemt? Na de eerst run scheert hij links van me naar de kant en duikt tussen wat losstaand riet. Ik loop er al lijn opdraaiend snel naartoe, trek de vis tussen de stengels vandaan en niet veel later kan ik hem scheppen. Totaal andere vis, slordig schubbenkleed en strak gebouwd, straalt iets massiefs uit.

Ik zit nog heel even op de stek waar ik met koffie begon. De wind blaast nog steeds en de golfjes komen in een eindeloze stroom op me af. Ogen zijn moe geworden, ik zou er zo in slaap kunnen vallen. Niet heel gek, het is alweer ruim na één uur. Met enige tegenzin ruim ik op en ga op huis aan.

Wat een warmte. Overal gaat het erover, warm en droog. Net terug van vakantie zagen we het toen we de grens overreden, alles gelig. In een plantsoen in de buurt een soort apocalyptisch beeld; een afgevallen bladerdek dat aan de herfst doet denken. "Wat doet de vis? ", is de vraag die door mijn hoofd speelt. Bar weinig waarschijnlijk? Beste moment, koelste moment. Het is toch te warm om te slapen, half drie schuif ik eruit. Polder ken ik op mijn duimpje. Stekken zijn in het donker zo aangemaakt, her en der een kantsmak geeft vertrouwen. Zonsopgang is fenomenaal, komt door het beetje bewolking waar de zon mee kan spelen. Genieten geblazen.

Net voor de warmte een bevrijdende aanbeet. Tot dan toe waren er alleen kreeftjes geweest die aan het haakaas knaagden. Dacht nu ook weer die zachte weerstand te ontmoeten maar gelukkig ontploft het water. Ondiepe sloot die onlangs wat dieper is geworden. De bagger ligt uitgehard op de kant, als ik zo'n plek tegenkom zal ik er altijd vissen. Baggeren doet eten, bleek weer eens waar want dit was de enige plek waar met regelmaat azende vis te zien was. Half uurtje later was het over, her en der een slome boeggolf maar verder niets meer.

Voor de vaste lezer zal het wennen zijn; al die foto's in daglicht. Zonder er erg in te hebben heeft er een verschuiving plaatsgevonden. Het aantal breekstaafjes dat ik gebruik is dramatisch gedaald, blijkbaar zijn er weer even andere momenten die me meer bekoren? Toch doe ik het nog wel en als het dan lukt weet je ook weer waarom die nachten zo gaaf zijn. Gedekt door het donker aast de vis zonder enige scrupules, pen die alle kanten wordt opgegooid, hengel in de trillende handen en steeds kijken of dit nu de aanbeet of weer een lijnzwemmer is. Als het dan raak is en er in het flauwe schijnsel van de maan een blanke spiegel te voorschijn komt kan ik niet anders dan tevreden zijn.

Ergens half juni voelde alles teveel routine, weer dezelfde stekken, weer dezelfde polder. Tijd voor iets nieuws. Viswaterboek  en Google Maps erbij en zoeken maar. Zoveel water, zoveel keuzes te maken. Oog valt op een mooie plek, megaveel water. Oude kleiputten omgeven door verstilde bomen in een verder groeneweiland wereld. Ik heb er met mijn vispassen geen visrecht, duurt een paar dagen dan gaat de knoop door, vispas erbij en gevoel van avontuur terug. Branieachtig voelt het om die eerste morgen voor dag en dauw een sprookjeswereld te betreden; mag ik hier echt gaan en staan? Tot nu toe komen er nog geen karper boven water van deze nieuwe visgronden, wel weer mooie beelden die na- echoën en terugroepen, daarnaast wegzakkende pennen en het stampende drilgevoel van zeelt. Zeelt, na zeelt na zeelt.

De zeelt is hoe dan ook wel een thema geworden. Vang ze ineens overal weer? Zelfs afgelopen vakantie in Tsjechië kwamen er van een rivier zomaar ineens een paar minizeeltjes boven water. Kleine stoempers. Geef mij de Nederlandse maar, die mooi gevulde exemplaren die een lichte karperhengel lang laten knikken. Het doet verlangens aanwakkeren, verlangens om weer eens wat anders te proberen en lekker met gepast materiaal die mooie vis te belagen. Tot nu toe wint de karperdrang het nog steeds maar ik ben er zeker van dat vroeg of laat het weegschaaltje door gaat slaan. Ik geef het de tijd, er is zoveel moois te beleven.

Met de terugkerende zeelt is ook de hark weer vaker mee op pad of was het andersom? Ik weet het niet meer, wel hark ik er in een aantal polders vrolijk op los. Kilo's wier op de kant, bodem goed omwoelen. De vis komt er altijd vrij snel achteraan. Voor de karper werkt het ook prima, handje minipellets over zo'n stek en ze worden helemaal gek. Met dat warme weer laat ik het harken even zitten, onttrekt ook zuurstof, het zal niet het verschil maken maar toch. Voor die warme periode dus wel een aantal keer en niet zonder succes. In een polder waar iedereen die er vist altijd klaagt dat het moeilijk is maakt het harken het verschil.
Nu ik alles van de afgelopen periode, zonder al teveel chronologie, rustig in een blogje neerzet lijkt er behoorlijk wat beweging te zijn. Beweging in hoe ik vis, een toegenomen hang naar polders waar het rustig is en een gezonde dosis opportunisme die me geen windeieren heeft gelegd. Dingen die al lang in mijn hoofd zaten maar die ik keer op keer toch naast me neerlegde ben ik nu aan het uitvoeren. Toch weer bezig mijzelf opnieuw uit te vinden en daarmee mijzelf terug te vinden. Terug te vinden in die groene wereld, vis in de hand, plannetjes in mijn hoofd.

"Dat wordt dan zeven euro zestig" zegt de verkoper. Ik reken af en reken door; zeker twintig penvismomenten voor de boeg met de betaalde zeven euro zestig. Niet slecht. Wel jammer dat de sojabonen op waren, fijn boontje, dat zich goed op de haak of hair laat monteren. Nu keer ik huiswaarts met kikkererwten, mungbonen, rode boontjes en black eyed beans; prima mix.

De voorgekookte en ingevroren zakjes waren weer eens op. Gebeurt drie- of viermaal per jaar. Laatste zakje haalde ik afgelopen zaterdag uit de vriezer, toen ik zondagochtend om vier uur beneden kwam was het ontdooid. Inpakken en wegwezen, er lag een poldertje op me te wachten. Als ik arriveer is het al licht. Een bewuste keuze, polders die ik ken durf ik wel in de schemering aan te voeren, in een nieuwe polder wil ik zien waar mijn voer terecht komt. Achteraf was het niet nodig, de brede, diepe wetering kent een volledig gelijk verloop, nergens een plantje of obstakel te bekennen.

Ik loop de wetering af en voer vier plekken aan. Ben blij dat ik een paar bamboestokken heb meegenomen. Er zijn geen echte herkenningspunten en het is toch wel fijn om later de stekken weer terug te vinden. Omdat het water zo mooi schoon is pak ik een lichte stok en bijhorende lijn. Ik heb geen idee wat de gemiddelde grootte is van de vissen hier maar met de aanwezige ruimte is het een verantwoorde keuze.

Tijdens het optuigen kijk ik naar het oneindige niets, het blijft boeien. Het is bewolkt en dat is prettig, de zon komt in mijn rug op. Op deze manier heb ik geen last van mijn eigen schaduw die over het water valt. Daarnaast heb ik altijd het idee dat de vis bij wat bewolking in de ochtend langer actief blijft doorazen.

Op de eerste stek lijkt er geen beweging te zijn. Dan, na een minuut of tien, begint er wat riet te schudden. Niet veel later belletjes en een plots wegzakkend pennetje. Zo hard dat ik een lijnzwemmer vermoed. Dat klopt, niet alleen een zwemmer maar ook een schrikker; brede golf laat zien waar de vis heenvliegt. "Lekker begin", mompel ik. Het is een doorlopend thema de laatste visbeurten. Iedere keer krijg ik eenvoudig karper op de stek maar iedere keer verdwijnen de vissen na een aantal lijnzwemmers. Om gek van te worden. Niet getreurd voor nu. Handje voer erbij en door.

Tweede stekje, het bruist er. Voorzichtig leg ik in, pen zakt direct door. Ik heb de diepte verkeerd ingeschat. Voorzichtig omhoog en meer ruimte geven. Pen zakt weer direct weg, het ritueel herhaalt zich. Ik ben verbaasd, ruim 1 meter 20 water kort onder de kant. Het bruisen is even gestopt. Als het pennetje een tijdje heeft gestaan komen de belletjes van links weer aanlopen. Pen geeft direct signalen door van een actieve vis. Wordt alle kanten opgegooid. Paar keer een lijnzwemmer, dan de aanbeet. Vis is woest en meteen weet ik dat ik toch op een lijnzwemmer heb geslagen. Kort daarna schiet de boel los, schub op de haak. Ik zucht diep, heel diep.

Derde stek is nog iets dieper. Weer bijstellen. Daarna weer inleggen. Pen staat even en zakt direct door. Ik wacht even af, draad kruipt mee, met enige twijfel na de tumultueuze stat sla ik aan; raak. Wild karpertje schiet alle kanten op. Zet de sloot op zijn kop. Door de diepte van het water laat hij me tussen de wilde uithalen door naar een diep gebogen hengel kijken. Op de kant bewonder ik hem, poldervis in optima forma.

Ik orden mijn spullen, voel even aan de lijn. Klein kneusje in de buurt van de haak. Geen risico, stukje draad eraf en haakje opnieuw aanknopen. Om me heen is het nog stil. Toen ik aankwam waren er wat jongeren die zwalkend terug kwamen fietsen van één of ander schuurfeest. Nu is het het moment van rust tussen afzwaaiende feestvierders en vroege zondagwandelaars; heerlijk. Op het water is veel te zien. Overal lijkt karper te azen. Soms met diepe bellensporen, soms smakkend in de kant. Heel af en toe een exemplaar dat voor even het luchtruim kiest en dan terugvalt.

Ook op de vierde stek weer snel beweging op de pen. Zet niet door. Ik wacht even en besluit te checken of de boel wel goed zit. Bij het ophalen ontmoet ik weerstand. Een kreeftje komt even boven water, laat het aas los en plonst terug. Hier ook al? Het is niet een beetje een plaag aan het worden, die krengen breiden zich met het jaar uit en bestrijden is niet aan de orde. Af en toe een kreeftaanbeet is prima maar op sommige plekken hobbelt je pen om de paar minuten weg omdat er een kreeft met je aas aan de wandel gaat. Ik leg weer in, tussen het hoge gras en riet door is het vinden van het pennetje een soort zoekplaatje.

Het riet voor de kant begint te schudden, een vis die ondiep aast. Op de stek ook ineens actie. Pennetje wordt in alle bochten gezet. Opstekers, drukkertjes, even op sleeptouw. Weer kreeft? dan zakt hij na een tikje kort weg, even terug en dan uit het zicht. Ik sla aan, weer karper. Sterke vis. Slip loopt even, dan breekt het draad. Wat nu weer? Kort boven de haak is er een breuk ontstaan? Ik snap het niet, verving net een stukje lijn. Dan gaan mijn gedachten terug naar het kreeftje, zou die de lijn hebben beschadigd? Heb het vaker meegemaakt, met de gegeven informatie de enige nu te verbinden logische conclusie. Nieuw haakje erop dan maar. Handje voer op de stek, terug naar waar ik begon.

​Stek één is een stuk ondieper, geen vis te zien. Het wolkendek is op de weinige wind langzaam weggedreven, ineens staat de zon hard te schijnen. Ik hoop dat de vis er niet van stilvalt? Tweede stek is weer beaaid met belletjes.

Zijn deze belletjes nieuw of oud? Ik moet best een tijd wachten om dat antwoord te krijgen. Weer komt er van links een bellenspoor de stek oplopen. De stek wordt op zijn kop gezet laat de pen weten. Meerdere keren hoge opstekers en lijnzwemmers. Ik wacht geduldig op de kant. Het wordt stil op de stek, vis verdwenen? Even wachten nog. Ja hoor, beweging komt terug. Fascinerend hoelang een karper met een minihandje voer bezig kan zijn. Dan eindelijk een beweging op de pen die op een aanbeet lijkt. Niet veel later sta ik de tweede vis te drillen, weer zo'n wilde polderbewoner, op de flanken duidelijk herstellend van paaigeweld.

De bewolking komt terug, wel zo fijn. Ik heb nog een kwartiertje, wil op tijd thuis zijn om met iedereen te ontbijten. Ik kies voor het derde stekje, goede keuze want weer ontmoet ik een bellenfeest. Zo gaaf, schuim dat naast de pen omhoog komt en dan die pen die langzaam wegzakt in dat schuim. Vis onder water weet nog nergens van. Kort daarna wel. Wildste vis van de dag. Vliegt echt alle kanten op, kan hem soms bij het terugzwemmen naar de kant maar net aan bijhouden. Ook deze komt op de kant. Wat een ochtendje, voldaan poseer ik in de penvishouding. Hengel op de schouder, karper in de hand, oneindige wereld in de rug.