Het is veel te lang geleden dat we samen op pad zijn geweest. Kwam er gewoon niet zo van, paar afspraken die toch niet pasten, vakanties, dat soort dingen. Toch is het dan alsof we elkaar elke dag zien, pakken de draad op waar we waren gebleven; familie- en karperpraat.
Michael heeft een poldertje uitgekozen, ik ken het van de kaart, weleens mijn oog op laten vallen, nooit van gekomen. Michael was er in het najaar, veel karper van klein formaat. Lekker om een paar "wintervissen" te vangen. We gaan op pad, netstok mee om bij bruggetjes te prikken, kijken hoe diep en  of het een harde of zachte bodem is. We lopen over het weggetje, links en rechts de sloot, ja sloot, heel veel groter is het water niet. De eerste bruggetjes waar we prikken is het ondiep en zacht.
In de kanten resten van onderwatervruchten waar de watervogels zich aan tegoed hebben gedaan; weten we ook meteen wat de karper op zijn menu heeft staan. Hoe verder we lopen hoe meer de diepte toeneemt, aan één van de twee kanten ook steeds mooie harde bodem.

Helemaal aan het einde twee topstekken. Een lange, diepe, donkere tunnel onder de weg door de wijk in en een doorgang onder het weggetje richting de sloot waar aan het einde het gemaal staat. Mooie diepe kuil die, voor zover het klopt, waarschijnlijk vol ligt met mosseltjes.
Om het voer te laten sudderen rijden we even naar een heldere vaart en proberen een snoek te verleiden; dat lukt niet. Ruim een uur na voeren zijn we terug. Altijd spannend, zal het wat worden?
We vissen dicht bij elkaar, pennetjes op een krappe meter afstand voor het donkere hol, Michael links strak tegen de muur, ik rechts. Al snel krijgt Michael een aanbeet, ik zie het pennetje wegzakken en Michael slaan. Een trage dril, vis wil steeds de duiker in, mooie donkere vis, lekkere start van de dag.

Kletsend lopen we door naar de volgende stekken. liggen wat verder van elkaar, Michael voor overhangende struiken, ik een bruggetje. Ik zit op het beton en kijk naar het pennetje. Ik pak er een bak koffie en boterham bij. Precies op dat moment de aanbeet, ik twijfel en sla veel te laat; mis.
Snel haak weer beazen en opnieuw inleggen. Op het moment dat Michael komt aanlopen een nieuwe kans en nu wel raak. Polderrakker die lekker woest door het water vliegt.
​Bij de diepe kom achter het smalle tunneltje zitten we weer dicht bij elkaar. Bij mij al snel beweging, duurt lang, dan toch een hele trage aanbeet. Na de aanslag visje meteen boven water, komt zo het net in.

Verderop mis ik een volgende aanbeet, stofwolk laat zien dat de vis gevlogen is. Bij Michael getreuzel maar het zet niet door. Bijna alle stekken beweging. Het is een winterdag maar voelt als voorjaar. Helpt ook wel dat het blijkbaar bulkt van de vis in deze polder. Kans is wel groot dat het gemiddelde formaat niet voorbij de 60 centimeter komt. Vinden we niet erg, zo af en toe een ochtend met lekker veel beweging is wel heel leuk.
We zijn weer bij de diepe kom aangekomen. In mijn ooghoeken zie ik de pen van Michael wegvliegen, kort is er contact, dan los. Lijnzwemmer; ja. Paar minuten erna weer een aanbeet, ook nu een stevige weerstand en als de vis wat vreemd naar de kant zeilt weten we genoeg. Ik loop erheen en schep, ondertussen Michael van ongezouten commentaar voorziend, ik sluit af met "valsgehaakte tellen niet mee". "Echt wel" zegt Michael, als we willen onthaken blijkt de vis al los te zijn. "Hij was helemaal niet valsgehaakt" lacht Michael.  We hebben pret op onze eigen manier.

De tijd is weer veel te snel gegaan, voordat we moeten stoppen willen we nog even naar het donkere winterhol waar Michael de eerste van de dag haakte. We wandelen er rustig heen. Ik heb al ingelegd, Michael is nog bezig een verse kikkererwt op de haak te zetten. Het is miniem maar ik krijg een tikje, als je niet vaak vist dan zie je het waarschijnlijk niet, zo subtiel. Twee paar ogen kijken strak naar het pennetje, niet veel later zakt het iets, komt omhoog, zakt weer wat, komt weer omhoog om dan rustig weg te zeilen. Na de aanslag voel ik meteen dat het andere koek is, trek de hengel krom op een gewicht dat niet heel veel doet maar waar ik ook niet zomaar beweging in krijg.
Met tegenzin komt de vis uit het tunneltje, al snel zien we hem; ja zeker andere koek.
Vis sjort ervandoor, wil terug naar zijn donkere hol. Half pondertje gaat hoepelrond, en ik bedenk me dat 18/100e niet heel veel is. Gelukkig heb ik de ruimte en is het water schoon. Toch ben ik blij als de vis vrij snel het net in komt; toch niet alleen polderknollen dus.

We hebben nog één stek te gaan. Ik laat het voor wat het is. We kletsen nog wat, ging allemaal wel erg makkelijk vandaag. Tijd ging weer veel te snel, zeker nu het zo lang geleden was dat we samen op pad waren geweest.
Stevige hand, laatste woorden, op naar de volgende keer.

"Het is gaan regenen", zeg ik tegen niemand in het bijzonder, meer een soort tegen mijzelf terwijl mijn blik door de grote ramen naar buiten dwaalde. De collega met wie ik een afspraak heb pikt het op. "Hè ja, bah". "Soms best lekker", voeg ik eraan toe. Een vragende blik, ik glimlach.

Een uurtje later zit ik op de fiets. Tinteling in mijn voorhoofd. Ik schud mijn rugtas even heen en weer en hoor het bakje voer rammelen; mijn hart maakt een klein sprongetje. Niet veel later met de nette herenschoenen over het houtsnipper paadje dat zich sloom tussen de bomen laat wiegen. Het ruikt hier goed, bedompte lucht van natte natuur en weilanden. Paar diepe zuchten en ik ben geland.

Op vier plekken gaan wat pellets gecombineerd met kikkererwten het water in. Meter of zes uit de kant, precies daar waar het talud ligt. Plekje wat ik rond de kerst ontdekte. Schitterend scherp talud en op één plek zelfs een okseltje. Die laatste lijkt een topplek te zijn ongeacht jaargetijde, watertemperatuur en weer. Ondanks de ruim aanwezige begroeiing heeft de wind goed vat op het water. Het gevoel dat er gevangen gaat worden is groot.

Paar uur later ben ik terug, het is pikkedonker. Druilerige miezer vliegt op de harde wind overal tussendoor. De temperatuur is sinds vanmiddag alleen maar toegenomen, zit nu boven de tien graden. Mij hoef je niks wijs te maken, welk jaargetij het ook is, een in de avond toenemende temperatuur met dikke bewolking harde zuidwestenwind is altijd goed.
Vol vertrouwen gaat dus het aas richting het okseltje. Ik ga er is goed voor zitten terwijl om me heen de takken op het ritme van de wind continue tegen elkaar aan roffelen.
Ik startte dit visjaar in het okseltje, ijskoude nacht zonder wind. Meerdere vissen rolden aan het spiegelgladde oppervlak, ook op de stek rollende vis. De eerste zeelt van het jaar, prachtexemplaar.

Lichtpennetje staat stevig ondanks de harde wind. Al snel begint hij traag naar links weg te lopen, traag maar onverstoorbaar. Ik sla aan en voel het bonken; weer winterzeelt.
Langzaam, rustig tegenwerkend komt de vis vanuit de diepte omhoog. Zo snel succes, dat is wel lekker, rechtvaardigd het gevoel van de middag.
Voor dit water een kleine, maar oh zo mooie. Snel wat snippers voer de stek op, wellicht hangen er meer vissen rond? Het blijkt een valse start, op geen van de stekken volgt er een tweede aanbeet?
Tot kort voor middernacht zit ik te kijken naar dat lichtpuntje, net zolang tot het voor mijn ogen begint te zweven. Ondertussen mijmerend over alles wat weer komen gaat, nog een week of wat en het is alweer lente. Zoveel plannetjes, zoveel water, zoveel dromen om waar te maken in zo weinig tijd.

 Harde wind, zachte temperaturen en steile taluds hebben de afgelopen maanden gedomineerd. Van winter is het echt op geen enkele manier sprake geweest. Halverwege januari ook weer die harde wind en zachte temperaturen. De tocht is een krappe 700 meter lang, de wind staat er vol op, aan het einde een positief verval, van diep naar ondiep. In de ochtend wat maïs en pellets, geordend over een paar vierkante meter. Daarna de thuisdingetjes doen, steeds denkend aan dat voer onder water, zouden ze er liggen? Als ik eenmaal zit is het vertrouwen weer torenhoog. Ook als ik na drie kwartier nog geen beweging heb gezien. Ik controleer het aas en leg iets verder op het talud in, pennetje heb ik goed bijgesteld want staat als een huis.
Ik wil net een volgende bak koffie in doen als het pennetje wordt weggegrist van het oppervlak. Zo hard dat ik even twijfel of het een lijnzwemmer is, éénentwintig, murmel ik langzaam, dan sla ik. Korte dril en daarna wintergoud, soms lijken de dingen zo vanzelf te gaan?

Misschien me de afgelopen jaren teveel op brugpeilers en duikers gericht? Hoewel ook daar prima gevangen, vreemd genoeg hebben die stekken me de afgelopen maanden in de steek gelaten. Geen enkele aanbeet gehad op gekende winterstekken. Verbazingwekkend? Dan maar doorzoeken naar die scherpe taluds. Zoek is niet altijd nodig, dat okseltje waar ik deze blog mee begon leverde dit jaar niet enkel zeelt op.
Na de ijskoude nacht en eerste zeelt een avond met veel warmte en harde zuidwestenwind; zoals eerder gezegd vangweer.
Ook nu is het in het okseltje binnen de kortste keren raak. Karper, ik dril in de stille nacht. Als ik een stap achteruit zet om mijn net te kunnen pakken glij ik even weg. Ik val niet maar hef de hengel wel hoog, zo hoog dat hij tussen een paar takken komt te zitten. De karper opgehangen aan de vastzittende lijn in het water, als hij wegzwemt, wordt hij omhoog getrokken. Ik ben blij dat ik laarzen aan heb, water in en op goed geluk net eronder, pfff dat had vervelender af kunnen lopen. Ik klim een stukje de boom in om de hengeltop en draad tussen de takken vandaan te krijgen. Met enige moeite lukt dat, wat een warboel. Als de boel los is  voel ik achter me naar een tak om de boom uit te klimmen, net te laat merk ik dat ik een dode tak te pakken heb en met gekraak en geraas donder ik met tak en al uit de boom. Beduusd zit ik even op de grond, ik ben heel en (niet onbelangrijk) de hengel ook. Ondanks de januarinacht poseer ik met zweet op mijn voorhoofd met de spiegel.

Ik orden mijn hengel, stuk draad eraf, alles opnieuw optuigen. Niet veel later zit ik op de tweede stek, geen okseltje, wel schitterend bodemverloop. Na een half uur zakt de pen weg. Ik sla aan en trek langzaam de hengel krom op een niet mis te verstaan gewicht dat in eerste instantie niet reageert. Dan, heel langzaam en rustig begint het gewicht zich te verplaatsen. De slip tikt zachtjes. Ik sta met open mond en ervaar het moment. Het tikken stopt, het gewicht keert, komt richting de kant, ik draai bij en hou druk. Grote wellingen, even komt de vis los van de bodem maar als reactie trekt hij bijna de hengel uit mijn handen om weer op de door hem gewenste positie te komen. "He voelt niet goed" schiet door mijn hoofd, ik probeer het van me af te schudden maar dat lukt niet.

Langzame rondjes, keer op keer, hengel hoepelrond, een trage uitval naar links, slip tikt weer, op de verlengde lijn zakt de vis verder het talud af richting het midden van het water, weer een paar tikken van de slip, dan valt de druk weg. Vals gehaakt? Ik draai binnen, leg de hengel weg en ga zitten. "Wat was dat", vraag ik mijzelf af, gevolgd door "dat zal je waarschijnlijk nooit weten".
Nieuw jaar, nieuwe kansen, gemiste kansen, zelfde gevoel.

Tijd is weer eens gevolgen. Ik kan er soms niet bij met welke snelheid alles momenteel voorbij gaat. Uitdagingen op alle gebieden en altijd wel een dingetje om te doen. Voor mijn gevoel is het een paar weken gelden dat ik terugkwam van zomervakantie. Dat is niet zo, zit nu te genieten van een welverdiende (wel met een hoofdletter W!) kerstvakantie, ruim 20 weken voorbij in een tempo dat bijna niet bij te benen viel.

Vissen is een beetje in een verdomhoekje gekomen. Tijdgebrek of niet kunnen opbrengen om een avond op pad te gaan. Ik moet wel in de juiste mindset zitten zeg maar, hoewel dat regelmatig even naar buiten natuurlijk ook voor een bijdrage aan die mindset zorgt; een beetje een mindfuck dus.

Niet helemaal blij met het weer van de afgelopen periode, teveel van alles, niet koud, niet warm, veel regen, veel wind. Poldergemalen oververhit, waar we het eerst over watergebrek hadden draait nu alles op volle toeren om voeten droog te houden. Altijd moeite om met dit weer de polderkarper te vinden. Stekken waar ik graag kom lenen zich niet om te bevissen bij bemaling; geen doen. Vis ligt er dan denk ik ook niet, kost waarschijnlijk teveel energie, zo zou ik er zelf over denken in elk geval.

Wat dat aangaat zou ik er weleens in weg willen zakken, in het water, kijken hoe dat nu werkt. Met Michael vaak gehad over onderwatercamera aan een stok, beetje stiekem meegluren om te kijken wat er zoal ligt en dus ook niet ligt. Ik was altijd tegen, teveel romanticus, er moet toch iets te raden overblijven? Mezelf onderdompelen zou ik dan nog wel een te billijken alternatief vinden maar ja die kou weerhoud je dan toch daarvan.....

De keren dat het samenviel geen succes, tenminste geen karpersucces. Wel allerlei witvis, giebel, brasem en mooie blankvoorn. Ook weer een drilherinnering die gegrift zal blijven staan. Ik had er vier en nu heb ik er vijf, momenten die ik per seconde nog exact kan herbeleven tot het moment dat de vis loste. De stomp in de maag die dat teweeg bracht voel ik ook zo weer, dat nare lege gevoel. Ja, je loopt er weleens tegenaan. Vijfde keer dus, absoluut vaker vis gelost maar deze vijf waren vissen van een andere orde en dan voel je dat in lijf en leden.
Het was misschien ook wat dommig om echt licht te vissen, hoewel ruimte genoeg en enige pret aan de grote polderbrasems die eerst de stek onveilig maakten. Toen het stil werd wist ik dat het zou gaan gebeuren. Ik zakte mee met de pen en tijdens de eerste, eindeloze run wist ik dat het een beer was. Toen de vis stopte en toch weer op gang kwam was de lijn slap gevallen. Soms sta ik er stil en verslagen bij, soms vliegen er lelijke woorden door de lucht, deze keer was het het laatste....

Nu dus vakantie en daarmee tijd om met de juiste mindset de dingen te doen. De puzzel waar ze blijven bij bemaling laat ik even rusten, pak een water waar bemaling geen issue is. Stadwater, hoewel, misschien is dorpswater een betere naam. Flinke vijver met op een aantal plekken hele scherpe taluds. Zag een keer in lantaarnlicht op een koude februari-avond de vissen de route afleggen die ze waarschijnlijk normaal via de bodem volgen, nu deden ze dit net onder het wateroppervlak. Dat ondanks een temperatuur rond het vriespunt, je bereid je op veel voor maar oppervlakteaas begin februari, nee dat niet. Gaf dus wel veel inzicht. Voer op de plekken waar die scherpe taluds liggen. Ergens op de dag trekt de vis er blijkbaar heen, om te eten? Als er wat ligt zullen ze het vast wel nemen. Eerste twee rondjes geen tikkie, derde rondje moet het worden. Rotsvast vertrouwen. En ja, op de eerste plek al vrij snel een opsteker en wegzakkende pen. Even bang voor brasem maar de vis die meteen richting de brugpeilers vliegt is duidelijk de soort die ik wil.

Vis nu gepast, die peilers zijn dan ook geen punt, vis kan eenvoudig worden gekeerd, daarna kort dril met veel gespetter. Mooie schub, uitzondering binnen het vooral spiegelige bestand en daarom nog leuker.

Zo'n vis zorgt bij mij weer voor die eerder genoemde mindset, ik moet en zal, ook een mindfuck dus; want ondanks vakantie is niet alle tijd aan vissen te besteden. Zit dan stilletjes plannetjes te maken, vooruitdenkend wat mijn momenten moeten worden. Meer dan de helft valt af omdat ik ook wel snap dat familieleven erbij hoort. Blijft lastig en wat dat aangaat blijft dat hele vissen, niet alleen karper,  een vrij asociale hobby.
Hou ervan om combi's te maken. Wandelen met gezin en dan wat voeren om later terug te komen. Ergens was er nog een idee voor winterzeelt en dat moest ook maar eens tot uitvoering komen. Nu paar plasjes in een polder in de buurt. Ook hier een duidelijk herkenbaar talud, geef je ogen in de zomer de kost. Waar starten en waar eindigen (en dat vooral) de lelies? Daarachter uitpeilen is interessant, welk verloop is er? Hier ken ik het verloop en in de ochtend landen op twee plekken een twintigtal pellets en en tiental kikkererwten.
Drie uur later ben ik terug, lichte hengel, dunne lijn. Nu maar hopen dat de karper geen roet in het eten gooit. Een toegevoegde, maagsamentrekkende herinnering per jaar vind ik meer dan genoeg...
Een paar rollers, paar meter achter de voerplekken, iets dieper naar beneden dus, die komen wel omhoog. Niet heel veel later het verwachte tikje op de pen. Ogen die zich nog meer dan eerder focussen. Pen zakt weg, ik wacht, niet voor niets, oranje komt weer in beeld en zakt dan weer weg, nu slaan! Zeilt meteen een vis omhoog; brasem?
Nee, zeelt, lijn is om een buikvin geslagen, hij spettert, lijn schiet los, iets dat op een dril moet lijken.
Wat een lelijkerd! Onder de zwarte plekken en heel veel parasieten. Ik verwijder ze, dan snel een foto en weer zwemmen.
Mooi als de dingen lukken en gaan zoals je had bedacht. Ik heb waar ik voor kwam, er volgt nog wat beweging maar geen aanbeten meer.

Zo aan het einde is terugkijken ook iets wat erbij hoort. Nog nooit zo weinig gevist als dit jaar, twijfel of het komend jaar beter gaat zijn. kan wel hopen maar dat zou meer een wensachtige situatie opleveren. Kan dan maar beter accepteren zoals het gaat en nadenken hoe ik alles wat is en moet goed kan combineren. Daarnaast meer afwisselen, beetje rondhuppelen met shads, dat soort dingen. Kost gewoon minder tijd, woon bijna naast een kanaal, uurtje over is er altijd wel. Dat heeft het afgelopen jaar ook wel gekenmerkt, nooit op zoveel verschillende manier gevist. Misschien komend jaar ook over het roofvissen wat meer hier plaatsen?

Ach, ga wel zien. Voor nu nog een paar heerlijke vrije dagen en bijhorende vissige plannetjes. Ik ben nog niet klaar met 2019, hopelijk 2019 ook nog niet met mij?

Voor iedereen die hier meeleest, regelmatig of af en toen, alvast een goede jaarwisseling en een heel fijn en gezond 2020.

Even doorgaan waar ik vorige keer was geëindigd. Varkentje zwom weer maar er waren meer stekken. Zeelt, brasem, blankvoorn. Alles kwam voorbij.
Met een week met veel wind in het vooruitzicht werden de peilen op dit knusse poldertje gericht. Meteen ook maar proberen of dat breder voeren nu wat anders doet met de vangsten?  Nog even terug; meestal voer ik vrij compact, wellicht een vierkante meter maar op flinke stukken water moet je dan wel vrij zeker zijn dat de vis daarlangs komt. Een duiker of ander obstakel zijn aanknopingspunten, die vissen komen er hoe dan ook, voer moet hem interesseren en op de plek houden. Voer heeft dan dus veel minder de functie de vis te lokken; hij zal er waarschijnlijk vanzelfsprekend al langskomen.

De keren erop wissel ik dit af, plekken waarvan ik weet dat ze er hoe dan ook langskomen; beperkt en compact, plekken waar veel water samenkomt of die minder een aanknopingspunt hebben; beperkt en breed. De wind helpt me ook; plekken waar die met een mooie golfslag tegen de schoeiing slaat zijn killers in het najaar. Ook op die plekken beperkt en compact; die vis komt er echt wel.

Twee avonden op rij vis ik zo. Ik vang van alles, alle stekken continue beweging. vaak pas aanbeten na terugschakelen van kikkererwt naar maïs als haakaas? Misschien dat dit met soorten te maken had, hoewel zeelt nooit eerder moeite had met een kikkererwtenhap? En eigenlijk geldt dat ook wel voor de giebels, graskarper, brasem en kroeskarper? Mmmm, ik heb maïs zelf als hoofdaas toch wel in het verdomhoekje geplaatst, in de winter nog wel te doen maar daarbuiten te witvisgevoelig. Misschien te rigide in geweest? Wellicht loont het om het als alternatief achter de hand te hebben en te kunnen schakelen op sippesop aanbeten?

De combi tussen de brede voerplek (en let wel, breed is niet zozeer meer, maar meer verspreidt, laat ze maar zwemmen en zoeken!) en wisselen tussen kikkerewten en maïs als haakaas levert op één van de twee avonden een top halfuurtje op. Het is de hele avond al een witvisfestijn, helaas nog geen karper, als laatste wil ik nog even op de brede voerplek vissen. Het wordt een gevalletje van inleggen, aanslaan, drillen, terugzetten en weer opnieuw. Twee grote giebels, een zeelt, twee blankvoorns en een brasem bieden me een hoop vermaak. Kort voor middernacht fluister ik "nog heel eventjes" tegen mijzelf. Waarom? Omdat alles in mij lijf voorvoelt dat er nog wat gaat gebeuren, die karper komt nog.

Het lijkt rustig te zijn geworden op de stek, niet meteen tikken en andere aanbeten die door het pennetje worden doorgegeven. Als de pen dan beweegt is het resoluut; een soepele beweging en weg is hij. Aanslaan en een vernietigende dreun. Korte run en daarna al over. Mooie spiegel.

Terug op de fiets denk ik erover na, thema dat me vorig jaar ook bezighield. Vanuit onderwaterbeelden zie je dat vis vaak helemaal niet langdurig weg schrikt als een andere vis wordt gevangen. Mate van conditionering, eerdere ervaringen, voedselaanbod enzovoort zijn natuurlijk allemaal variabelen hierin. Het valt mij op dat bijvoorbeeld met de method feeder er veel vis kort achter elkaar gehaakt kan worden, steeds beetjes bijvoeren en de vis snel van de stek wegdrillen zorgt voor aanbeet, op aanbeet, op aanbeet. Als je kort onder de kant vist heb je het nadeel dat je een vis niet even weg drilt van je stek, vaak gaat hij er meerdere keren overheen, daarnaast zorgt je eigen heen en weer geloop ook voor allerlei ongewenste trillingen. Ik viste nu niet alleen op een bredere voerplek maar ook verder uit de kant; blijkbaar had het breed aanvoeren, stekkeuze en bijvoeren gezorgd voor een goede balans in azen? Interessant!

Ondertussen zitten we al achterin de herfst. Dagen worden korter, temperaturen zakken en de watertemperatuur zakt mee.  Als we dan een week hebben met mild, bewolkt weer en flinke wind dan is het voor mij duidelijk waar ik heen wil; plekken waar de wind eindigt. In een oneindig kassengebied is veel water te vinden, veel plekken waar met een stevige zuidwester allerlei interessante windhoekjes ontstaan; perfecte penplekken voor het najaar. Nadeel is dat je op de windkant niet mag komen, korte strook gras achter imposante kassenrijen. Dat het vroeger donker wordt helpt dan; niemand die mij ziet en wat niet wordt gezien daar heeft men geen last van.

De wind buldert, ik moet mijn spulletjes goed vasthouden. Het kost nog wat moeite om in de harde wind het lichte voer in het water te brengen; gaat alle kanten op. Ach, breed voeren heeft me geen windeieren gelegd de laatste tijd, ik vertrouw erop dat het wel goed komt.

Zes stekken over ongeveer anderhalve kilometer kant. Eerste ronde is er weinig te zien. Ook geen springende of rollende vis. Vreemd, ben ik wel gewend op dit water? Tweede rondje trekt de wind nog wat aan en begint het langzaam te regenen. Capuchon diep over de ogen probeer ik tussen de regenflarden en golven het lichtpennetje in zicht te houden. Het lijkt allemaal eenvoudig maar in deze omstandigheden op een paar meter uit de kant vissen is niet de makkelijkste optie. Ik volg het monotone ritme van de golven, uit het niets een wijziging in het patroon. Pen blijft kort wat lager staan. Tien minuten later heb ik een serie aan beweginkjes gezien; ik twijfel is het wat of komt het toch door de wind? Kort daarna komt de pen volledig uit het water om daarna weg te zeilen. Klein, hoog visje doet zijn best te ontkomen maar ligt al vrij snel op de kant. 

Lekker, iets vangen is altijd fijn. Klein, groot, dun. dik; je weet nooit waar je tegenaan loopt. Ik kan enorm genieten van zo'n visje. Natuurlijke aanwas die een mooie toekomst voorspelt.
Ik pen de plekken verder af, gedachten mijmeren wat weg. Laatste restjes herfst, komende weken zal het toch wel echt kouder gaan worden. Vissen op zoek naar hun winterplekjes. Koude, heldere dagen waarop het water helemaal vlak is. Pennetjes naast brugpeilers waarvan je weet dat ze er opkuilen, vraag is altijd of er die dag geaast of alleen rondgezwommen wordt? Weer een hele andere visserij; laat die seizoenen maar afwisselen, ik wissel wel mee.

Vanavond nog niks van dat alles, regen trekt aan, het is nog een graad of vijftien. Best warm dus. Ik zit op één van de laatste stekken. Het is er wat dieper, ik krijg het pennetje niet lekker in positie. De wind maakt het me moeilijk. Ik pruts net zolang tot ik tevreden ben; heb geleerd om te blijven verplaatsen tot ik dat tevreden gevoel heb, anders komt er alleen maar onrust voor in de plaats. Ik drink de laatste, ondertussen lauw geworden, koffie. Uit het niets vliegt de pen weg, keiharde lijnzwemmer. Kort daarna weer een opsteker en een langzaam wegzakken breekstaafje. Ik wacht tot ik hem niet meer zie, dan sla ik aan. Furieuze weerstand, hele stevige dril. Vis laat me alle hoeken zien. Op de kant is duidelijk waarom; echte speedboot. Slank, snel met een flinke klepper. Met de nog steeds toenemende regen besluit ik te stoppen.

Ik heb er vertrouwen in, aan alles voelt het dat het een goede avond kan worden. De keuze om te gaan vissen in plaats van te hengelen is een goede geweest. Groot verschil, vissen of hengelen. Ik heb weinig gehengeld dit jaar, bijna niet, eigenlijk alleen maar gevist. Daarom ook de stilte hier, weinig te melden. Laatste bericht was van eind mei, daarna een periode van verbouwing en drukte op werk. Toen er misschien beter voor kunnen kiezen om te gaan hengelen. Makkelijker water, plekken die een zekerheidje zijn.
Nee, er werd gekozen voor verkenningen op de rivier, mistige ochtend en een rivierzeelt. Dat was al een heel gevecht, laat staan als je er een karper haakt.

Achteraf is het onverstandig geweest me vooral op vissen te richten. Alle drukte eromheen maakte dat ik er eigenlijk niet de volledige concentratie voor had. Het zijn dingen die ik vaak achteraf pas merk. Toen half augustus na een welverdiende zomervakantie mijn vrouw aan me vroeg of ik geen zin had om te gaan vissen een duidelijke 'nee'. Geen verdere uitleg van mijn kant, kon ook niet, had zelf nog geen antwoord op het missen van de prikkel die we allemaal kennen. Enige dat in mijn hoofd spookte was "wacht maar af, het komt vanzelf weer terug".
Tussen het vissen en niet vissen in een welverdiende zomervakantie waarop er lekker gehengeld kon worden. Of was dat toch vissen? Daar sta je dan aan een enorm stuwmeer, azuurblauw, met je zeelthengeltje. Waar de wind eindigt is meestal goed, laat daar nu net een oude muurstructuur staan. Het duurt niet lang en dan is er barbeel, kort daarna een paar karpers. Dikke pret.

Ik kreeg gelijk, het gevoel kwam vanzelf weer terug. Een stille tinteling ergens in het hoofd. Uiteindelijk vind ik mijzelf terug in het magische landschap aan een verbindingskanaaltje. Kanaaltje waar de laatste blog mee stopte; toeval?
Ik zie aan de start van de dijk een auto parkeren, iemand begint in tempo een kruiwagen op te laden, het zal toch niet? Niet veel later een eenzame figuur die met zijn spulletjes de dijk afloopt. Op enige afstand al een grote glimlach; het is lang geleden dat we elkaar hebben gezien. Handen schudden en visserpraat, je kent elkaar niet eens heel goed maar het gesprek is er direct. Ook de verwondering dat we elkaar zo weinig tegen komen; onze jaaggebieden zijn toch wel ongeveer dezelfde. We houden het kort, Hans moet nog opbouwen en wil dat voor het donker doen. Ik vis door en vang weer eens een zeelt.
Ik loop mijn stekken af, krijg een kans op karper maar een vrouwtjesfazant gooit roet in het eten. Net op het moment van ingooien vliegt ze met veel kabaal op uit het riet. Ik schrik, verzet grof mijn voeten en zie een boeggolf wegdreunen van mijn stekkie. Balen,  de kansen liggen niet voor het oprapen hier.
Als ik terugloop om de eerste stek als laatste nog even te bevissen passeer ik Hans voor de 2e keer. We nemen wat ruimer de tijd en praten bij. Karpers, vogels en alles wat ons boeit, buiten brengt en houdt komt langs. Ik laat een foto zien van een eerder die week gevangen vis van een gezamelijk jaaggebied; ze groeien goed door!
Vertel ook direct dat het langs die dijk wel erg druk is geworden. Nu het weer minder is kan je er goed uit de voeten maar rond de zomer was het geen doen. Ik vertel over een avond waarop ik startte met voeren, in de verte kwam een jongen druk aanbenen. Recht op zijn doel af; "ga je vissen of ga je op karper", vuurt hij op me af. Ik moet tamelijk onnozel hebben gekeken want hij herhaalt de vraag nog twee keer, iedere keer iets harder. Ik kan mijn lachen niet inhouden wat maakt dat hij zich niet serieus genomen voelt. Ik leg uit dat ik op karper ga, dat kan niet volgens hem omdat ik door daar te voeren zijn "ingang" blokkeer. Ik moet nog onnozeler hebben gekeken. "Joh, ruimte genoeg ik ga wel verderop". Rare ontmoeting. Hans schaterlacht; "ga je vissen of ga je op karper", herhaalt hij. Ik lach mee.

Na die avond kom ik twee keer terug op het kanaaltje; dit is de tijd dat het moet gebeuren. Een stille ochtend samen met Michael en afgelopen zaterdag een avond die perfect had kunnen zijn. Had kunnen zijn als ik de enige aanbeet van de avond niet zou verspelen. Verspelen op een enorm schlemielige wijze, ik ga er verder niet op in maar het gevoel van dat moment dreunt de hele week na. Kansen die dun gezaaid zijn missen geeft een langdurig knagend gevoel.

De herfst is echt begonnen, veel regen en bijpassende temperaturen. Ook eindelijk weer wat meer wind. Door de week kom ik bij toeval langs een poldertje wat ik voor het najaar op het oog had. Waar normaal er veel kroos ligt is het nu schoon. Ik weet genoeg en plan een vismomentje. De vanzelfsprekendheid waarmee ik nu weer op "goed"gevoel aan het vissen ben, staat in schril contrast met het moment dat ik er even geen zin in had. Als ik een paar dagen later op mijn fiets onderweg ben om eerder aangevoerde stekken af te pennen denk ik er nog even aan terug. "Zie je wel, het komt vanzelf weer terug", vertel ik mijzelf hardop, grote glimlach erbij. Ook direct een gedachte die door mijn hoofd schiet "vanavond ga ik een beer vangen", glimlach wordt groter. Zo raar, dat zulke dingen zich soms aandienen alsof het vanzelfsprekend is?

Eerste stek, voorzichtig hengeltje in elkaar, paar maïskorrels op de haak en vissen maar. Ik heb die middag ruim maar dun gestrooid op deze plek.  Ik ben van plan er wat langer te zitten, omdat de voerplek over een groter dan gebruikelijk oppervlak ligt zal het waarschijnlijk langer duren voordat een vis het aas vindt. Af en toe een lijnzwemmer en een paar keer een pen die signalen van azende vis doorgeeft. Na een half uurtje wordt het pennetje even kleiner om daarna rustig weg te zakken. Na de aanslag een kalme reactie. Ik voel direct dat dit de beer is maar besef me ook dat ik hem nog niet heb gevangen. Vis komt langzaam op stoom maar is dan niet te stoppen, weet precies waar de wilg aan de overkant in het water hangt. Ik gooi de hengel om en zet twee stappen naar achteren, het logge gewicht wordt uit zijn baan getrokken, zwemt de andere kant op. Ik pak het net en loop een stukje mee, ietwat meer afstand tot de wilg is prettig. Vis zeult rustig door de slip, traag en zwaar. Herhaalt dat kunstje een keer of drie en komt dan zonder al teveel moeite boven het net.

Het is lang stil geweest hier, kreeg er her en der wat vragen over; wees gerust, ik ben er en blijf gewoon mijn ding doen!