Ik weet niet of ik er ooit aan zal wennen, helemaal leuk vind ik het ook niet altijd. Dat licht sluimerende gevoel dat altijd onderhuids aanwezig is en soms de kop opsteekt. Geeft een bepaalde onrust die ik niet altijd prettig vind.
Vroeger had ik daar minder last van. Dat komt omdat er minder was om rekening mee te houden, dat onrustige gevoel kon vrij eenvoudig een plekje krijgen in de (nu bezien) zeeën van tijd.

Er zijn weer eens wat veranderingen geweest. Paar weken geleden stond ik trots als een pauw naar mijn zoontje te kijken die voor het eerst in de kleuren van mijn cluppie een wedstrijd speelde. Papa is trainer en coach, twee keer trainen en zaterdag een wedstrijd. Superleuk maar het is met alle andere behoeften behoorlijk schipperen.

Daarom was ik gisteren niet zo heel blij met dat nerveuze gevoel, die aangetrokken wind, zon en regen; je voelt gewoon aan alles dat je erbij moet zijn, dat het gaat gebeuren. Tot een uur of twee lukte het dat gevoel weg te drukken, geen tijd, te druk. Als dan ineens beide kinderen na school bij een vriendje gaan spelen heb ik tijd om even de polder in te snellen. In aantrekkende wind en regenflarden voer ik een mooi plekje aan. Klein plasje in een immense groene zee van weilanden. Er staat een oud bruggetje dat vroeger over de middenwetering liep. Nu eindigt dat bruggetje dus in het plasje. Alggroen beton waar de golfjes tegenaan klotsen; wat wil het visserhart nog meer?

Als ik terugsjok door het natte, platgewaaide gras denk ik aan de voorbije weken; al twee maanden kwam er geen karper op de kant. Daar lagen drie heerlijke vakantieweken tussen. Voor die vakantie was het na een heerlijke periode qua vangsten ineens stilgevallen. Ik blijf me erover verbazen dat je een polder inloopt en werkelijk waar overal vis ziet. Een uur later is het doodstil geworden en dat blijft zo. Waarom? Ik kan er niet bijkomen, k heb geen idee. Gelukkig was er genoeg anders te zien. Mooie stille juli ochtenden. Heel vroeg licht en dan alleen op de wereld om zonder karpervangst toch met een hoofd vol beelden weer huiswaarts te keren

Dat is allemaal al weer ver achter me. Na de zomervakantie terug in Nederland een ander weertype. Weertype dat het hoofd op storm brengt. Laat iedereen maar klagen over een koude zomer, ik doe er mijn voordeel wel mee! Vol zelfvertrouwen ga ik aan de slag maar alles wat mis kan gaan gaat mis? Ik heb weleens periodes gekend dat ik het gevoel had dat er een gifbekertje leeggedronken moest worden, nou dit voelde niet meer als een gifbekertje, meer als een vat.

Ik heb geen zin om te klagen, heb er wel weer wat uitgehaald voor mijzelf. Belangrijkste is dat ik rustig mijn ding ben blijven doen, geen gekke ideeën over bepaalde wateren waar het dan maar even moest gebeuren. Gewoon steeds lekker de polder in, geduldig vissen en afwachten. Ondertussen mijmeren, tobben, niet begrijpen. Soms heel veel vis zien, soms vis op de stek. Aanbeten bleven echter achter.

Vorige week was er weer een avondje dat ik meepakte. Lekker een mooie brede poldersloot in het totale niets. Komt niemand want je mag er niet komen, de nacht is mijn vriend, hij dekt me en zorgt ervoor dat ik kan komen waar anderen niet gaan. Geduldig vissen, stek na stek. Vreemd begrip eigenlijk "stek". Wat is zo'n stek nu helemaal? Denk ik best vaak over na; voer ik er omdat het een plek is waar de vis graag komt of omdat ik die plek zelf goed kan herkennen? Gok dat die twee best weleens samengaan maar ook vast vaak niet.

Zo mijmerend zat ik op de laatste plek, ik wilde het niet te laat maken maar iets in me zei dat het nog ging gebeuren. Waar zoiets vandaan komt? Geen idee. Na een minuut of vijf is ineens die pen weg, schitterende aanbeet die ik in het donkere water goed kan volgen. Ik heb rustig de hengel gepakt en aangeslagen. Al met het eerste contact vliegt de boel recht. Ik snap niet wat er gebeurt, zonder enige weerstand heb ik de lijn door de midden geslagen? Diezelfde lijn die ik eerder die avond inspecteerde en met dezelfde aandacht als altijd optuigde? De eerste aanbeet in maanden en dan zo? Ik ben gaan staan en heb naar het water gekeken, mijn hoofd geschud, even een opwelling om ergens mee te gooien maar dat maar gelaten. 

Ups and downs. Zo gaat dat. De beurt erop voor het eerst sinds tijden wat gevangen, geen karper maar wel een mooie zeelt en een giebel. Kwam ik niet voor maar tovert een brede glimlach. Doet me denken aan die juli ochtenden waar ik het eerder over had. Enige aanbeet in drie beurten leverde een knots van een winde op. Kan natuurlijk in de polder maar dit is een watertype waar geen plantje groeit, bruine soep, zoutig. En dan toch zo'n riviervis.

Na het voeren bij het plasje verslechterd het weer. Veel regen. Ik weet dat nu het voer er ligt ik op pad ga, dan ben ik niet te houden. Daarnaast is dat ijzersterke gevoel er dat het gaat gebeuren, er gaat een karper gevangen worden.
Na het eten heb ik anderhalf uur licht over, moet voldoende zijn.

Ik loop in mijn eigen voetstappen van die middag over het blubber paadje dat de koeien hebben gevormd. Twee enorme regenbogen steken af tegen een klein stukje blauwe lucht. In mijn rug komen grijze wolken aanjagen, je ziet het regengordijn aankomen.

Daar is de stek. Ik buk en leg mijn spulletjes neer. Ik ben voorbereid, hengel is al opgetuigd en in elkaar gechoven, net in elkaar gestoken. Ik zak op het natte beton en grabbel het kleine tupperware bakje met haakaas uit mijn jaszak. Ik draai één kikkererwt op het kleine haakje en laat het spulletje zakken. Pennetje staat mooi in het drukke water. De regen begint te vallen, ik zet mijn capuchon op en positioneer me zo dat ik de wind in de rug heb.

Niet heel veel later flitst het pennetje weg, heel hard, zo hard dat ik aan een lijnzwemmer denk. Pen blijft weg, ik sla aan. Langzaam kromt de zachte hengel naar standje hoepelrond. Ik ga ervoor zitten. 22/100e lijkt niet veel maar er is hier ruimte zat. Die ruimte is niet eens nodig. Vis ploegt onder de hengel heen en weer. Wind fluit in de lijn. Ik volg rustig, geef optimale tegendruk maar dat maakt geen indruk. Zo sta ik vijf minuten, ik voel me een vorst, daar op dat betonnen bruggetje dirigeer ik de karper. Na een minuut of vijf moet hij het opgeven en is hij even van mij. Blij als een kind, heel fijn. Als ik niet veel later terugloop wordt het zwart, net op tijd ben ik in de auto; de hemelsluizen gaan open. Maakt mij niet uit in de wetenschap dat de gifbeker leeg is.

De zon is hoog gekomen. Ik zit op een brede duiker en voel het prettige windje in mijn gezicht. In mijn rug de zon die brand. Ik pak een brok geitenkaas die ik in de ochtend haastig bij me stak en diep mijn zakmes op uit de vistas. Laatste kop koffie erbij en genieten maar. Ik zou hier wel een aanbeet verwachten. Net iets dieper en een trechter waar de wind inblaast. Tegen beter weten in, overal was vis te zien maar niet hier; gek als penvisser was het een plekje dat ik als eerste zou kiezen en dus ook koos.

Dat kiezen is nu alweer een uur of vijf geleden. Vreemde start, ik was te laat, iets verkeerd gedaan met de wekker. Had al een slechte nacht achter de rug maar toen ik bezweet wakker schrok en me besefte dat het al licht was daagde er iets. Klok maakte waar wat ik al vermoedde; shit. Uiteindelijk arriveer ik een kwartiertje te laat, valt nog mee. Michael staat te wachten naast een tentje, geen bivy maar echt een tentje. Wel tweemaal drie hengels in gelid ervoor. Heren hebben twee vissen gevangen die nacht. Als ze zich die ochtend een keer zouden hebben omgedraaid hadden ze gezien wat wij al zagen; klein plasje met zeker twintig vissen die liggen te happen. Michael wijst ze erop en even later is er een 'penhengel' klaargemaakt.

Wij maken ondertussen voerplekken. Keuze genoeg, wat een enorme hoop water. Plasjes die allemaal met elkaar in verbinding staan. Dit is maar een klein deel van het stelsel. Michael komt er vaker, vissen tussen de kassen, echt zijn ding. Ik ken het wel maar niet zo goed. Wel herken ik het groenige water, 'groene soep' noemde ik vroeger een verslagje dat in dezelfde omgeving plaatsvond.

Michel kent het water dus goed en praat honderduit, alle info wordt over me uitgestort maar ik blijf hangen bij 'de oude schoeiing'. Die staat soms meer, soms minder prominent op een meter of tien uit de kant van één van de te bevissen delen. Ik heb zo mijn twijfel, vind het risicovol. Michael is optimistisch als altijd. Water is ondiep, bodem hard. hengel hoog houden en eventueel meelopen. Hij kent me langer dan vandaag en ziet dat ik twijfel; gelukkig is er een alternatief; de overkant. Zo hebben we beiden een aanpak waar we achterstaan.

We starten op het water waar 'opengestulpte bekken' rondzwemmen. Kort na de start hoor ik Michael aanslaan, ik zie de golven ontstaan, wacht even om te gaan kijken. Als de golven weg zijn even langslopen, hij heeft de vis al teruggezet, klein schubje. Ik sluip terug en sta tussen het riet naar mijn pennetje te turen. Veel ondiep azende vis maar naar mijn idee geen belangstelling voor het bodemaas. Als Michael achter me langsloopt op weg naar zijn tweede stek informeert hij zachtjes. "Nog weinig" zeg ik, hij zal nog net tien stappen hebben gezet als ik de pen zie wegglijden. "Ja, hebben", Michael loopt terug en schept na een woeste dril. Mooie vis, heel wat groter dan ik had verwacht van hetgeen ik zo her en der zag oppervlakteslurpen.

Allebei al een vis, en dat binnen een half uur vissen. Ik ga naar mijn overkant stekken. Ander water dan waar we net zaten. Wel in verbinding met elkaar maar een stuk groter, ik ga niet met hectares smijten, klinkt me veel te interessant. Zegt ook niet zoveel, karper per hectare dat is interessant. Die verhouding zit hier wel goed, wat een partij vis. overal is karper. Gek, hoor zoveel mensen klagen over de visstand maar als ik een cirkel van 25 kilometer om mijn woonplek trek kan ik zo 25 afzonderlijk ruim met vis bezette wateren aanwijzen. Vaak wil men het niet zien. Was donderdagavond op een watertje, ving er vrij vlot twee karpers. Weet nog dat er een jaar geleden iemand langskwam, vroeg zich af wat ik er deed. Zwom geen enkele vis, alles was weg. Terwijl hij zijn boosheid over mij uitstortte zwaaiden er staarten kort onder het oppervlak; hij zag er niks van...

Een hoopvolle stek levert niets op, ik loop door. Kom niet ver. In mijn ooghoeken zie ik Michael raakslaan, vis komt direct na de aanslag volledig uit het water en zet dan de boel op stelten. Spannende momenten met de paaltjes van de oude schoeiing maar Michael regelt het. Tegen de tijd dat ik bij hem ben kan ik foto's maken. Mooi schubje. De bivyboys hebben het gemerkt en komen buurten. "Wow, dit is ook echt een mooi water", als ze weg zijn schudden we ons hoofd. Als ze een keer op hun tenen waren gaan staan hadden ze het zelf zien liggen.

Even voor de duidelijkheid; we hebben niets tegen bivyboys; iedereen zijn vermaak op zijn eigen manier. De oogkleppen die sommigen echter op hebben, dat kunnen we ons niet voorstellen. Nieuwsgierig zijn is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor succes.

We verbazen ons over de karper. Het is er ééntje met wat Michael 'het stekelbaarssyndroom' noemt. Een heel kort gestekeld rugvinnetje. Michael informeerde er al eens over bij karperkenners maar geen eenduidig antwoord tot nu toe. Het is iets wat we vooral in polders in deze buurt tegenkomen, heel gek.

Ik loop terug. Zet mijn pennetje net voor wat riet. Oei, dat is ondiep. Bijstellen die boel. Veertig centimeter, meer niet. Ik twijfel, komt de vis zo ondiep? Lang duurt de twijfel niet. Er komt een vis aanzwemmen, zakt op de voerplek. Staart wappert tegen de lijn. Vis draait weg, kort rondje en dan weer terug. Pennetje wordt weggedrukt door de karper. Ik zie het rode puntje vaag in het troebele water. Vis zwemt weg, pennetje volgt hortend en stotend. Even twijfel maar dan toch aanslaan. Vis geeft een beuk en wil het riet inzwemmen; onmogelijk, veel te dicht. Zwenkt weg, de manier waarop lijkt een valse inhaking te laten zien. Ondanks de geringe diepte blijft de vis makkelijk diep. Ineens ligt hij al schepklaar. Op de kant zie ik dat de lijn om een borstvin is geslagen en het haakje gewoon in de bek zit. Michael heeft het gezien en komt niet veel later aanlopen. Vierde vis van de dag, iets kleiner maar wel zwaarder dan mijn eerste. Weer eentje met identiteitscrisis oftewel "stekelbaarssyndroom".

​Het gaat wel erg makkelijk allemaal zo.

Ik kak daarna wat in, ben wel tevreden. Vind dat de stek bij de duiker vis moet opleveren maar concentreer me daarmee wellicht op de verkeerde plek. Michael vangt een karpertje zo groot als een voorn; aanwas genoeg.
Tegen twaalven moet ik weg, heb nog een schilderklusje liggen. Michael blijft nog even, zwaaiende staarten op zijn stekkie gebieden hem te blijven. Hij krijgt geen ongelijk want vangt zijn vierde karper van de ochtend.

Hoe makkelijk kan het zijn? Thema voor mij de afgelopen weken is dat we er wel heel erg goed in zijn om dingen moeilijk te maken. Blijkbaar is het eenvoudiger om moeilijk te maken dan makkelijk? Vanavond is het makkelijk, eenvoudiger gaat het simpelweg niet worden. Autootje parkeren, laarzen aan, schoudertasje om, netje, hengel en klaar.
Net nadat ik het weiland in ben gelopen komt er een auto aanrijden? Dat is gek, de boer, die zou toch wel zijn trekker of quad nemen? De auto stuurt op me af, bestuurder is lid van de jaagvereniging. of ik verderop even niet over de loopplank wil lopen, heeft hij net geteerd en moet even drogen. Gezien zijn postuur valt er voldoende te jagen in deze polder. Zijn teerkarwei gooit wel mijn planning wat in de war. Ach, eenvoudig houden maar en concentreren op wat wel mogelijk is.

Na tien minuten ben ik op de plek waar ik wil starten. Tegenover me een duikertje, als ik ga zitten zie ik aan de andere kant het water dat de polder wordt ingepompt uit de rivier. Lekker vers en fris rivierwater wat voor een mooie trek zorgt.
Ik strooi een minimum aan voer en tuig op. Simpel houden maar weer. ik kijk in mijn pennendoos en kies voor een slank licht exemplaar. Mooi pennetje, kreeg hem afgelopen weekend cadeau van iemand tijdens de penvisochtend in Middelburg. Gewoon zomaar, erg leuk. Pennetje staat prachtig op 1 loodhagel van 0,4 gram, haakje eronder en vissen maar.

Laatste tijd weer eens mijn manieren kritisch belicht en dan vallen er meteen dingen op, dingen die erin sluipen, als je er niet op let merk je er niks van. Als je af en toe de tijd neemt om boven jezelf uit te stijgen en niet allerlei omgevingsfactoren de schuld van 'niet succes'  te geven blijf je je ontwikkelen. Mijn conclusie was dat ik teveel voerde, in ieder geval meer dan eerder. Voer nu weer minder, wel vaak een handje erbij nadat ik van plek wissel, bevalt goed. Bijkomend nadeel is dat ik te grote porties in de vriezer heb liggen, pas ook weer een restant voer over na een ochtendje vissen. Van dat nadeel een voordeel gemaakt, even ertussenuit om het voer op te maken. Leverde twee mooie spiegels op. Was zonde geweest dat voer weg te kieperen.

Pennetje waggelt op de rand van het stroomnaadje, af en toe een tik van witvis. De sloot lijkt uitgestorven. Bij mij in de buurt wel af en toe minibelletjes. Met het warme weer van de afgelopen dagen heb ik een goed gevoel over deze stek. Het frisse rivierwater brengt zuurstof en voedsel mee, wat wil je nog meer?

Na drie kwartier haal ik de boel eruit. Teer is als het goed is gedroogd, tijd om plan B uit te voeren. Via hekken en loopplanken loop ik door de lappendeken van verschillende groentinten. Kom uiteindelijk uit bij de oude middenwetering, vroeger liep die door de hele polder heen. Nu zijn er nog drie afzonderlijke delen over. Ondiep, troebel water. Enorme prutbodem. Ik maak drie stekjes op hoekjes waar slootjes uitkomen op de wetering. Daarna in omgekeerde volgorde terug via de loopplanken en hekken.

Half uur nadat ik de pen uit het water haalde ben ik terug bij de hengel, inleggen maar weer. ik wil nog een half uurtje zitten en dan naar de nieuwe stekken. De tikjes van witvis zijn verdwenen; voer weg; snoek in de buurt; karper op de stek? Ik weet het niet maar na tien minuten strooi ik een paar voerdeeltjes bij. Niet lang daarna wat bellen en een paar tikken op de pen. De tikken gaan over in walmende beweging. Een lijnzwemmer en dan een rustig wegzakkend pennetje. Ik sla aan, onder water een trage reactie, zwemt naar mijn kant en versnelt dan. Slip begint te lopen en stopt niet meer. Ik loop mee voor het geval de vis de iets verderop liggende sloot in wil duiken, lijkt hij ook even te doen maar versnelt dan voor de sloot langs. ik hou de hengel laag en trek maar hij is niet te stoppen. Ik draai de slip wat vaster en leg mijn vinger op de spoel, meer druk zal lijnbreuk opleveren. maakt geen verschil, de vis stormt door. Komt halverwege het volgende weiland tot stilstand. Ik probeer hem mee te trekken maar hij wil niet keren, kost veel moeite, dan komt er toch een lomp gewicht mijn richting uit. Zo goed en kwaad als het gaat probeer ik de vis te sturen zodat hij niet teveel vuil oppikt. Lukt aardig. Als de vis het slootje is gepasseerd loop ik terug, leg snel het net het water in. De karper maakt van die gelegenheid gebruik om zich in een plantenbos vast te zwemmen. gekke hoek in de lijn en spannende momenten. Ik geef druk, rustig maar constant, er zit weer beweging in. Niet veel later braakt het water een grote schub uit, net eronder en binnen.

 Twintig minuten later zet ik me neer tussen het hoge gras en terwijl om me heen de uitgebloeide halmen door de lage zon in goud veranderen zit ik me te verwonderen. Te verwonderen om het kleine en simpele geluk dat me weer eens ten deel is gevallen. Tijdens de tocht naar de nieuwe stekken heb ik een paar keer heel hard geroepen in de groene leegte; moest er blijkbaar even uit. Nu zak ik weg in het niets en ben stil.

In de ondiepe blubberwetering is veel vis actief, brasem, brasem, brasem maar ook karper. Ik vang een diepgebronste brasem en voel de concentratie wegvloeien, vermoeidheid komt er direct voor in de plaats.

Ik zit op een betonnen bruggetje en zie de zon zakken, Pennetje is al even uit het water, het is eenvoudigweg mooi geweest.

Kort nadat ik heb ingegooid wordt het pennetje weggetrokken. Heel rustig zie ik het breekstaafje onder het water van de lelies weg bewegen. Ik sla aan en geef meteen vol druk. De karper zwenkt weg van het lelieveld en ploegt wat rond. Het gaat zwaar en traag. Even volgt hij de oever van de overkant maar zwenkt dan loom en traag terug. Duikt even de inham in waar ik tegenover sta maar vervolgt dan zijn route langs de overkant. Langzaam begint de slip lijn af te geven. Tik voor tik, beetje bij beetje zwemt hij bij me weg. Ik hang vol in de hengel en probeer de vis uit zijn koers te trekken. Ik wil hem liever niet aan de overkant hebben, her en der lelies en overhangende takken maken het een risicovolle plek. De vis trekt zich er niets van aan en zwemt rustig en onverstoorbaar door. Ik pak het net en besluit de vis te volgen. Duurt niet lang, zonder enige aankondiging breekt het draad. Vloekend en tierend stuiter ik over de kant. Ik controleer de lijn, geen enkele beschadiging, glad door. Voor zover ik het in kan schatten kort bij de haak.

De dag na de avond herhaalt de dril zich meerdere keren in mijn hoofd. De derde draadbreuk van 2017, onbegrijpelijk? Ik was altijd trots op mijn gemiddelde van draadbreuken, een lange periode gemiddeld minder dan één per jaar. Vorig jaar draaide de tendens. Vreemd genoeg altijd op momenten die ik niet kan verklaren? Zomaar kort na het aanslaan terwijl de vis in vrij water weg. Ik koop een nieuwe spoel draad, de huidige zit er net zes weken op maar ik vertrouw het niet. Daarnaast gooi ik de haken waarmee ik vis weg. Heb het idee dat ze niet glad zijn en voor beschadiging zorgen.

Een uur of 40 na het zoveelste debacle ben ik terug in de polder. We zouden niet te vroeg afspreken dus 5 uur is een mooi tijdstip. Het is al even licht als Michael en ik het wandelgebied inlopen. Paar jaar geleden aangelegd, vissen deed ik er al veel langer. Toen zat je nog tussen de akkers, spruiten, aardappels, koren, mooie gewassen om met de seizoenen de aanblik te zien veranderen. Nu heeft de tekentafel bepaald waar plukjes bomen staan, waar fietspaden liggen. Het water staat niet in de lijst, verboden dus. Vreemd genoeg was dat geen punt totdat de akkers moesten wijken... Iedereen mag hier recreëren behalve de visser, best gek eigenlijk.
We nemen dus een risico en weten dat. Sinds de vernieuwing loopt er een actieve boswachter rond, hopen dat we die niet tegen het lijf lopen.
In alle vroegte lopen we vooralsnog niemand tegen het lijf. We volgen de tocht. Diepliggend in de lage polder. Keiharde kleibodem en enigszins zoutig water. Karper gedijd er goed. Merken we ook want ondanks dat we ruim van het water wegblijven dreunen er zo nu en dan vissen weg. We maken verdeeld over een ruime kilometer een aantal stekken.
Zelf voer ik met particles, gecrushte boilies en pellets. Doe ik de laatste tijd wel vaker, vooral in water waar vaker met boilies gevist wordt zie ik er wel voordeel in de bekende bol in iets andere vorm aan te bieden. Pellets gebruik ik voor het eerst. Meuren goed en zouden als het goed is ook verticaal moeten werken als tijdens het oplossen de oliën vrijkomen.

Als we starten met vissen staat de zon al best hoog, ik hoop dat de vis actief zal blijven, het zou zomaar heel snel stil kunnen vallen. Omdat het water schoon is van planten heb ik een lekkere lichte combi meegenomen. Soepel één en een kwart hengel en een 22/100e lijn, klein pennetje dat op twee loodhageltjes van 0,2 gram parmantig staat. Twee loodjes van 0,1 gram zorgen ervoor dat de lijn die als overdiepte dient ook daadwerkelijk op de bodem van het water ligt. Een haakje van maat twaalf maakt het geheel compleet.  Als ik de mogelijkheid heb vis ik licht, zo licht als het water en het bestand toelaten.

Tijdens het voeren hebben we bijgekletst, nu gaan Michael en ik onze eigen weg. Dat werkt goed voor ons, bepaalde dingen doen we samen maar als het pennetje te water gaat zitten we in ons eigen wereldje.
Ik drink koffie en pel een eitje. Wat een weide blik, in de verte de randgemeenten van Rotterdam, daar Zoetermeer en iets verderop de hoogbouw van Den Haag. Ik blijf me erover verwonderen dat in een landschap dat zo vlak is ik toch altijd mijn blik weer kwijtraak.
Het is mooi diep onder de kanten van de vervallen schoeiing. Aan de overkant zien we regelmatig karpers in de kant happen; vooralsnog is er activiteit genoeg. Ik wandel de stekjes af. Derde stekje is tussen wat riet.

Wat kun je meer doen in zo'n omgeving dan diep zuchten en staren, verwonderen over kleine betekenisvolle dingen. Een zwaan die parmantig langsglijdt, een muskusrat die brutaal de oever verkent en buizerds die ombeurten opstijgen om duidelijk te maken wat hun territorium is.
Pennetje draalt wat in de weinige trek, een zacht westenwindje blaast over de volledige lengte van de tocht. Overal liggen pluisjes op het water. Aan de overkant rommelt al een tijdje een karper rond, zoekt voedsel strak tegen de schoeiing. Van links komt er een golfje aanlopen. Karper?
Ik tuur tussen het groen door naar het puntje, zonder dat het een bewuste handeling was heb ik het kurk vastgeklemd. Uit het niets wordt het pennetje weggetrokken, opgeslokt door het bruinige water. Ik wacht even af of het geen lijnzwemmer is, zie het draad volgen. Aanslaan en een explosie kort onder de kant. Vastslaan met maar twee meter draad tussen top en vis is en blijft een geweldig moment. Vis is furieus, trekt met horten en stoten lijn van de spoel en gaat ris kras door de sloot heen. Duikt soms zomaar ineens naar mijn eigen kant toe. Ik kijk waar Michael is, ruim vijfhonderd meter verderop, die gaat me niet horen of zien, zit in zijn eigen wereldje.
Na een paar minuten wordt de vis rustiger, koerst nu langs de bodem heen en weer, kan hem steeds vaker ondiep trekken maar iedere keer zijn er krachtige staartslagen die hem weer op diepte brengen. Dan is het toch over, mooie schubkarper. Een mannetje, ruw van de paaipukkels, ontspant op de kant ook geen moment, alle vinnen strak.

Ik strooi wat voer bij en loop door naar de volgende stekken. Ik bel Michael, die heeft nog niets gezien. Als ik alle stekken heb afgelopen kom ik hem tegen bij één van zijn eerste stekken. Op afstand maakt hij een armbeweging die ik direct herken; vis op de stek. Ik sluip dichterbij en ga voorzichtig naast hem zitten. Op fluistertoon communiceren we het hoognodige, pennetje is continue in beweging, moeilijk om te zien of het door vis of door trek komt. Na een minuut of tien haalt Michael op, hij vist met een broodvlok op een bedje van bix. De broodvlok is vies van het laagje drab op de bodem, hij stinkt. Michael zegt "die zou ik ook niet opeten". Ik pak twee kikkererwten uit het bakje dat ik altijd in mijn zak heb zitten. Hij zet ze op de haak en legt weer in. Na weer lang wachten komt de pen omhoog en loopt even weg, dan een wegrollende boeggolf. Vis heeft de lijn gevoeld en is geschrokken.

Ik loop mijn stekken weer af. Steeds vaker zijn er wandelaars en fietsers in het gebied. Paden liggen wel vrij ver weg van het water dus we zitten lekker rustig. Vissen blijven actief maar vooral aan de overkant. Begrijpelijk, daar staat de zon op. Kunnen we helaas niet komen. Terwijl ik mijn stekken afloop maak ik een aantal nieuwe plekken aan de overkant. Het is best een eindje werpen maar met een iets zwaardere pen te doen.

Als ik op mijn laatste stek zit belt Michael op, twee gemalen zijn opengezet, een paar van de eerste stekken zijn hierdoor moeilijker te bevissen. Ik besluit van pen te wisselen, van klein naar groot.

Om goed op de bemaling te kunnen reageren een rits loodjes. Driemaal 0,3 gram, tweemaal 0,2 gram. Als er bemaling is, is het goed om wat te schuiven te hebben. Doordat er water wordt ingelaten is het water in beweging gekomen. Ik probeer de overzijde stekken te bevissen maar dat is niet haalbaar. Dan eerst de kantstekken nog een rondje. Niet veel later wordt ook het gemaal wat water wegpompt in gang gezet. Er wordt nu water in- en weggepompt, stevige stroming en direct een reactie bij de vissen. Ik zet mijn pen neer op de stek waar eerder de enige aanbeet vandaan kwam. Ik rommel wat, lijn slaat op de toegenomen wind om de slinger. Ik haal op en maak het in orde. Leg weer in, pennetje staat op de stroming te huppen en wordt binnen een paar minuten abrupt weggegrist. Op de al strakgelopen lijn tik ik vast. Reageerde de eerste vis furieus dan is deze woedend. Hij springt tegen de stroom in uit het water en beukt op de hengel. Een grove dril waarbij de vis weinig lijn pakt maar het materiaal tot het uiterste test. Michael is nu dichterbij en assisteert; fijn want scheppen met de stroming is best nog lastig. Een poldergeweldenaar op de kant; prachtig.

Ik loop alle stekken weer af, hoe verder ik van het gemaal wegloop hoe minder hard de stroming. Mijn laatste stek is veelbelovend. Al snel gerommel en weer zo'n plotselinge aanbeet. Blijkt een lijnzwemmer en dus mis. Ik voer wat bij, niet veel later stopt de stroming. Wel weer beweging op de stek. Na een serie zakkertjes komt er een karper loom omhoog en zwemt voor de kant langzaam weg. ik wacht maar hij komt niet meer terug. ik wandel terug, bevis de stekken kort. Alle activiteit is weggevallen, zon hoog aan de lucht. We kletsen nog even na en bekijken een paar stukken van het water waar we niet hebben gevoerd. dan is het klaar, stevige handdruk en en op weg naar huis.

Het is net half vier geweest en ik voel de vermoeidheid toenemen. Nog anderhalf uur werken, dan met mijn zoontje naar de voetbaltraining en dan vroeg naar bed. Ik denk even terug, twaalf uur geleden stond ik op een betonnen bruggetje en wist ik niet meer hoe ik het had. Ik kon die loebassen onder water horen schaterlachen, ze hadden het vissertje tot waanzin gedreven.

De wetering, ieder jaar kom ik er in het voorjaar een aantal keer. Ik kan de vis er altijd vrij eenvoudig vinden, vangen is een ander verhaal. De afgelopen drie jaar leverde twee schubs en een graskarper op. De eerste keer dat ik er een avondje doorbreng weet ik de vissen zoals eigenlijk altijd te vinden. Als ik aankom liggen er een paar loom kort onder het oppervlak te luieren.

Aan het einde van de avond heb ik een brasem gevangen en zijn er meerdere karpers kortstondig op verschillende voerstekken geweest. Eén keer een lijnzwemmer die een diepe, brede boeggolf trok.

Zes dagen later ben ik terug. Minder actieve vis maar al vrij snel wel activiteit op één van de stekken. Blijkbaar heb ik de opgebouwde spanning van zes dagen terug meegenomen want ik sla klungelig aan op een overduidelijke lijnzwemmer. Tijdens het tweede rondje weer vis op die stek. Nu rustig wachten en al vrij snel een aanbeet. Ik sla vast op iets massiefs dat om zijn as draait en rustig begint weg te zwemmen. De spanning neemt rustig toe tot ineens de hengel recht springt. Ik zie een brede golf wegrollen. Ik denk aan een losser maar zie tot mijn grote verbazing dat het draad is gebroken. "Waarom nu", stuitert door mijn hoofd. Ik heb een uur geleden opgetuigd en de lijn goed gecontroleerd. Ik leg een lus in de lijn en maak hem vast aan een afgebroken tak. Ik ga in de hengel hangen, de slip begint op het juiste moment te lopen. Ik ben verbijsterd, moet mijzelf echt even herpakken.

Daarna weinig, de activiteit valt volledig weg. Veel eerder dan gedacht loop ik terug naar de auto. Als ik het verharde weggetje oploop vanaf de onverharde kade besluit ik de stekken die ik daar aanlegde nog even te bekijken. In het weinige lantaarnlicht zie ik op de eerste een enorme hoeveelheid bellen liggen. Ik loop het bruggetje op en laat mijn pennetje op de oude voerplek zakken. Er stijgen nieuwe bellen op, dit gaat lukken. Vijf minuten later heb ik twee keer misgeslagen op lijnzwemmers die ik toch echt als aanbeten zag. Er is geen vis weg geschrokken, niet zichtbaar in ieder geval. Ik voer wat bij en kijk een stukje verderop bij een ander bruggetje; niets.
Als ik terugkom zijn de bellen er weer. Ik leg in en wacht af. Overal bellen, soms een lijnzwemmer maar geen aanbeet. Uit het niets is het over. Ik wacht vijftien minuten maar het blijft stil, Het is ook al na twee uur, tijd om te gaan. Ik pak twee bakjes voer en gooi ze leeg. Ik tuig mijn hengel af. Terwijl ik mijn tas pak zie ik een brede schuimbaan over het net gestrooide voer lopen....

Ik wordt gek. Twee keer stop ik halverwege het weer door de ogen halen van de lijn maar de vis gaat helemaal los recht onder mijn voeten. Ik tuig weer op. Weer duurt het heel lang en weer sla ik op een lijnzwemmer, nu wel een wegrollende vis. Ik gooi de rest van het voer weg; blijkbaar lag er meer vis want er vlucht nog een karper weg. Tegen half vier ben ik thuis; volledig gebroken.

De afgelopen periode heb ik de wetering afgewisseld met twee andere polders. Allemaal plekken die over een paar weken zo vol staan met waterplanten dat lekker penvissen niet meer mogelijk is. Beide polders zijn uitgebreide systemen. Het ene systeem is nieuw voor me. Prachtige polder maar tot  nu toe geen succes. Wel langzaam aan het ontrafelen waar in de enorme wir war van sloten en weteringen de vis te bereiken valt, volgend jaar weer verder waar ik nu gebleven ben.

De andere polder is goed voor me geweest, veel vis gevangen, schitterende momenten gehad. Alleen op de wereld. niemand om me heen. Alleen een dansend pennetje dat zo vaak werd weggetrokken dat het bijna allemaal te makkelijk leek te gaan. Voor de verandering heb ik het ervan genomen, meestal laat ik plekken waar ik goed vang een tijdje met rust, nu gaf het balans met de zoektocht in het nieuwe systeem.

Nu sta ik op de rand van een wissel. De voorjaarspolders gaan ingeruild worden voor plekken die niet begroeien, voornamelijk klei gebieden. Lekker die afwisseling. Tussendoor is er een vaste plek waar ik mijzelf eens in de zoveel tijd terugvind; de schelpenpadpolder.

Iets na het tijdstip dat ik na afgelopen dinsdagochtend mijn bed instapte gaat de wekker, tijd voor een frisse polder. Het is nog donker als ik het schelpenpad oploop. Op het eerste deel is het rustig maar na een eter of vijfhonderd loop ik ineens tussen de karper. De weteringen aan beide zijden liggen vol met azende vis. Ik wilde eigenlijk niet langs het pad vissen, er zijn altijd wel vroege wandelaars of joggers die dat tot een frustrerende bezigheid maken. Maar deze aanblik doet me snel anders besluiten. Ik maak twee stekjes en loop door naar het vervallen bruggetje. Ik hop over de nog enkele aanwezige planken en beland in hoog nat gras. Niet veel later loop ik over een smalle kade, rechts een brede wetering, links een slootje. In de wetering tel ik zeker twintig ondiep azende karpers. Bekken die tegen de schoeiing aanhappen of onder plompebladen naar slakjes zoeken. Ik maak drie stekken.

Het pad doet wat ik denk, al snel een jogger, daarna twee keuvelende oude dames. Voor half zeven al zoveel volk, dat wordt niks meer. Rond zeven uur hop ik weer over het bruggetje. De zon heeft de mistflarden verdreven, er staat geen wind, het warmt snel op. Ik loop een rondje maar zie alleen actieve vis aan de overkant. Overal voer ik wat bij.

Vogels fluiten, het is heerlijk. Zelfs als ik niets vang is het voldoende om de vieze smaak van de laatste beurt weg te spoelen. Als ik mijn pennetje op het tweede stekje voor de tweede keer kort voor de kant plaats duurt het niet meer dan een minuut, een paar hobbeltjes, even niets en dan langzaam weg. Ik sla aan en er komt een schim los van de bodem. trekt kort een sprintje en blijft daarna eenvoudig diep. Duurt niet lang, vrij snel ligt er een fraaie schubkarper op de kant.

Ik ben in twijfel. de grote hoeveelheid azende karper deed me denken dat de paai afgelopen was. Deze vis heeft op één flank duidelijk paaiverwondingen maar lijkt ook een kuitbuik te hebben? Loopt geen kuit uit; gewoon een dik mannetje? Ik weet het niet, ben er wel blij mee.

Het zou voor de voorplantingskansen gunstig zijn als de vis in de voorbije week al afgepaaid is, voldoende warme dagen erna om het broed een kans te geven. Tijdens de penvisavond van Michael vorige week zat de vis er al dicht tegenaan. Ik ben er een beetje vanuit gegaan dat de afgelopen dagen in veel polders de paai heeft plaatsgevonden.

De penvisavond was een heerlijk bij elkaar zijn. Ik viste samen met Hans die na het avondje een nachtje bij me bleef slapen. Ruim na twaalven met een pilsje erbij kletsten we over karpers en meer. De prachtige zonsondergang in de polder had meer indruk achtergelaten dan de karper die we beiden vingen.

Dat schitterende zachte avondlicht waar je naar kan blijven kijken, zonsondergangen die je blik laten pendelen tussen pen en horizon en dat dan ineens dat pennetje weg is...

Ik ruim mijn spulletjes op, loop door. Wil nog twee stekjes bevissen, de dag is alweer aardig volwassen en we zouden iets leuks doen met het gezin. Op de volgende stek snij ik wat kaas en eet er droog brood bij. Er komt een vis happend in de kant van rechts aanzwemmen, duikt op de stek, is er blijkbaar vaker geweest. Al snel een lijnzwemmer, ik reageer niet, de vis wel. Furieus dreunt hij naar de overkant, een beste golf loopt over het stille water.

Ik loop terug naar de eerste stek. Nog even proberen en dan weg. Pennetje staat twintig centimeter over een hoekje in de schoeiing. Al meerdere keren was er karper in de buurt. Nu voor het eerst op de stek want al snel een paar drukkertjes en zakkertjes. Na vijf minuten een rustige aanbeet. Pennetje komt iets omhoog, zakt en begint over het water te kruipen, stopt, komt weer in bewegingen zakt rustig diep weg. na de aanslag een hele boze schub. Zet de turbo erop, totaal andere dril dan eerder. Duurt zelfs wat langer voordat deze slanke polderbewoner even op het droge komt.

Ik glimlach en geniet, nog één keer naar de frustrerende wetering, dan op naar nieuwe polders en nieuwe uitdagingen.