Op handen en knieën zit ik in het weiland. Regen stort zonder enige pardon over me heen. Grote druppels, die overal belletjes op het water veroorzaken. Ik knijp met mijn ogen om te zien of het bellenspoortje wat ik tegenkwam er nog is. Ja, een trosje bellen komt omhoog, centimeter of twintig van de pen af. Voorzichtig pak ik vijf maïskorrels en gooi ze één voor één in de buurt van de pen. De oranje antenne die de hele ochtend, vanaf het eerste licht mijn aandacht heeft gehad, staat weer centraal in mijn klein geworden wereldje.
Weer wat belletjes, pen krijgt een slinger, staat hoger dan daarnet? Voorzichtig haal ik op, voel een beetje weerstand, waarschijnlijk is de haak in een waterplant terechtgekomen. Voordat ik weer inleg eerst kijken, belletjes zijn er nog, inleggen in de buurt maar niet te dichtbij en wachten maar weer.

Startend aan zo'n dag had ik nooit kunnen bedenken dat ik op handen en knieën in de continue regen zou eindigen. Sterker nog, als rond een uur of vier de wekker gaat snap ik even niet wat er aan de hand is. Als ik wakker ben weet ik het weer, een vroege ochtend in een na de warme dagen fris geworden polder. Er is weinig nodig om me in beweging te krijgen.

Plan is al gemaakt, drie polders die in de buurt van elkaar liggen. De eerste heel dun aanvoeren, dan naar de tweede en iets meer voeren. Vissen op de eerste, dan naar de derde om te voeren, vissen in de tweede, enzovoort. Omdat ik de plekken goed ken durf ik het aan om in het donker te voeren zodat ik bij het eerste licht kan starten met vissen. In die eerste polder ligt het voer dan een uurtje in het water, vrij kort en daarom heb ik dus heel beperkt gevoerd. Als ze langszwemmen gaan ze erop en zal ik het heel snel merken. Als ik start op de eerste plekken alleen gewiebel en gepriegel van kreeftjes. Kleine belletjes en aangevreten maïs. Polder na polder nemen ze over, ben benieuwd hoe het er over een jaar of vijf uitziet, ben bang dat ze dan overal in grote getale aanwezig zijn.

Derde stek is een brugstek, ik hou van brugstekken, lekker over die reling hangen terwijl je het pennetje naast een peiler plaatst. Het oranje steekt scherp af tegen het beton. Binnen een minuut zakt de pen iets weg, wordt opgestoken tot hij plat ligt en verdwijnt dan met een rotvaart onder de brug. Meestal is aanslaan een overdachte keuze, heel soms een instinctieve reactie, deze keer is het de laatste. Hengel vouwt direct dubbel, 14 voet carbon wordt met een niet te stuiten kracht onder de brug door kromgetrokken, lijn vliegt van de slip. Ik ben echt even overdondert, kan met moeite voorkomen dat de lijn contact maakt met het brugdeel waar ik op sta.

Gelukkig is het een kort schot. Niet veel later zeilt de vis onder de brug vandaan, wil wel maar kan niet echt meer. Ik klauter van de brug af op de kant, waar het schepnet al klaar ligt, en schep de vis. Zo, de dag is van start!

Zo'n start is ook ingewikkeld; aan de ene kant een bepaalde ontspanning want je hebt al wat maar het geeft ook verwachtingen.
In de derde polder op de eerste stek lijken die verwachtingen waar te worden. Pen wordt binnen de kortste keren weggesjord. Na de aanslag weer direct grote druk, hengel steeds krommer maar de slip komt niet op gang. Snel een blik naar de molen; lijn zit vast achter de hendel. Snel twee stappen meelopen, ruimte maken en de lijn erachter vandaan halen, meteen daarna de bevrijdende slip. Er volgt een worsteling in de plompen, het is een korte, hoog gebouwde schub. Ondanks de plompendans lukt het de vis te temmen, ligt schepklaar maar doordat ik moest meelopen om ruimte te geven ligt het net niet naast me. Ik probeer terug te lopen terwijl ik de vis door de plompen loods, hij heeft er andere ideeën over en start de tweede ronde. Geeft mij wel de gelegenheid iets terug te schuiven naar het net, maar de vis keert en ramt weer bij me vandaan, krult om een plompenrand, draait 180 graden en wil op me afkomen. Weer snel meelopen, draad om de plompenrand heen halen en voorzichtige druk houden. Boeltje zit vast, op zo'n korte lijn dat de vis niet meer op gang kan komen ik zou hem kunnen scheppen maar nog steeds heb ik geen net in de buurt. Niet veel later lost de haak. Oeh, wat ben ik boos, heel even maar wel heel erg. Ik voer bij en loop de rest van de stekken af. Nergens op de stekken beweging, wel op andere plekken. Ik voer wat op een plek waar ik een aantal keer vis zie rollen, dan terug naar de stek waar ik de schub loste.
Blijkbaar een populaire plek, want weer snel een aanbeet. Ik sla mis en staar de boeggolf na. Het zoet van de goede start wijzigt langzaam in zuur...
Ik besluit terug te lopen naar de net aangevoerde plek. Nog even proberen, door de regen ben ik behoorlijk doorweekt, ik voorvoel dat binnen nu en een half uur ik verlang naar een warme douche en een goede kop koffie. Op de nieuwe plek niets maar iets verderop een bellenspoor.

Met het opnieuw inleggen staat de pen weer zoals verwacht, waardoor ik vrij zeker weet dat het aas vrij ligt. Bellen komen weer omhoog, nu links achter de pen, tegelijkertijd springt er rechts achter de pen een spiegelkarpertje. Niet veel later een niet te missen opsteken, zoet werd zuur, zuur werd lichtzoet.

Tussen de mooie start in de eerste polder en het tumultueuze einde in de derde is het in de tweede polder stil. Wat gepluk van voorns maar weinig activiteit van karper. Toch gek, vooraf had ik het idee dat juist de tweede polder de vis zou gaan opleveren, dat is namelijk het beeld van de afgelopen maanden.

De samen dagen met Michael blijven de dagen met een gouden randje. Rond een uur of acht hebben we afgesproken en na een slingertocht, door weilanden aaneengesloten door looplanken en bouwvallige hekken, om stekken te maken starten we rond een uur of tien met vissen.
Helderblauw en steeds warmer, bijna windstil. Geen ideale situatie. Hans komt even buurten, heeft in een nabijgelegen polder zijn vallen geplaatst.
Als de dag al ver gevorderd is en het turen naar het oranje meer een excuus lijkt geworden om buiten te zijn in plaats van een van verlangen voltrokken ritueel wordt de pen voor de zoveelste keer weggetrokken. Ik verwacht de zoveelste voorn maar ontmoet echte weerstand, toch nog dus.

Juli is een echte zoet en zuur maand. Om allerlei redenen voor mij altijd een ingewikkelde periode om wat te vangen, statistisch gok ik de maand dat ik de meeste vis los of verspeel door draadbreuk. Planten rijkelijk aanwezig, vissen in topconditie. Door de hoeveelheid aanwezig natuurlijk voedsel ook de maand waarin ik vaker dan anders heb gezien dat mijn voerplekken volledig genegeerd worden. Als laatste de maand met veel licht, vaak weinig wind en warm weer, geen visweer, vroeg starten of laat eindigen helpt maar is geen garantie.
De dagen dat het wat koeler is, harder waait (ongeacht richting) en er bewolking is maken voor mij meestal het verschil. Nu zeg ik bewolking maar eigenlijk bedoel ik delen water waar de zon nog niet opstaat, bewolking helpt maar schaduwrijke plekken zullen ook over de hele dag heen productief kunnen zijn, zeker als de wind er lekker opstaat.

Zo richting mijn zomervakantie maak ik ook vaak weer de tussenstand op en ik krijg altijd een soort gejaagd gevoel om nog een aantal polders te bezoeken. Misschien is urgentie een betere term dan gejaagd maar het voelt hetzelfde. Een kleine polder die me dit jaar geen windeieren heeft gelegd wil ik een keer in eerste licht bevissen, kom er eigenlijk altijd alleen maar 's avonds.
En zo kruip ik maar weer eens in alle vroegte mijn bed uit, wil niet te lang vissen dus neem een weinig aan voer mee. Klein kwartiertje fietsen en ik sta aan het water. Zoals ik al een beetje hoopte zijn er een aantal ondiepe delen die 's avonds vaak visloos lijken maar nu duidelijk azende vis laten zien.

Als ik een krappe tien minuten na voeren mijn pen op zo'n stek laat zakken krijgt het aas geeneens de tijd naar de bodem te zakken. Een klein spiegeltje zorgt voor een hoop kabaal op het stille water.
Daarna gebeurt er iets wat ik vooralsnog onverklaarbaar vind, misschien moet ik het ook niet verklaren maar dat zit toch een beetje in de aard van het beestje. Hoe dan ook, het volgende gebeurde:

Op een stek bij een duiker staan de schuimbanen op het voer. In ieder geval twee vissen ploegen de boel om. Omdat ik zo snel na het voeren ben begonnen met vissen, voerde ik heel weinig. Op de meeste plekken niet meer dan dertig voerdeeltjes van een mix van maïs, kikkererwten en 8 millimeter pellets. Na een half uur naar het steeds doorgaande geschuim te hebben gekeken begin ik te twijfelen, waarom geen aanbeet. Toch nog maar even wachten, duurt zeker nog een kwartier maar dan is er eindelijk een aanbeet. Ik sla vast en direct komt de vis omhoog, een brede rug komt door het wateroppervlak, en deunt daarna naar beneden, heel even loopt de slip en dan breekt de lijn. Sprakeloos kijk ik de golf na, ben wel wat gewend maar dit was een monster, waarom nu voor het eerst in hele lange tijd een draadbreuk?

Ik voer een klein beetje bij, wellicht twintig voerdeeltjes en loop langs de andere stekken. Daar is geen activiteit. Als ik terugkom bij de duiker staat het schuim er weer op. Niet veel later vang ik een klein schubje. Weer voer ik minimaal bij, weer maak ik een rondje langs de andere stekken en weer staat het schuim op de stek bij de duiker als ik er langskom. Nu al snel een spiegel. Terwijl ik hem terugzet komt het volgende schuimspoor op een meter of tien achter de stek aanlopen, recht de stek op en niet veel later de volgende spiegel. Nadat die weer zwemt alweer schuim en nu een zeelt. Daarna is het over, zon komt over de bomen, het water wordt stil.

Als ik terugfiets denk ik na over wat er is gebeurt, ik heb bijna vijf uur lang gevist, heb in totaal ongeveer 70 voerdeeltjes op de stek gevoerd, dat was voldoende om tijdens die vijf uur vis continue actief te houden, vaak zelfs meerdere vissen tegelijk? Dat de vis hongerig was is overduidelijk, de normale schroom die zo bij de karper hoort leek er niet te zijn maar wat me vooral dwarszit is hoelang de vissen met het weinige voer bezig zijn geweest? Geeft maar weer eens een totaal andere blik op hoeveelheid voeren en hoelang daarna de vis nog actief kan zijn op dat voer. Wat dat aangaat is er zoveel wat we nooit zullen verklaren, wat ik enkel kan is het te absorberen als weer een ervaring die me rijker heeft gemaakt.

Hoelang is het geleden? Tien of elf jaar? Toch lijkt er weinig verandert. Bovenloop van de vaart in verbinding met de rivier, de bovenloop die water stort in een plasje, plasje dat met een duiker onder de weg door in verbinding staat met de benedenloop. Ik wilde er wel weer eens naar terug. Gek dat na zoveel jaar zo'n polder ineens mijn hoofd in komt wandelen, was wat in het vergetelhoekje geraakt maar echt vergeten doe ik niet. Ik loop naar de plek waar de bovenloop water stort. Met gebulder komt het water naar beneden vallen, perst zich tussen twee betonnen muren door het plasje in. Direct na de betonnen muren wat lelies die nooit stilstaan, altijd meedansen op de eeuwig aanwezige stroming. Ik zie twee karpers liggen, één mooie en een exemplaar van de buitencategorie. Fluit zachtjes tussen mijn lippen door. Hoe dit aanpakken? Ik maak een weinig rumoer, de vissen moeten rustig wegzakken, niet schrikken. Lukt! Ik strooi als ze uit beeld zijn wat voer.

Een ruime twee uur later ben ik terug, kloppend hart en een hoofd vol verwachtingen. Er ligt karper op de stek, stofwolken en wellingen. Met trillende handen laat ik het boeltje zakken. Na een minuut of tien komt er een schim omhoog, pen komt mee. Het is de vis van de buitencategorie. Ik zie het draad nog naar beneden lopen, hij heeft het aas niet genomen. Een lijnzwemmer. Vis zakt weer weg en verdwijnt daarna. Ik blijf nog lang en als dan uiteindelijk de pen toch nog vertrekt is een zeelt de boosdoener.

Dat was alweer een jaar geleden maar het is zo'n moment wat ik op ieder moment van de dag paraat heb, kan het filmpje zo frame voor frame voor mijn ogen opnieuw afdraaien. Dit jaar half mei terug, bedompt weer met in de loop van de avond wat regen. Op dezelfde plek staat binnen de kortste keren een grote oranje staart op mijn stekkie te roeren. Na aanleggen maakt de staart nog één rondje, daarna foetsie. Nu levert het hardnekkig doorzetten een brasem op.

Ik laat het water weer even. We gaan hard richting de zomer en ik probeer me vooral te richten op polders waar ik het gevoel van alleen op de wereld te zijn kan hebben. Een eerste half jaar combi van werk en opleiding zorgt voor een wat vermoeid gevoel en dan vind ik mijzelf het liefste terug in een oneindige groene zee, verstoken van andere mensen en vissers.

De eerste dag van juni ben ik weer op zo'n plek. Eind lopen maar dan heb je wel wat. Een prachtige put middenin de weilanden. De wind is lekker stevig uit het westen maar de bewolking lost helaas in de loop van de avond op, wat overblijft is een volkomen blauwe lucht en een stralende zon. Niet mijn favoriete weertype, zeker niet in juni. Als al twee zeelten mijn net van binnen hebben gezien, kort voor zonsondergang weer een aanbeet. Een vis die zo enorm sterk is dat ik volkomen verbaasd ben als er een minikarpertje uitkomt, had echt gedacht minimaal een vis van een pond of twaalf te hebben?
Wat mooier dan in het laatste zonlicht te poseren met zo'n kleine druktemaker, omgeving maakt het nog wat mooier.

Het heeft iets puurs, zo'n visje die waarschijnlijk geboren en getogen is vangen in een polder die al in boekjes van heel lang geleden als paradijselijk werd betiteld. Magie!

Ondanks het voornemen om het naast alle studieperikelen het vooral zo eenvoudig als mogelijk te houden, begint het begin juni toch te kriebelen. Start met een onbestemd gevoel, het niet kunnen bedenken van op welke plek ik zou willen vissen. Plekken komen langs maar nergens kan ik een mentaal vinkje achter zetten. Dan maar is wat plekken bezoeken die ik al lang op het oog heb, al wel eerder heb bekeken. Voor mij is het van belang dat ik een klik met een water voel. Het is vooraf niet altijd vanzelfsprekend in te vullen of dat wel of niet gebeurt. Plekken die op het oog voor de klik zouden moeten zorgen kregen het niet en vreemde, onooglijke watertjes waar de meesten hun neus voor ophalen kregen het wel? Dan is er ook nog het inwisselen van verschillende plekken door de jaren heen. Klik bij de categorieën maar eens op "schelpenpad", watertanden kan ik bij de vissen die dan langskomen. Toch kom ik er niet meer, wijzigingen in die polder maakte dat ik me er niet meer op mijn gemak voelde. Misschien moet ik er weer eens gaan kijken, is na een aantal jaar herinrichting de magie weer teruggekeerd?

Op een natte tweede Pinksterdag maar is zo'n, al een tijdje op het oog" plek bezocht. Ik heb hem aangevinkt als potentiële "bulkt van de vis" polder en bij het voerrondje blijkt dat te kloppen. Een brede wetering die kruist met de sloten die tussen de weilanden lopen. De sloten langs de weilanden liggen vol met karper. Niet alleen kleintjes, zie een paar heel behoorlijke exemplaren.

Nieuwe polder maar aanknopingspunten zijn eigenlijk altijd wel hetzelfde. De hoeken waar de hoofdwetering de sloten ontmoet zijn voor vandaag de plek. Veel verkeer van in- en uitzwemmende vis dus dat komt wel goed. Als ik begin met vissen valt de diepte van de brede wetering erg tegen. Zelfs richting het midden maar een centimeter of vijftig, onder de kant soms maar twintig centimeter? Ik heb het niet zo op heel ondiep water, sneller lijnzwemmers, karper komt minder tot zijn recht bij de dril, vis supersnel verstoord. De karper doet het die middag prima. Vang er een paar van waarschijnlijk het gemiddelde slag. Kom in die zijsloten een paar echte beren tegen. Weet niet zeker of ik terug ga komen. Die klik waar ik het over had is er nog niet maar dat kwam wellicht ook door het slechte weer.

Een paar dagen later weer een "nieuwe" polder. Ook deze ken ik al heel lang. Ieder jaar neem ik me voor er heen te gaan maar het komt er gewoon nooit van. Nu pak ik een hele vroege ochtend. Ook een water waar ik me van afvraag of de klik gaat komen. De dijk langs de vaart is mooi maar de mooist bevisbare delen liggen langs het dorp. Niet helemaal mijn ding om zo in de bewoonde wereld te vissen. Als ik er dan voor kies dan vaak stadswater, dat heeft dan wel weer echt zijn charmes. Omdat ik voor het eerste licht start heb ik de eerste uren geen last van mensen. In tegenstelling tot de polder waar ik op tweede Pinksterdag was is deze lekker diep onder de kanten. Stekken maak ik op plekken die voor mij logisch lijken. Voor een rietkraag, voor een inham in de bijna overal aanwezige plompen, kort voor een versmalling van de vaart. Plekken waarvan ik boven water denk te kunnen herkennen dat er onder water een andere dan gebruikelijke structuur is.
Al tijdens het eerste rondje wordt het pennetje abrupt weggetrokken en in het eerste zonlicht van de dag dril ik een spiegelkarper.
Vanaf dat moment gaat het snel, volgende stek een traag verplaatsend bellenspoor. Pennetje dat eerst even wat heen en weer waggelt tussen die bellen, dan traag omhoog komt en wegzakt. In het heldere water kan ik de vis tijdens de dril goed volgen. Het is een hele mooie schubkarper die na een tam begin het gas erop zet. Keer op keer wegzwemmend, kop naar beneden. Bij één van de vele pogingen gaat het mis, de haak lost. Ik ben er goed ziek van want het was echt een mooie vis.
Stek erop is het weer binnen vijf minuten raak, weer een schub maar wel een beduidend kleinere vis. Pleistertje zeg maar.
Daarna komt de stroom aan hondenuitlaters op gang. Zoals ik had verwacht valt het water op dat moment stil. Ook met deze plek nog niet die directe klik. Ik gok dat er in het weekend intensief gevist wordt, waarschijnlijk vooral statisch. Ik denk dat het najaar, als het vroeg donker wordt heel leuk kan zijn, dan wel de doordeweekse dagen om het water niet teveel te hoeven delen met anderen.

Afgelopen weekend weer dat onbestemde gevoel, de drang om te gaan maar niet goed weten waarheen? Weer een scala aan polders die in mijn gedachten passeren. Veel vallen af omdat ik wel weer echt zin heb in dat echte, pure poldergevoel. Uiteindelijk kom ik uit bij de polder waar ik deze blog mee startte. Ik twijfel er nog wel lang over, zelfs nog als ik om half vier mijn bed uitstap om op pad te gaan. Wat de doorslag geeft? Geen idee? En als ik er dan net voor het eerste licht aankom weet ik dat het een goede keuze is geweest. Hier is rust en stilte, hier wil ik zijn. 

Stekken op de plekken die ik elf jaar geleden leerde kennen. Kan me niet voorstellen dat de voorkeuren van de vissen anders zijn geworden? Toen vond ik dit een moeilijke polder. Ik ving er bijna nooit wat. Als ik er karper haakte verspeelde ik ze er vaak. Weet nog een ochtend dat ik ondanks kakelverse lijn zonder enige aanleiding twee vissen verspeelde door draadbreuk? Hierom ben ik wellicht de karpers die hier zwemmen bijna bovennatuurlijke gaven gaan toerekenen. De gebeurtenissen van vorig en dit jaar dragen daar aan bij, alsof ze een nog sterker zintuig hebben voor gevaar dan alle soortgenoten in de omliggende polders?

Ik start bij de onderdoorgang onder het weggetje door. Door de continue watertoevoer uit de bovenloop wordt er altijd water door de buis geduwd. Daar waar het eruit komt is een kuil gesleten, in de ochtend kwam ik daar vaak groepjes karper tegen, deze ochtend is het niet anders. Ik heb net naast het stroomnaadje gevoerd, pennetje staat heel rustig, twintig centimeter naar rechts komen de wellingen van de stroming omhoog. Met regelmaat verraden de aanwezige karpers zich. Er zijn vaste routes die ze volgen en het duurt niet lang voordat de eerste mijn stek tegenkomt. Iedere keer vanaf dezelfde positie een verplaatsend bellenspoor over de stek heen. Vreemd genoeg volgt er geen aanbeet. Ik ga zo op in deze stek dat ik de rest van de stekken vergeet. De keren dat de bellen wat lang wegblijven voer ik wat losse korrels maïs bij, iedere keer zijn de bellen dan snel weer terug. Zo nu een dan een lijnzwemmer maar geen aanbeet. Ik verplaats me even naar de andere kant van de buis, de ingaande kant. Binnen een paar minuten een brasem. Bijvoeren en weer terug. Bij de uitgaande kant weer hetzelfde patroon, duidelijk azende karper maar het haakaas wordt niet gepakt. Na een half uur ineens een aantal kolken en een boeggolf die traag steeds verder wegloopt. Blijkbaar is de vis ergens van geschrokken. Zon is ondertussen al een tijdje op. Ik twijfel, zal er nog een kans komen? Blijven zitten of toch even de stekken die ik tot nu toe heb gelaten langslopen? Ik kies voor het laatste, voer wel even twee handjes voer bij op deze plek.
De stekken langs de vaart geven geen sjoege, behalve de laatste, meteen weer een brasem. Ik sjok terug door het weiland. Ergens het gevoel dat de kansen voor deze ochtend geweest zijn. Terug bij de wateronderdoorgang begin ik bij de ingaande kant. Daar gebeurt niks meer. Als ik ga staan en me omdraai zie ik dat de bellen op de plek waar het water uit de buis komt weer terug zijn. Ik schuifel naar die kant toe. Met de hoger gekomen zon is duidelijk te zien dat er grote stofwolken op de stek staan. Net als ik wil inleggen maakt er zich een schim los uit de stofwolken, de karper zwemt mijn richting uit, ik bevries. Gemoedelijk draait hij een rondje en zakt weer de stofwolken in. Belletjes zijn direct weer terug. Voorzichtig leg ik in, ruim achter de belletjes om de vis niet te verstoren. Ik weet het niet zeker maar ergens heb ik het idee dat de vis die ik zag zwemmen dezelfde was als de buitencategorie vis van vorig jaar?
Nog een keer komt de vis los uit het stof, in het heldere water kan ik iedere schub tellen, ben doodsbenauwd dat hij schrikt. Weer laat hij zich op de stek zakken. Na een paar minuten begint de pen te schokken  om daarna weg te zakken.
Ik heb in mijn hoofd twee scenario's bedacht voor de dril. Er staan hier veel plompen en het zal geen eenvoudige klus zijn. In het eerste scenario lukt het om de vis op een strak afgestelde lijn in de directe omgeving van de stek af te drillen. Hengel hoog houden en kop steeds proberen hoog te trekken. In het tweede scenario gaat de vis door de slip heen en bereikt de verder weg gelegen stevigere plompen, dan gaat de slip lichter zodat hij er "doorheen" kan denderen, als het lukt kan ik daarna de vis via het weiland achterna lopen.
Na de aanslag is snel duidelijk dat het scenario één wordt. De vis pakt een paar meter lijn maar ik weet met vol in de hengel hangen en het betere trekwerk het tot een minimum te beperken. Na een hele stevige worsteling tussen de plompen en andere waterplanten geeft de vis het op. Wat een schitterend exemplaar. Over the moon, dat is het gevoel dat het geeft en wat ik de komende week bij me zal dragen.
Net nadat ik haar heb teruggezet komen de eerste wielrenners en wandelaars over het polderweggetje aan, tijd om te stoppen.

De wind staat bijna pal op het water. Ik hang tussen het gras, dat zo hoog is opgeschoten dat ik niet gezien word, lui achterover. Wuivend gras, riet en water. En wat voor een water, machtig water. Maar deze namiddag en avond is het in zichzelf gekeerd, ondanks de reuring van de wind laat het niets los over zijn bewoners. Er spetteren geen voorns, brasems duikelen niet en nergens ineens een vlak stuk tussen de kabbel. Ik doe mee, keer ook in mijzelf, mijmer en tob, beschouwingen die op die momenten diepzinnig voelen maar met het verstrijken van de dag in lucht opgaan. Aan het einde is er niets anders open dan een leeg hoofd en een vervult hart. Gewoon lekker vissen.

Met het mooie weer heb ik de conclusie getrokken dat het gevonden patroon van verkassen van polder naar polder een week of twee vooruit moet worde gehaald ten opzichte van vorig jaar. Tot nu toe klopt dat redelijk maar het extreem mooie en vooral droge weer heeft ook wat nadelen. In geen jaren heb ik in het voorjaar het water zolang, zo helder gezien. Kristalhelder, in veel van de polders kan ik de bodem zien en dat is een slecht teken, vis zal zeker tijdens daglicht uit de buurt blijven van de kanten. Oerinstinct wat ze hebben; het gevaar kan ook van boven komen. Heel lang geleden schreef Richard Walker er over, hij ging nog een stapje verder, koppelde de hoek van de zon aan de mate van lichtinval en daarmee het verdwijnen van de vis uit de oeverzone. Afhankelijk van jaargetij en mate van onbewolkt of bewolkt weer kun je dus de klok er letterlijk op gelijk zetten wanneer het stilvalt maar ook wanneer het weer op gang komt.

Hoe meer troebel het water, hoe minder dit opgaat. Laat dat troebele water nu net zijn wat ik zoek in de kristalheldere polders. Daar waar het troebel is, is de bodem omgewoeld en dat ging niet vanzelf.
Gistermiddag die tinteling, niet te missen. Na veel warme dagen een wind die naar noordwest is verhuist en aantrekt. Ik hou wel van wind uit het noorden in een warm voorjaar, pure zuurstof die het water wordt ingeblazen denk ik dan. Bij aankomst voor de voerronde twijfel, zo helder, dat wordt toch niks om overdag te pennen? Op zoek dus naar troebele delen, en omdat ik de weg weet vind ik vrij snel een troebel deel.

Als ik einde middag terugkom is het op alle stekken raak. Zeelt, voorn en karper. Alles komt op de kant. Als ik poseer met een jonge schoonheid komt de oude tuinder die op de hoek woont even een praatje maken. Man van weinig woorden. Vroeger, ja toen was het hier echt diep, het miegelde van de karper. In het voorjaar was de paai één groot spetterfeest. Ze zitten er nog hoor en hele grote ook, geeft me een knipoog.
Ik glimlach, dat er hele grote zitten werd ik pas weer aan herinnerd.

Paar weken terug was ik ook hier. In de middag voeren. Ik kijk mijn ogen uit, veel actieve vis en niet de kleinsten. Thuis schrok ik mijn eten weg, mijn vrouw kent me langer dan vandaag, heeft allang gezien dat ik "aan" sta. Veel eerder dan afgesproken ben ik alweer op de terugweg naar de polder.
Van de azende vis natuurlijk geen enkel teken meer, als ik op mijn eerste stekje bijvoer dreunt er wel eentje weg van mijn voerplek; gaat het zo'n avond worden?
Rustig afwachten maar. Het duurt lang, de overdag milde wind trekt aan er ontstaat mist. Temperatuur zakt rond zonsondergang heel rap. Ik mopper op mijzelf, had wel een extra truitje mee kunnen nemen, nu heb ik het net te fris.
Als ik na lang wachten op één van de stekken een zeelt vang ben ik al meer dan gelukkig. Besluit dat ik het nog even probeer op de plek waar ik een vis verjoeg en dan naar huis ga. Mooie stek, een zijtak van de hoofdvaart. Hier, in de bocht waar ik zit komen een paar buizen uit die kleine slootjes met dit water verbinden, altijd topplekken. Mistflarden drijven langs, ik heb moeite het lichtpennetje goed te volgen, moet af en toe de tranen uit mijn vermoeide ogen wrijven. Ergens heeft zich een gevoel vastgezet, een gevoel dat het hier gaat gebeuren.
Net voordat het lange wachten dat gevoel zover heeft laten afbrokkelen dat ik er de brui aan geef, komt de pen in beweging. Een duidelijke lijnzwemmer, daarna weer niets? Na een minuut of tien hetzelfde en dan weer stil. Nu duurt het nog langer, ergens slaat een klok 12 keer, ik ben een starende zombie geworden die wacht op dat ene moment dat nog gaat komen. Weer zakt de pen weg, nu komt hij traag omhoog, steekt even iets meer licht door het zwarte wateroppervlak en danst dan naar rechts weg. Ik sla aan en ontmoet doffe weerstand. Onder water roert zich iets, iets wat zo massief is dat het op gang moet komen.
Het duurt lang, een lange trage dril. Als ik hard trek loopt de slip vanzelf. Ik heb de vis nog geen moment gezien, ondanks de ondiepte blijft hij zonder enige moeite onder water. Als ik hem na een minuut of tien eindelijk boven het net heb snap ik dat. Wat ik niet snap is dat zo'n vis zo weinig leven heeft gegeven op de stek die maar 70 centimeter diep is; wat een stiekemerd.

Die nacht slaap ik slecht, lig te woelen. Vreemde gedachten dat de vis het vangen niet aankon, dat hij dood is gegaan. Een sluimerbestaan tussen wakker zijn en slapen in, alsof de mistige polder in mijn hoofd is doorgedrongen.
Ochtendlicht daarna veel te fel, het voelt onwerkelijk, toch is het me weer gelukt om een overtreffende trap van groot toe te voegen aan een al eindeloze rij van mooie vissen. Hoe groter ze worden hoe minder vaak dat gebeurt, zou zomaar de laatste keer kunnen zijn dat ik weer een trede hoger kom?
Wat ge-app met medevissers die dit snappen, dat aan de ene kant lege gevoel en aan de andere kant de vraag waarom mij dit overdadige overkomt?
's Avonds de vraag van Hans, of ik al van mijn roze wolk af ben? Nee, eerlijk gezegd niet.

Paar dagen later slenter ik door een gemaaid weiland, gras ligt klaar om geschud te worden. ook tegen overdaad is de beste remedie "gewoon lekker vissen". Het zit niet tegen. De waterinlaat staat aan, komt hier onder een tunneltje door zo het verse rivierwater de polder ingestroomd. Op de rand van de stroming voer ik, pennetje kan daar zo mooi wiegen. De aanbeten liegen er niet om, de vis aast hard in die stroming. Als na een uurtje vissen de boer komt schudden vind ik het prima, ik heb mijn momentje al weer gehad.

Zo rol ik na een trage start me door het visjaar heen. Keuzes lijken dan weer vanzelfsprekend, mooie momenten volgen elkaar op. Lukt me goed om met de mindere tijd door de studie de tijd die er is goed te besteden. Slim mee omgaan, goed gebruik maken van alle opgedane kennis.
Half mei zitten we op een watertemperatuur die doet vermoeden dat de paai niet lang meer op zich laat wachten. Ik voer heel dun in een kleine, intieme polder en wat ruimer op een uitgestrekt systeem.
In het laatste licht vang ik al een eerste vis. Een spiegel die zo hard knokte dat ik verbaasd stond te kijken van zijn beperkte formaat. Vis voor de toekomst, zie hem graag over een jaar of vijf terug. dat het een hem is weet ik zeker door het kleine straaltje hom dat hij van de zenuwen liet lopen.
Net voor zonsondergang zit ik in het uitgebreidere systeem. Tegen de heldere avondhemel zie ik een felle vallende ster, trekt een lang lichtspoor om daarna uit te doven. Ik hoor en zie karper, meerdere plekken waar zich flinke groepen ophouden. Verzamelplekken, na een avond lijnzwemmers te hebben nagestaard weet ik weer dat het niet allemaal vanzelf gaat, verbaasde me wel dat ondanks het donker worden de eetmodus niet aanging?

Komende weken maar momenten proberen te pakken, dit is toch wel één van de momenten van het jaar. Nog een maand erbij en we zakken even weg in een periode dat het water uitgestorven kan lijken. Nu nog maar even goed genieten, gewoon lekker vissen.

Begin maart ben ik onder aan de dijk, eerder dan voorgaande jaren. Steeds schuif ik het moment iets verder naar voren, ben benieuwd wanneer ze beginnen te zwemmen? Maartzon doet bewegen, langzaam komt de boel op gang hoewel ik bij deze middag wel mijn twijfels heb. Een harde maar vooral koude wind uit het noorden staat pal op het water. Het golft lekker, pennetje klotst mee. Ik heb heel dun gevoerd en ben nu, een uur of drie later, terug om te oogsten.
Conclusie na een paar uurtjes vissen is dat de vis al aan het zwemmen is. Vier schubs komen op de kant, her en der zie ik vissen springen. Eentje ontstijgt het polderformaat, een welkome bovengemiddelde vis voor dit water.

In de vorige blog noemde ik het al, heb moeite gehad om in het jaar te groeien. begin maart lijkt het dan toch te lukken. Gedreven door de zonnige dagen en steeds hogere temperaturen schuif ik langs de voorjaarsplekken en strik zomaar wat vissen. De connectie die ik meestal voel met het water is weer terug. Een connectie die me als vanzelf keuzes laat maken om van de ene naar de andere polder te verkassen, bepaalde stekken aan te voeren en andere te laten. Helaas van korte duur, half maart knapt er iets. Ik ben een avondje vissen maar kan mijn draai niet vinden, sneller dan verwacht ben ik thuis en de weken erop raak ik even geen hengel aan.

Iek weet dat ik het op die momenten niet moet forceren, plichtmatig toch gaan vissen is geen optie. Uiteindelijk komt de tinteling altijd weer terug. En zo kan het dus gebeuren dat ik een nieuwe molen die ik half maart voor mijn verjaardag kreeg pas  half april voor het eerst onder mijn hengel hang. Na vijftien jaar trouwe dienst vond ik het tijd de Penn Sargus 4000 te vervangen voor een Penn Spinfisher 3500. Het zijn aankopen waar ik maandenlang over kan wikken en wegen. Twijfelen of ik het wel moet doen, of het model wel is wat ik ervan verwacht. Achterliggend komt dat doordat ik geen afscheid wil nemen van oude spullen. Met zo'n molen heb ik in die vijftien jaar tijd zoveel moois meegemaakt, ik hoef hem alleen maar even op te pakken, een draai aan de slinger te geven om allerlei momenten naar boven te doen laten borrelen.

Als die nieuwe molen dan eindelijk onder de CJW hangt ben ik er meteen content mee, kwaliteitsproduct, dat merk je aan alles. Omdat de zin er ook weer echt is plan ik een lange ochtend in de polder. Veel heen en weren tussen twee systemen. Meeste tijd gaat uit naar een stinksloot, een bijzondere stinksloot want zo nu en dan trekt er een flinke groep karpers in. Na de frisse nacht ben ik er te vroeg, pas als de zon de boel goed heeft verwarmd komen de vissen op gang. In de tussentijd is Hans langsgeweest met croissantjes en sla ik mis op wat ik dan zie als DE kans van de ochtend. Gelukkig komt er een herkansing en kan de nieuwe aanwinst voor het eerst zijn lied zingen.

Als we het dan toch even over materiaal hebben, als ik terugkijk naar die periode dat ik er even geen zin in had baal ik het meeste ervan dat het seizoen voor mijn mooiste penhengel er al weer opzit. Een bejaard exemplaar van net geen vier meter, startoog van agaat en boterzacht. Een Casting Corner, Performer 1. Echt een juweel, qua trekkracht ergens tussen de 1,25 en 1,5lb maar zo zacht dat ik er met 22/100e op vis. Daarom gaat hij over het algemeen met het opwarmen van het water de kast weer in. In de echt obstakelvrije polders vis ik nog een slag lichter, in de polders met lelies wil ik na maart iets meer body hebben.

Op weer zo'n zonnige zondag loop ik weer onder aan een dijk. De vis hier paait vroeg en dan verzamelen de grotere vissen van de polder altijd op hetzelfde deel van het water. Heel gek, alles ziet er hetzelfde uit maar die ongeveer honderd meter is de enige plek waar ik grotere vissen vang. Ik vis ultralicht. Kijkend naar die Casting Corner en de Drennan Alcolyte Ultra die ik vandaag mee heb is het een wereld van verschil, noem het maar vooruitgang. Deze hengel is zo dun, zo licht dat je hem vergeet in je handen te hebben. Een nieuwe manier van wikkelen zorgt hiervoor, vreemd genoeg is het een taaie rakker ondanks zijn ranke voorkomen. Ik vis er met 18/100e op en meestal blijft de vis vaak heel rustig onder de top koersen.

Ik heb wat oude zelfbouw pennen opgeduikeld die op heel weinig lood staan. Minipennetje, drie loodjes van klein (no1), naar kleiner, (no4) naar kleinst (no1) en een haakje maat 12 die verdwijnt in twee maïskorrels. Pennetje staat op het lood een millimetertje boven water. Als het onderste loodje op de bodem licht is er een ruime centimeter rood te zien. Met de wind heb ik dan wat speling en vis ik continue op het scherpst van de snede.

Zoals altijd in deze polder aast de vis onbevangen. Pen wordt huizenhoog gestoken om daarna vrolijk rondjes over de stek te wandelen. Die opstekers kom ik zo nog even op terug. Keer op keer komt die pen omhoog en danst wat rond voordat ik raak sla. Zo simpel kan het zijn en dat simpel houden blijft toch wel de kunst en is toch ook best moeilijk. Op de voor mij bekende honderd meter liggen de hangbuiken weer, twee pracht exemplaren mag ik bijschrijven. Op het water eromheen de polderrakkers die na gehaakt te zijn alle kanten uitstuiven.

Ten opzichte van vorig jaar is het qua weertype heel anders. We hebben al een stuk meer warme dagen gehad en de watertemperatuur ligt beduidend hoger. Alle signalen die het voorjaar tekenen komen ook eerder, de eerste dansende vleermuizen, de eerste gierzwaluw, de koekoek, ik kan ze een stuk eerder dan vorig jaar afstrepen. Karper ligt ook voor op schema, komend weekend temperaturen richting en over de twintig graden, in een paar polders zal dat start van paai opleveren. In mijn logboekje check ik wanneer ik vorig jaar de grotere vissen in een systeem met voornamelijk kleine schubjes ving. Ook weer zo'n verzamelmoment. Kort voor en na de paai liggen er dan ineens enorme vissen tussen alle polderschubjes. Waaieren dan weer uit en ik kom ze de rest van het jaar eigenlijk niet meer tegen.

Koningsdag maak ik een vroege start. Temperatuur tegen het vriespunt maar zonder wind is dat bijna niet merkbaar. Overal op het water komen er bekken naar boven, karper ligt massaal ondiep te azen.
Duurt tot het tweede rondje, dan vrij vlot achter elkaar twee aanbeten van schitterende poldervissen. Niet het grootste slag, wel beduidend groter dan ik er gemiddeld vang. Sterke vissen die de Drennan doen krommen. Ik vis weer met mijn lichtste set en dat is toch wel echt enorm genieten.
​
Dat lichte vissen wordt niet door iedereen gewaardeerd, er is een flinke groep vissers die het als risicovol ziet, teveel kans op verspelen van een vis. Ik ben zelf van mening dat er gemiddeld veel te zwaar gevist wordt, zowel op karper als op roofvis. Steeds stuggere hengels en dikkere lijnen, vaak meer dan overdreven voor te verwachten formaat vis en type water. Daar wordt best wat schade mee aangericht, vooral ook omdat veel jonge vissers niet weten hoe je een vis moet drillen. Ze doen maar wat. Onkunde in combinatie met zwaar materiaal is hoog risico op beschadigde vis.
Verspelen van vis doe ik bijna nooit, laatste keer was ergens in het voorjaar van 2020, in de tussentijd hebben er zeker wel een paar honderd karpers in mijn net gelegen dus de inschatting wat wel/niet verantwoord is kan ik blijkbaar goed maken.

Dat niet verspelen is iets wat ik bijna niet durf te noemen hier, puur vanuit de gedachte dat ik daarmee het lot tart. Toch noem ik het, niet om mijn staat van dienst even te delen maar om iets meer te vertellen welke lijnen ik gebruik. Want dat is wat me het meest is opgevallen, vanaf het moment dat ik afgestapt ben van de G-Line van Gamaikatsu is het verspelen van vis eigenlijk niet meer aan de orde.

Het is Michael geweest die me jaren geleden een rol Tubertini Gorilla UC4 Black in de handen schoof als cadeautje. Ik had toen nog mijn twijfels, lijn was erg hard, zo goed als geen rek. Wel viel meteen op hoe mooi de lijn knoopte en hoe rond hij overkwam.
Ondertussen vis ik deze lijn in verschillende diameters op al mijn karperhengels en ik kan alleen maar zeggen dat het echt een toplijn is. De vissen die ik ermee op de kant heb gekregen in situaties die met gitzwarte letters VERSPELEN uitstraalden zijn te vaak voorgekomen om het aan geluk te wijten. Meest opvallende is dat ondanks het raken van obstakels de lijn eigenlijk nooit beschadigingen oploopt?
Toen ik pas weer een paar klossen kocht gaf de winkelier het ook aan; oersterke lijn, niet kapot te krijgen.

De avond voordat ik terugga naar de polder waar de vis zich aan het verzamelen is spoel ik verse 18/100e op. Heb een periode met een andere lijn gevist, de UC4 Black was in 18/100e niet te krijgen. De lijn die ik erop had was niet verkeerd maar na een jaar vervang ik de lijn meestal. Op het moment dat ik de lijn wissel weet ik nog niet dat het me waarschijnlijk een vis oplevert in plaats van kost.

Ik ben weer vroeg in de polder, nog voor het eerste licht. De karpers liggen weer massaal ondiep te happen op iets wat ik niet kan zien wat net onder het wateroppervlak ligt De toenemende bewolking zorgt ervoor dat ik in een half uur tijd een schouwspel krijg voorgeschoteld van licht roze, naar oranje, naar zachtgeel. Het is een schitterende ochtend.

Waar ik op koningsdag tot het tweede rondje moest wachten is het nu al tijdens het eerste rondje raak. Vrij snel na elkaar haak ik twee vissen. Vissen van het formaat wat ik er gewend ben om te vangen. De eerste vis steekt de pen op, legt hem plat om dan weg te zeilen, de tweede prikt het oranje even een millimeter de lucht in om dan rustig weg te zakken.
Ik verbaas me erover met hoeveel stelligheid in youtube filmpjes wordt gesproken over het creëeren van opstekers door loodverdeling? Dat doet namelijk denken dat alleen jou loodverdeling van invloed is op hoe de aanbeet verloopt en dat de karper onder water altijd exact op dezelfde manier het aas pakt. Bij mij komt dat er niet in. Neem als voorbeeld een aflopend talud, als de karper van ondiep naar diep je aas oppakt zal er een totaal andere aanbeet komen dan als hij van diep naar ondiep aast. Tuurlijk kun je wat manipuleren met loodverdeling maar op de manier van azen, de bodemsamenstelling en allerlei andere factoren heb je geen invloed. Hierdoor zal je dus de ene keer een opsteker krijgen en de andere keer een wegtrekker. 

Ik ben op het laatste stekje aangekomen. Hier ligt een klein inhammetje waar een gemaaltje overtollig water uit een lager gelegen polder opmaalt. Over het inhammetje liggen een paar balken. Voor het inhammetje staan vier dukdalven, die door balken met elkaar verbonden zijn. Pennetje staat een metertje voor één van die dukdalven, op het talud van het door de bemaling uitgesleten bodem.
Het duurt niet lang, pennetje komt iets omhoog en zakt dan weg. Het gaat zo snel dat ik twijfel of het een lijnzwemmer is. Draad volgt dus ik besluit te slaan. Reuring onder water, een woest kopschudden en dan een diesel die op gang komt en steeds verder van mij vandaan kort voor de eigen kant een run maakt. Ik steek de hengel ver naar voren, wil niet dat de vis achter één van de rietpollen die langs de kant groeien terechtkomt.
Het is een zwaar trekken, de boeggolf die de run veroorzaakt heeft dreunt nog door als de vis al is gestopt. Zigzaggend komt hij terug. Wel erg kort voor de kant, opletten dat hij niet aan de verkeerde kant langs de dukdalven zwemt. Dat lijkt te lukken maar net als ik opgelucht adem wil halen draait de vis, zwemt iets terug en duikt achter het laatste dukdalf langs om daarna weer verder richting mij terug te zwemmen. Ik gooi de beugel meteen open. Klauter op één van de balkjes die over het inhammetje ligt en steek de hengel om het dukdalf heen, de lijn schiet meteen los. Beugel dicht en weer contact. Vis is ondertussen onder de balkjes door het inhammetje in gezwommen. Pff, waar de 3,90 meter handig was om de onder de kant wegzwemmende vis te sturen is het met de balkjes kort boven water en de dwarsbalk van de dukdalven kort ervoor een enorm gehannes. Vis komt met wat moeite terug en  besluit tussen twee dukdalven door te zwemmen richting het open water. Weer spannende momenten en weer lukt het de vis terug te krijgen. Dan zwemt hij de goede kant uit, gaat om de dukdalven heen en zwemrichting het midden. Ik geef hem de ruimte en als er voldoende afstand is tussen de dukdalven en de vis maak ik het karwei af. Niet veel later een geweldenaar op de kant, zo'n vis waarmee je direct weer weet waarvoor je het allemaal doet. En de lijn? Ik onderzoek hem grondig na de dollemansrit maar vind geen enkele beschadiging...

Ik eindigde er mijn laatste blog mee, dit jaar zal er minder tijd zijn om te vissen. Afgelopen januari gestart met een tweejarige opleiding.  Ik merk nu al dat het bloggen er ook bij in schiet. Probeer toch altijd wel iedere maand wat te schrijven, dat haal ik vaak al niet, maar zal dit jaar tevreden zijn als ik zes blogs schrijf. Blog vooral om mijn eigen gedachten een plek te geven maar ben me ook bewust dat er een redelijke trouwe groep lezers is. Dat vind ik dan toch lastig, liefste zou ik wat regelmatiger iets nieuws te lezen aanbieden maar het is even niet anders.
Het minder kunnen vissen merk ik ook, vooral de wat langere dagen maken lukt nu even niet. Weet nog niet precies hoe nu de belasting school/thuiswerk gaat zijn en loop nu ik nog in de start zit liever een stapje te hard zodat ik straks het wat meer los kan laten dan andersom.
Er is natuurlijk wel gewoon gevist want hoe druk ik het ook heb, voor vissen maak ik altijd ruimte, zou het simpelweg niet willen missen.
De start van het nieuwe jaar ligt alweer even achter me, voelt altijd als een nieuwe, schone bladzijde om aan te beginnen. Voor mijn logboekje geldt dat letterlijk; jaartotalen opmaken en nieuw jaar starten. In december is de tijd genomen om wat van die gegevens in een excel overzicht te zetten en dat levert direct weer hele leuke inzichten op. Kom ik straks met wat plaatjes op terug. 

Al snel in het nieuwe jaar een dag op pad samen met Michael. We kiezen voor een stadswater. Het is veel te warm voor een januaridag, we verwachten dat de vis los is. Ten opzichte van de eerste keer dat we hier visten pakken we een ander stuk van het stelsel, zo krijgen we snel inzicht in de verschillende mogelijkheden die het omvangrijke water heeft. Aan het einde van zo'n dag maak ik vaak een tekeningetje in mijn logboekje waarbij ik noteer wat me is opgevallen, bepaalde dieptes of ondieptes en allerlei ander interessants.
Michael bijt de spits af die dag met een prachtige spiegel. Daarna is het nieuwe vis vangen geblazen, kleine schubs en spiegels van een recente uitzetting vinden achter elkaar ons voer. Zo erg zelfs dat we de plekken waar ze liggen met rust laten, we kwamen niet voor de kleintjes. Het mag niet baten, de startvis van Michael is de enige die er echt toe doet maar we hebben we een dag pret gehad en het is lekker om het nieuwe jaar met veel aanbeten te starten.

Na die vlotte start val ik even in een klein gaatje, paar keer dat het niet wil lukken. Ik moet ook weer een beetje in het jaar groeien, na afloop van een momentje vissen vaak het idee toch een verkeerde keuze qua plek te hebben gemaakt? Ook wat vervelende avonden met allerlei missers en lossers; ben ik niet zo gewend.
Heb me ook weer vastgebeten in een polder waar ik al jarenlang zoek naar de winterplekken, ben bang dat ik ze niet ga vinden, ze zijn waarschijnlijk niet bereikbaar, liggen ergens tussen de stukken land waar je niet mag komen. Krijg er wel steeds vaker vis op het voer maar steevast is het zeelt en brasem die eruit komen. Geen ramp, misschien wel lekker dat het op een andere manier dan gewenst duidelijk is geworden. Met de nieuwe informatie zal ik dan het opvolgende jaar weer net anders ordenen qua wanneer, waar.

Even terug naar die grafieken, hieronder plaatjes van twee daarvan. De eerste de vangsten per jaar van de verschillende soorten afgezet tegen het aantal keer dat ik in dat jaar gevist heb. Kijk is hoe mooi die lijnen in evenwicht liggen, mooiste om te zien is dat die groene lijn van aantal gevangen karpers langzaam maar zeker dichter bij de lijn van aantal visbeurten komt; dat vertaal ik als "hebben geleerd". Ook interessant is het moment dat de donkerblauwe lijn van de voorn enorm piekt; dat is vanaf het jaar dat ik weer continue met maïs ben gaan vissen. Als ik rode draden van de blogs van de afgelopen jaren bij elkaar raap dan zie ik hier een duidelijke terug; die bijvangsten deren niet zolang er ook maar meer karper op de kant komt!
Bepaalde pieken zijn te wijten aan bepaalde polders, bijvoorbeeld de piek van giebel in 2018 is volledig terug te brengen naar één poldersysteem waar ik sindsdien niet zo veel meer geweest ben. Daarom zegt zo'n grafiek niet alles, variabelen zoals type polders die ik dat jaar meer of juist minder bezocht maar ook het gemiddelde weer hebben invloed op het geheel.

Dat zie je terug in de tweede tabel, let op dit is een tabel op percentage dus op aantallen gebaseerd maar geen weergave van aantallen. Ik heb deze ingevuld vanaf start 2020. Twee keer zie je duidelijk die piek in het aantal voornvangsten maar in 2021 is hij wat later dan in 2020; durf te stellen dat dat volledig is te wijten aan de verschillende typen voorjaar, 2020 overwegend mild en zacht, 2021 koud en nat. Alles kwam later op gang dat zie je perfect terug in dit plaatje. Uit deze tabel haal ik ook terug dat in die voornpiekmaanden het wellicht goed zou zijn haakaas aan te passen, dat groene lijntje zou dan wellicht dichter bij dat blauwe lijntje kunnen uitkomen, lijkt de enige periode te zijn dat de vangsten van andere soorten wel ten koste gaat van vangen van karper.
Brasemlijntje ook een goede indicator; in de winter vallen de vangsten helemaal of bijna weg; dan zit je dus op de goede plek te vissen, in zo'n tabel een plat gegeven maar daarachter gaat natuurlijk een hele wereld schuil. Een wereld die je moet ervaren en ontdekken, om daarna orde te scheppen in dit soort plaatjes.

In de vorige blog had ik het over "mijn demonen", noemde daar de geordende kant van mijzelf, die zie je terug in het samenstellen van dit soort tabellen. Wat je doet met de informatie is doorslaggevend, net even andere keuzes maken bij het indelen van het jaar (welke maanden de focus op welke polders) en zo probeer ik er mijn voordeel mee te doen zonder me er blind op te staren. 

Uiteindelijk blijft het gaan om lekker buiten zijn en karpers vangen. Afgelopen weken voel ik me er wat beter inkomen. Het helpt dat het weer wat langer licht is, mijn biologische klok schuift mee. Vaak in de ochtenden al vroeg wakker en dan luisteren naar de vogels die doen alsof het al volop voorjaar is.
Met de strakblauwe hemel en overdaad aan zon van de afgelopen week komt de natuur in een versnelling. Kan daar zo van genieten, rijp ligt op de weilanden en toch spelen de hazen tikkertje in het eerste zonlicht. Ze kijken raar op dat er iemand langsloopt, weten even niet wat te doen en gaan daarom maar zo plat mogelijk liggen met de oren in de nek. Ik doe alsof ik ze niet zie en als ik een eind verderop ben zijn ze alweer met elkaar bezig. Reigers staan er anders bij, scharrelen ineens actief door het ondiepe water in plaats van op een luw plekje diep in de eigen veren weggestoken te staan. Je voelt het aan alles; het komt langzaam op gang.
Dat stralende blauw net voor de zon is opgekomen, het moment dat het aan de einder begint te sidderen en dan ineens dat felle licht en die rijp die als tienduizenden kleine pareltjes gelijktijdig oplichten; als ik het typ raakt het me weer, wat een pracht.
En dat je dan zelf onderdeel van zo'n dag mag zijn, er een verhaal in mag maken, het mag ruiken, voelen en proeven; dat is een groot geschenk. Zeker als na een hele ochtend niks dat pennetje toch vertrekt en er zo'n kleine rakker laat weten dat ook zij echt wel wakker zijn geworden, krommende top van een zachte hengel en dan die blik in de verte kunnen hebben in het verlengde van die knikkende top. Het heeft me weer gegrepen en het zal de komende periode moeilijk worden de juiste balans te vinden tussen werk, studie, gezin, voetbal en vissen.

Het leuke van een studie is dat je ook ineens vakantie hebt. Zomaar een dag vrij omdat je geen school hebt! Het voelt heerlijk kinderlijk. Op mijn eerste vakantiedag einde van de middag terug naar het stadswater waar ik eerder het jaar met Michael was. Ik wil er graag in het donker vissen, een stad bij nacht heeft zo zijn eigen charmes.
In het laatste licht voeren, het is een prettig warme dag geweest en ondanks de dalende temperatuur hangt die warmte overal nog in het steen.
De eerste stek kan ik nog zonder breekstaafje, al snel kleine beweginkjes op het pennetje. Ik hang over de brugreling en ben volledig gefocust, stadsmensen lopen langs me heen, merken me niet op. Als snel een aanbeet en toch wel een teleurstelling dat er een brasem naar boven komt zeilen, de aanbeet was echt karperachtig. Een naar bier stinkende Sloveen vraagt of ik de vis ga opeten? Blijft even hangen om zijn verhaal te doen over vissen in Slovenië maar de taalbarrière is te groot.
Voordat ik naar de volgende stek loop, verwissel ik het rode antennetje voor een breekstaafje. Niet veel later staat dat kleine lichtje kort tegen de betonnen bak van een woonboot net boven water uit te priemen. Ook hier weer snel brasem. Vis is los, maar vooralsnog niet de goede vis. Stuk verderop weer een paar woonboten. Ik vis op de verste hoek van het beton. Zijn perfecte winterplekken voor de karper. Er staat een kleine kabbel, pennetje heeft er geen last van. Tegenover me, aan de andere kant van het water, raast het verkeer onafgebroken langs. Lantaarns geven lichtglinsteringen op het water. Eenden jagen achter elkaar aan, hebben na de zonnige dag voortplantingsdrang. Tenminste, dat lijken vooral de mannetjes te zijn, de vrouwtjes moeten er nog weinig van hebben. Uit het niets schuift het pennetje wat op, staat nu strak tegen het beton aan, dat wil ik niet. Ik haal op en zet de pen weer terug, centimeter of twintig van het beton. Kort na het ingooien zakt het pennetje wat en kruipt dan langzaam wat uit het water terwijl hij mijn kant uitkomt. Vis zwemt het talud op, aanslaan maar. Even, ook door de aanbeet, denk ik weer een brasem te hebben maar al snel merk ik dat de vis makkelijker diepte maakt. Bij een uitval naar het beton steek ik de top onder water zodat de lijn geen contact maakt. Zo dril ik de vis op een ruimte van een meter of vijf tussen twee woonboten in. Op de kant zie ik dat het weer eens een schoonheid is, lekker hoor.
Ik vis nog een paar uurtjes door maar vang alleen nog wat brasems bij. Stadse avondvisserij is me goed bevallen, binnenkort zeker nog een keer op herhaling.