Wat een warmte. Overal gaat het erover, warm en droog. Net terug van vakantie zagen we het toen we de grens overreden, alles gelig. In een plantsoen in de buurt een soort apocalyptisch beeld; een afgevallen bladerdek dat aan de herfst doet denken. "Wat doet de vis? ", is de vraag die door mijn hoofd speelt. Bar weinig waarschijnlijk? Beste moment, koelste moment. Het is toch te warm om te slapen, half drie schuif ik eruit. Polder ken ik op mijn duimpje. Stekken zijn in het donker zo aangemaakt, her en der een kantsmak geeft vertrouwen. Zonsopgang is fenomenaal, komt door het beetje bewolking waar de zon mee kan spelen. Genieten geblazen.

Net voor de warmte een bevrijdende aanbeet. Tot dan toe waren er alleen kreeftjes geweest die aan het haakaas knaagden. Dacht nu ook weer die zachte weerstand te ontmoeten maar gelukkig ontploft het water. Ondiepe sloot die onlangs wat dieper is geworden. De bagger ligt uitgehard op de kant, als ik zo'n plek tegenkom zal ik er altijd vissen. Baggeren doet eten, bleek weer eens waar want dit was de enige plek waar met regelmaat azende vis te zien was. Half uurtje later was het over, her en der een slome boeggolf maar verder niets meer.

Voor de vaste lezer zal het wennen zijn; al die foto's in daglicht. Zonder er erg in te hebben heeft er een verschuiving plaatsgevonden. Het aantal breekstaafjes dat ik gebruik is dramatisch gedaald, blijkbaar zijn er weer even andere momenten die me meer bekoren? Toch doe ik het nog wel en als het dan lukt weet je ook weer waarom die nachten zo gaaf zijn. Gedekt door het donker aast de vis zonder enige scrupules, pen die alle kanten wordt opgegooid, hengel in de trillende handen en steeds kijken of dit nu de aanbeet of weer een lijnzwemmer is. Als het dan raak is en er in het flauwe schijnsel van de maan een blanke spiegel te voorschijn komt kan ik niet anders dan tevreden zijn.

Ergens half juni voelde alles teveel routine, weer dezelfde stekken, weer dezelfde polder. Tijd voor iets nieuws. Viswaterboek  en Google Maps erbij en zoeken maar. Zoveel water, zoveel keuzes te maken. Oog valt op een mooie plek, megaveel water. Oude kleiputten omgeven door verstilde bomen in een verder groeneweiland wereld. Ik heb er met mijn vispassen geen visrecht, duurt een paar dagen dan gaat de knoop door, vispas erbij en gevoel van avontuur terug. Branieachtig voelt het om die eerste morgen voor dag en dauw een sprookjeswereld te betreden; mag ik hier echt gaan en staan? Tot nu toe komen er nog geen karper boven water van deze nieuwe visgronden, wel weer mooie beelden die na- echoën en terugroepen, daarnaast wegzakkende pennen en het stampende drilgevoel van zeelt. Zeelt, na zeelt na zeelt.

De zeelt is hoe dan ook wel een thema geworden. Vang ze ineens overal weer? Zelfs afgelopen vakantie in Tsjechië kwamen er van een rivier zomaar ineens een paar minizeeltjes boven water. Kleine stoempers. Geef mij de Nederlandse maar, die mooi gevulde exemplaren die een lichte karperhengel lang laten knikken. Het doet verlangens aanwakkeren, verlangens om weer eens wat anders te proberen en lekker met gepast materiaal die mooie vis te belagen. Tot nu toe wint de karperdrang het nog steeds maar ik ben er zeker van dat vroeg of laat het weegschaaltje door gaat slaan. Ik geef het de tijd, er is zoveel moois te beleven.

Met de terugkerende zeelt is ook de hark weer vaker mee op pad of was het andersom? Ik weet het niet meer, wel hark ik er in een aantal polders vrolijk op los. Kilo's wier op de kant, bodem goed omwoelen. De vis komt er altijd vrij snel achteraan. Voor de karper werkt het ook prima, handje minipellets over zo'n stek en ze worden helemaal gek. Met dat warme weer laat ik het harken even zitten, onttrekt ook zuurstof, het zal niet het verschil maken maar toch. Voor die warme periode dus wel een aantal keer en niet zonder succes. In een polder waar iedereen die er vist altijd klaagt dat het moeilijk is maakt het harken het verschil.
Nu ik alles van de afgelopen periode, zonder al teveel chronologie, rustig in een blogje neerzet lijkt er behoorlijk wat beweging te zijn. Beweging in hoe ik vis, een toegenomen hang naar polders waar het rustig is en een gezonde dosis opportunisme die me geen windeieren heeft gelegd. Dingen die al lang in mijn hoofd zaten maar die ik keer op keer toch naast me neerlegde ben ik nu aan het uitvoeren. Toch weer bezig mijzelf opnieuw uit te vinden en daarmee mijzelf terug te vinden. Terug te vinden in die groene wereld, vis in de hand, plannetjes in mijn hoofd.

"Dat wordt dan zeven euro zestig" zegt de verkoper. Ik reken af en reken door; zeker twintig penvismomenten voor de boeg met de betaalde zeven euro zestig. Niet slecht. Wel jammer dat de sojabonen op waren, fijn boontje, dat zich goed op de haak of hair laat monteren. Nu keer ik huiswaarts met kikkererwten, mungbonen, rode boontjes en black eyed beans; prima mix.

De voorgekookte en ingevroren zakjes waren weer eens op. Gebeurt drie- of viermaal per jaar. Laatste zakje haalde ik afgelopen zaterdag uit de vriezer, toen ik zondagochtend om vier uur beneden kwam was het ontdooid. Inpakken en wegwezen, er lag een poldertje op me te wachten. Als ik arriveer is het al licht. Een bewuste keuze, polders die ik ken durf ik wel in de schemering aan te voeren, in een nieuwe polder wil ik zien waar mijn voer terecht komt. Achteraf was het niet nodig, de brede, diepe wetering kent een volledig gelijk verloop, nergens een plantje of obstakel te bekennen.

Ik loop de wetering af en voer vier plekken aan. Ben blij dat ik een paar bamboestokken heb meegenomen. Er zijn geen echte herkenningspunten en het is toch wel fijn om later de stekken weer terug te vinden. Omdat het water zo mooi schoon is pak ik een lichte stok en bijhorende lijn. Ik heb geen idee wat de gemiddelde grootte is van de vissen hier maar met de aanwezige ruimte is het een verantwoorde keuze.

Tijdens het optuigen kijk ik naar het oneindige niets, het blijft boeien. Het is bewolkt en dat is prettig, de zon komt in mijn rug op. Op deze manier heb ik geen last van mijn eigen schaduw die over het water valt. Daarnaast heb ik altijd het idee dat de vis bij wat bewolking in de ochtend langer actief blijft doorazen.

Op de eerste stek lijkt er geen beweging te zijn. Dan, na een minuut of tien, begint er wat riet te schudden. Niet veel later belletjes en een plots wegzakkend pennetje. Zo hard dat ik een lijnzwemmer vermoed. Dat klopt, niet alleen een zwemmer maar ook een schrikker; brede golf laat zien waar de vis heenvliegt. "Lekker begin", mompel ik. Het is een doorlopend thema de laatste visbeurten. Iedere keer krijg ik eenvoudig karper op de stek maar iedere keer verdwijnen de vissen na een aantal lijnzwemmers. Om gek van te worden. Niet getreurd voor nu. Handje voer erbij en door.

Tweede stekje, het bruist er. Voorzichtig leg ik in, pen zakt direct door. Ik heb de diepte verkeerd ingeschat. Voorzichtig omhoog en meer ruimte geven. Pen zakt weer direct weg, het ritueel herhaalt zich. Ik ben verbaasd, ruim 1 meter 20 water kort onder de kant. Het bruisen is even gestopt. Als het pennetje een tijdje heeft gestaan komen de belletjes van links weer aanlopen. Pen geeft direct signalen door van een actieve vis. Wordt alle kanten opgegooid. Paar keer een lijnzwemmer, dan de aanbeet. Vis is woest en meteen weet ik dat ik toch op een lijnzwemmer heb geslagen. Kort daarna schiet de boel los, schub op de haak. Ik zucht diep, heel diep.

Derde stek is nog iets dieper. Weer bijstellen. Daarna weer inleggen. Pen staat even en zakt direct door. Ik wacht even af, draad kruipt mee, met enige twijfel na de tumultueuze stat sla ik aan; raak. Wild karpertje schiet alle kanten op. Zet de sloot op zijn kop. Door de diepte van het water laat hij me tussen de wilde uithalen door naar een diep gebogen hengel kijken. Op de kant bewonder ik hem, poldervis in optima forma.

Ik orden mijn spullen, voel even aan de lijn. Klein kneusje in de buurt van de haak. Geen risico, stukje draad eraf en haakje opnieuw aanknopen. Om me heen is het nog stil. Toen ik aankwam waren er wat jongeren die zwalkend terug kwamen fietsen van één of ander schuurfeest. Nu is het het moment van rust tussen afzwaaiende feestvierders en vroege zondagwandelaars; heerlijk. Op het water is veel te zien. Overal lijkt karper te azen. Soms met diepe bellensporen, soms smakkend in de kant. Heel af en toe een exemplaar dat voor even het luchtruim kiest en dan terugvalt.

Ook op de vierde stek weer snel beweging op de pen. Zet niet door. Ik wacht even en besluit te checken of de boel wel goed zit. Bij het ophalen ontmoet ik weerstand. Een kreeftje komt even boven water, laat het aas los en plonst terug. Hier ook al? Het is niet een beetje een plaag aan het worden, die krengen breiden zich met het jaar uit en bestrijden is niet aan de orde. Af en toe een kreeftaanbeet is prima maar op sommige plekken hobbelt je pen om de paar minuten weg omdat er een kreeft met je aas aan de wandel gaat. Ik leg weer in, tussen het hoge gras en riet door is het vinden van het pennetje een soort zoekplaatje.

Het riet voor de kant begint te schudden, een vis die ondiep aast. Op de stek ook ineens actie. Pennetje wordt in alle bochten gezet. Opstekers, drukkertjes, even op sleeptouw. Weer kreeft? dan zakt hij na een tikje kort weg, even terug en dan uit het zicht. Ik sla aan, weer karper. Sterke vis. Slip loopt even, dan breekt het draad. Wat nu weer? Kort boven de haak is er een breuk ontstaan? Ik snap het niet, verving net een stukje lijn. Dan gaan mijn gedachten terug naar het kreeftje, zou die de lijn hebben beschadigd? Heb het vaker meegemaakt, met de gegeven informatie de enige nu te verbinden logische conclusie. Nieuw haakje erop dan maar. Handje voer op de stek, terug naar waar ik begon.

​Stek één is een stuk ondieper, geen vis te zien. Het wolkendek is op de weinige wind langzaam weggedreven, ineens staat de zon hard te schijnen. Ik hoop dat de vis er niet van stilvalt? Tweede stek is weer beaaid met belletjes.

Zijn deze belletjes nieuw of oud? Ik moet best een tijd wachten om dat antwoord te krijgen. Weer komt er van links een bellenspoor de stek oplopen. De stek wordt op zijn kop gezet laat de pen weten. Meerdere keren hoge opstekers en lijnzwemmers. Ik wacht geduldig op de kant. Het wordt stil op de stek, vis verdwenen? Even wachten nog. Ja hoor, beweging komt terug. Fascinerend hoelang een karper met een minihandje voer bezig kan zijn. Dan eindelijk een beweging op de pen die op een aanbeet lijkt. Niet veel later sta ik de tweede vis te drillen, weer zo'n wilde polderbewoner, op de flanken duidelijk herstellend van paaigeweld.

De bewolking komt terug, wel zo fijn. Ik heb nog een kwartiertje, wil op tijd thuis zijn om met iedereen te ontbijten. Ik kies voor het derde stekje, goede keuze want weer ontmoet ik een bellenfeest. Zo gaaf, schuim dat naast de pen omhoog komt en dan die pen die langzaam wegzakt in dat schuim. Vis onder water weet nog nergens van. Kort daarna wel. Wildste vis van de dag. Vliegt echt alle kanten op, kan hem soms bij het terugzwemmen naar de kant maar net aan bijhouden. Ook deze komt op de kant. Wat een ochtendje, voldaan poseer ik in de penvishouding. Hengel op de schouder, karper in de hand, oneindige wereld in de rug.

Met enige moeite weet ik mijn hengel op te tuigen. Steeds wordt mijn aandacht naar het water getrokken. Aan de overkant gaat een vis helemaal los in een klein kommetje. Grote wellingen lopen over het water. De meerkoet die zijn nest in de buurt heeft liggen zwemt er zenuwachtig keffend omheen. Op het midden van het water is een vis subtieler bezig. Af en toe een trosje bellen en lichte kolken die verraden dat er geaasd wordt.

Het is het gouden moment van de dag, de zon is nog niet op maar er is licht genoeg om alles scherp te kunnen zien. Het gaat een warme dag worden maar nu is het prettig fris. Ik schudt me los van alles wat er te zien valt en concentreer me op het optuigen, pennetje, paar loodjes, haakje en klaar. Licht bepakt schuifel ik over het dijkje; op weg naar het eerste stekje. Hoofd vol verwachtingen, hart vol verlangen.

Als ik dan zit en de zon langzaam zijn opwachting maakt zucht ik diep en geniet. Alsof er een ventiel wordt opengedraaid, zo voelt het; ik loop leeg. Ook hier op het water veel te zien. Aan de overkant steekt een schub zijn kop uit het water om diertjes uit de kant te zoeken. halverwege een paar azende brasems en kort onder mijn voeten de wapperende staart van een zeelt. Allemaal azen ze op hun eigen herkenbare manier, de karper rustig en gestaag, de brasem vluchtig van de ene naar de andere plek, de zeelt met oertrage bewegingen.

Stiekemerds zijn het, die karpers. Als ze zich niet bespiedt voelen azen ze soms vol overgave en daardoor onmiskenbaar. Maar als ze willen kunnen ze zich geruisloos verplaatsen op ondiep water. Het pennetje trilt niet, geen wellinkje te zien, geen belletje dat knapt; en toch kan die vis er zijn. Moeilijke momenten voor de penvisser, het liefste zie je iets waar je je hoop aan op kan hangen, een kapstokje voor je geweten. Is er niet altijd, daarom de tien minuten regel. Tien minuten niets gezien, opschuiven. Tikje op de pen of andere beweging, de tien minuten stopwatch gaat opnieuw in. Het zijn mijn regels natuurlijk, kaders die ik voor mijzelf heb aangebracht in een wereld zonder verdere begrenzing.
​
Als ik het niet op die manier zou aanpakken zou ik mijzelf in een stekje kunnen verliezen, gewoon omdat het er zo vissig uitziet. Dat "vissige eruitzien" heb ik vanuit mijn perspectief verzonnen, die vis heeft vaak toch weer een ander, eigen perspectief.

Langzaam komt de zon op, nauwelijks wind. vanaf het moment dat de eerste lichtstralen op het water vallen zakt de activiteit terug. Nu maar hopen dat er al vissen op één van de voerplekjes liggen, die eten echt wel door. Pennetje staat een metertje voor een rijtje oude palen. Vanuit mijn perspectief weer zo'n schitterende plek, vis denkt er anders over of houdt me voor de gek. Er is niets te zien.

In mijn vorige blog noemde ik het al. Die warme, stille, zonovergoten voorjaarsdagen hebben niet mijn voorkeur. Geef mij maar een gemiddelde temperatuur, bewolking en wind. Van de afgelopen weken leverde de koudste avond de beste resultaten op. Paar polderschubjes uit een prutsloot. Vissen met heel licht materiaal en heel dicht onder de eigen kant. Vastslaan met minder dan twee meter lijn buiten de top, het blijft wat mij betreft de mooiste manier. Ik heb het de laatste tijd weer wat vaker gedaan. Lichte hengel en nog lichtere lijn, schrik niet, 18/100e. Wellicht zijn er nu lezers van hun stoel gevallen maar het gekke geval wil dat aan het einde van het jaar altijd de conclusie is dat de verspeelde vissen, vissen waren die op een zwaardere lijn gehaakt werden!

Daarnaast die andere conclusie die ik ook al vaker hier noemde; op een soepele hengel en lichte lijn hoeft de slip vaker niet dan wel te assisteren. Het zijn ervaringen die me altijd weer te denken geven. Kijkend naar de gemiddelde manier van karpervissen en hoe men bezig is een balans te vinden tussen een zo groot mogelijke afstand creëren tussen de visser en de vis en daarnaast nog een subtiele aaspresentatie over te houden denk ik dat er teveel op twee uitersten bewogen wordt.

De zon kruipt omhoog en steeds meer is er het besef dat het beste moment al even geweest is. Ik heb vertrouwen in de laatste stekjes. Het zijn plekken die zich al vaak als visdagredders hebben bewezen. Als ik p de laatste stek zit komt er een roeiboot langs. Pennetje wordt ondergetrokken door de kolken van de riemen. Je zou denken dat de vis ervan schrikt maar dat blijkt niet zo te zijn. Kort na het passeren een paar bewegingen op de pen. Op het moment dat het echt interessant wordt ramt er een vis weg, blijkbaar geschrokken van de lijn?

Pas ook veel wegschrikkende vis. Op het moment dat de zon eigenlijk al te hoog was kwam ik aan. Op iedere stek was activiteit maar uiteindelijk kwam er maar één vis op de kant. Een oerknokker, bijna tien minuten een hoepelronde hengel, tien minuten puur genieten.

Ik loop de stekken in omgekeerde volgorde nog een keer af. Bijna geen zichtbare activiteit meer. Op één stek bellen maar ook die verdwijnen zonder aanbeet? Nog wel een acrobatische spiegel die zich twee keer volledig uit het water slingert en met een doffe klap terugvalt.
Ik kijk en geniet, wat een prachtochtend, licht speelt met frisse groen en geeltinten. Vandaag geen close encounter met karper, wel met alles wat vissen ook mooi maakt.
Als ik terugloop over het dijkje komt een terreinauto me tegemoet rijden. Drie man erin die net aan kunnen zitten naast alle spullen die ze meesjouwen. Met een opgeruimd gemoed en een grote glimlach verlaat ik de polder.

"Trots als", wel te verstaan, waarom? Daarom:

Wat een binkie, zijn eerste, echte, zelf gedrilde karper. Vroeger viste ik met mijn toenmalige vismaatjes altijd op Koninginnedag, soort traditie. Toen ik dat aan mijn zoon vertelde zag hij het wel zitten om die traditie in ere te herstellen,. Lekker vroeg op pad, mooi poldertje waar het bulkt van de karper. Al snel een giebeltje en niet veel later een karper, helaas lost de eerste. Bovenstaand exemplaar was de derde aanbeet, hoepelrond ging het één-pondertje, ondanks de dunne 18/100e hoefde de slip niet te assisteren. Bewuste keuze, het water laat licht vissen toe en ik ben ervan overtuigd dat je op deze manier kinderen leert hoe je een vis drilt.

Zelf wist ik ook niet goed hoe dat drillen ook alweer voelt. Het was schrapen in april. Op de vorige blog na kwam er geen karper boven water. De meeste beurten verliepen volledig stil, geen tikje op de pen? Heel warm weer in het voorjaar heeft niet mijn voorkeur, vissen zijn net mensen, bij de eerste warme dagen gaan ze liever wat luieren dan dat er iets actiefs gebeurt. Geef mij maar temperaturen die zorgen voor geleidelijke opwarming van het water. Dat gecombineerd met stevige wind en af en toe een bui.

​Daarnaast een beetje pech. Goed gekozen stek op een vroege zondag, paar vissen actief in de buurt, komen ze voor dag en dauw een nieuwe schoeiing slaan! 's Ochtends vroeg stekjes aangevoerd, kom je terug is de boer met groot materiaal op die plekken aan de slag. Ik kon er wel om lachen en ondanks de onrust kwam er in ieder geval een prachtzeelt op de kant. Mega sterke vis, dacht even een klein karpertje te hebben.

Afgelopen week dan ineens weer lekker koud, veel regen. Met flink doorbuffelen weet ik al mijn werk af te krijgen wat ik af wilde hebben en kan ik een extra vrije dag voor mijn al geplande vakantie plakken. Kinderen zijn de hele dag onder pannen; gaan dus.
Ruim voor het eerste licht ben ik in de polder. Het is windstil, maar goed ook want echt warm is het niet. Ik wandel over de dijk en voer, langzaam steeds meer zicht. Als ik start kan ik het pennetje al goed onderscheiden. Een half uur later een magnifieke zonsopgang, zo mooi, genieten geblazen.

Qua vis is het weer niet wld maar ergens heb ik een rotsvast vertrouwen in deze ochtend. Blijkt niet voor niets. Op één van de laatste plekjes zakt al snel het pennetje weg, duurt even en dan volgt het draad. ik sla een gat in de lucht; hoe kan dat nou? Inleggen en opnieuw proberen. Duurt niet lang en dan is de pen weer weg. Nu is het hangen, mooie volle spiegel geeft goed strijd.
Tijdens het tweede rondje voeg ik er een kleiner exemplaar aan toe. Top dus! Daarna oerspannende momenten op de stek waar ik de eerste vis ving. Er zwemt een vis in de diepte die stiekem van het voer snoept. Belletjes komen omhoog, pen krijgt af en toe een zetje. Zo gaaf. Gemaal is ondertussen aangeslagen, pennetje hobbelt op de trek. Vis komt steeds van links aan en zwemt dan tegen de stroom in over de stek heen. Steeds vaker meer bellen maar geen aanbeet? Na heel lang wachten zakt het pennetje weg, draad volgt niet, lijnzwemmer? Ik haal voorzichtig op, geen weerstand. Daarna nog één keer wat bellen en dan niks meer?

Als de zon hoger is gekomen rij ik naar een poldertje in de buurt, paar stekken aanvoeren, daarna naar een naastgelegen poldertje, stuk bekijken waar ik niet eerder kwam. Ook daar een paar stekken van voer voorzien. Alles rustig aan, geen gehaast. Als ik terugkom bij de eerst aangevoerde stekken ligt het voer er alweer even in. Valt wat tegen, tijdens het voeren her en der een actieve vis, nu niets meer. Op het laatste stekje uit het niets een aanbeet. Aanslaan en een woeste reactie; graskarper. Stevige dril. Gekke vissen, maar af en toe tussendoor is prima, zeker als ze dit formaat hebben bereikt.

Door naar het laatste poldertje. Niets op de stekken? Wel een volschub spiegel die de kanten afstruint. Ik bied een paar keer een aasje in zijn buurt aan maar dat wordt genegeerd. Mooie ochtend en eindelijk weer een paar vissen op de kant!
Komende week weer behoorlijk warm, niet erg want ben een paar dagen weg met het gezin. Hopelijk als ik terugkom lager temperaturen en wind. Wil de komende periode een mooi nieuw water aanpakken, heb er zin in. Hoop er binnenkort een leuk stuk over te kunnen schrijven!

Ik noemde het al tijdens mijn laatste blog, liep al een tijdje met een plannetje rond om tijdens het tiende jaar 'verhaaltjes' schrijven is wat oude 'verhaaltjes' naar boven te halen. Lekker nostalgisch doen. Ik had een vastomlijnd plan bedacht; oud verslagje omhoog trappen en een nostalgische sessie in het hier en nu om het geheel compleet te maken. Ondertussen is het niet het tiende maar al het elfde jaar, daarnaast was het plannetje te vastomlijnd, liet weinig ruimte over om te ontdekken en verbazen. En dat is juist wat ik nu nodig heb; hoofd leeg en blik open. Ergens de afgelopen jaren ben ik een gezond brok opportunisme langzaam kwijt geraakt. Teveel bezig met weerbeelden, vooruitzichten en plannen. Achteraf vaak pas beseffend dat er zoveel meer mogelijk was geweest.

4 april 2010, de paasdagen, koud en nat weer. Brrr, de paashaas zal er verzopen bij hebben gelopen. Parallel met deze Paasdagen; ook nat en koud. Sterker nog, Paasdagen herinner ik me vooral als nat en koud, zullen best uitzonderingen zijn maar dat is het beeld dat overheerst. Van kerst heb ik ook zo'n beeld; zacht en harde wind uit de goede hoek. Gek hoe dat brein werkt en beelden voor je vaststelt. Toen, in 2010,  was die gezonde dosis opportunisme er nog wel. Geen moment bezig geweest met het weerbeeld, gekeken of er ergens in het drukke Paasschema een gaatjes was en dat was er:

"De paasdagen, momenten die net als de kerst veelal met familie doorgebracht worden. 's Middags zit ik aan de koffie bij mijn ouders. Door het raam zie ik dat de bewolking langzaam dunner word. Ik wil best met mijn gedachten bij de gespreksonderwerpen van de familie blijven maar de gebeurtenissen van de voorbije dag blijven in mijn gedachten hangen. Binnen zijn na een mooie karpervangst is voor mij altijd wat onwerkelijk, het liefste zou ik buiten blijven, niet eens om door te vissen maar om gewoon buiten te zijn.....

Eerder die dag was ik na een klein paasontbijt met mijn vrouw naar haar familie gereden voor een paasbrunch. Tijdens de nacht was ik meerdere malen wakker geworden van de harde regen, koude regen. Op een moment dat ik echt even wakker werd bedacht ik me dat de watertemperatuur wel weer wat zal dalen.

Als we terugrijden naar huis van de brunch druppelt het zo nu en dan nog, toch zie ik het wel zitten. Thuis aangekomen scharrel ik mijn spulletjes bij elkaar en ga op weg naar de polder. Zo tussen de brunch en de paasgourmet in heb ik niet heel veel tijd en wil ik het zo simpel als mogelijk houden." Lees verder

Toen dus een mooi resultaat met Pasen, één van de weinige die ik me kan herinneren. Enige andere tastbare herinnering zijn vroege ochtenden in een poldertje waar ik al veel te lang niet ben geweest. Terugdenken aan brengt ook weer nieuwe, oude ideeën. Ga er zeker binnenkort een keertje naartoe, kijken of het nog wat is?

Terug naar hier en nu, mooie weekenden, dagen eromheen koud en nat. Voorjaar hangt in de lucht maar het laatste zetje ontbreekt. Een dag of tien geleden maak ik gebruik van het extra licht in de ochtend, klok is nog niet verzet dus rond zes uur is er al genoeg te zien. Terwijl tuinders naar hun werk rijden strooi ik mijn voer. Daarna terug naar huis, ontbijten met de kinderen en ze naar school brengen. Dan snel terug om de voerplekjes af te lopen voordat ze weer op het schoolplein staan! Geen slechte keuze, ondanks dat het ijzig koud aanvoelt vang ik twee mooie vissen.

Ik blijf nog even hangen maar de dag heeft niet meer dan dit in petto. Meer dan genoeg ook natuurlijk. Ik ben ondertussen wel toe aan meer voorjaarsachtige temperaturen, wie weet later deze week?