Ik val in herhaling, vorig jaar rond deze tijd ook een gat in het plaatsen van een blogje. Periodedingetje zal het wel zijn. Eindejaarsdrukte, feestdagen en dan het nieuwe jaar in met nog zoveel dingen die eigenlijk in het oude jaar al afgemaakt zouden moeten zijn. Bloggen schiet er dan toch even bij in.

Tijd om even bij te praten dus want er is op visgebied weer voldoende te beleven geweest. Onder het einde van het jaar zet ik altijd letterlijk een streep, een streep in mijn logboekje om een eindconclusie te trekken. Ik doe het al jaren en er zijn zo door de tijd heen dingen die opvallen;

1. ieder jaar vis ik ongeveer even vaak op karper, soms iets meer, soms iets minder (altijd een geruststelling als je zoiets tussen neus en lippen door tegen je partner kan zeggen!);
2. per jaar vang ik gemiddeld steeds meer karper (maar ook 'bijvangsten');
   1. Lange perioden zonder (karper) vangsten komen steeds minder vaak voor, afgelopen jaar voor het eerst helemaal niet;
   2. ik schakel makkelijker tussen "moeilijk" en "makkelijk" water; blijkbaar heb ik iets doorbroken in mijn eigen denkpatronen waardoor ik 'luie stoel' visserij toesta (!)

Voor 2018 staken er ook nog eens twee andere dingen bovenuit ten opzichte van de voorgaande 15 jaar:

1. Ik ving geen enkele vis boven de 10 kilogram grens;
2. Ik ving iedere maand in ieder geval een karper

De 1e was ik echt verbaasd over, meestal lopen er ieder jaar wel een aantal zwaardere vissen doorheen, nu helemaal niet? De 2e ben ik blij mee, jarenlang toch wel een beetje nagestreefd tot ik het twee jaar geleden losliet. Losliet omdat het me tot verkeerde keuzes deed komen in plaats van goede. Dat het nu zonder erachter aan te jagen is gelukt laat zien dat twee jaar gelden de enige juiste keuze was om los te laten. Simpele zinnetjes op papier maar in mijn soms toch wel dwangmatige manier van denken en doen geen makkie. Zal wel iets met leeftijd zijn...

De polder waar ik door de jaren heen de meeste grote vissen ving was eindejaardecor van de nachtvisserij. Waar een jaar geleden in dezelfde omstandigheden het een komen en gaan was van springende en rollende vis nu geen enkele kring. Zou het dan echt gedaan zijn met dit penparadijsje? De zoveelste plek waar je afscheidt van moet nemen omdat het gewoon over is? Ver richting middernacht in een akelig vochtige en koude polder is er dan toch een rollende vis. Kort erna, na veel getalm, een pen die wegloopt. Na de aanslag wist ik genoeg; een kreeft. Gelukkig daarna toch nog even ingelegd... Het voelde als een overwinning maar ook een beetje als een afscheidt. Klinkt rigoureus en zo zal het niet gaan. Toch voelt het niet goed om een plek waar het zo kon walmen continue strak en doods erbij zien te liggen. Dan moet er toch iets gebeurt zijn?

De eerste weken van het nieuwe jaar zijn weinig soeps. Wisselende temperaturen, regen, sneeuw, vorst; alles door elkaar heen. Het viel ook steeds net net goed. Als er al is een mooie dag tussen zat was er absoluut geen gaatje te vinden om ertussen uit te knijpen. Tot gisterochtend. Eigenlijk ook niet echt tijd, in de middag verjaardagsfeestje van mijn dochtertje en er moet nog wel wat gebeuren... Gelukkig kan ik er toch even tussenuit. Kies voor een makkelijk water, als ik dan maar kort heb is het wel zo leuk om wat te vangen.
Zo stap ik kort nadat de zon op is de polder in om een voerplekje te maken. Daarna rustig hengeltje optuigen. Licht vissen, lichte hengel, lichte lijn, lichte pen en een minihaakje. Rugzak, stoeltje, net en gaan maar.

Her en der ijs in de kanten en wat verderop is de sloot helemaal bedekt met ijs. Hier op het stroompje voor een tunneltje niks daarvan. Uitbundige zon en afwezige wind maken dat de jas lekker open kan. Zal de vis ook wakker zijn? Het duurt langer dan ik had gedacht maar na een kwartier toch de eerste aanbeet. Valsgehaakt en los. Vijf minuten later hetzelfde. Appje naar Michael en Rene, dat ik zit te schutteren in plaats van vangen. Na de twee missers duurt het even voordat het weer op gang komt. Weer een aantal lijnzwemmers die ik nu gelukkig wel herken en dan een onmiskenbare aanbeet. Wat een lol, visje doet zijn stinkende best en dat levert een schitterende dril op. Op de kant zie ik dat het een plaatje is. Goud in de winterzon; beelden die op je netvlies blijven hangen.

Een onvervalste volschubspiegel tussen al het schubgeweld. Toch altijd weer leuk om tegen een onverwachte verassing aan te lopen!
Hierna is het een gekkenhuis op de stek. Er is een grote groep hongerige karpers neergestreken die continue door de lijn zwemmen. Inleggen, pen komt niet omhoog. Ophalen en weerstand; valsgehaakt. Opnieuw inleggen, pen zeilt direct weg, vis prikt zich doordat de lijn strak loopt. Direct daarna iets wat op een aanbeet lijkt maar het enige dat op de haak 'prijkt' zijn twee schubben. En zo verder. Niet normaal, geprobeerd aan de zijkant van de voerplek te vissen om het gewoel te ontvluchten maar ook dat werkte niet!

Na heel veel lijnzwemmers en vissen die zichzelf prikken zonder dat ik sla keert de rust terug. Met deze hoeveelheid activiteit voelt één gevangen vis toch wel wat karig. Gelukkig toch nog een echte aanbeet kort voordat ik moet stoppen. Weer zo'n kleine polderrakker, wat kunnen ze toch tekeer gaan.

Vandaag op de fiets in de bijtend, koude miezerregen dacht ik nog even terug aan het moment dat ik in overdadige zonneschijn met dat minivisje poseerde. Momenten om je aan vast te klampen op dagen dat lekker vissen ver verwijdert lijkt te zijn. Door de jaren heen geleerd dat als je voldoende geduld hebt, er vanzelf weer zulke momenten langskomen, dat is een ding dat zeker is!

Je mag er 60 rijden maar dat weet de bestuurder voor me niet. Met een gangetje van 40 kachelt hij over het weggetje. Ik vind het prima, heb alle tijd. De dag schreeuwt onthaasten uit en ik laat me er lekker in meeslepen.
De felle ochtendzon laat herfsttinten in het bladerdek, dat als dak voor het laantje dient, kleurig samensmelten. Het gras in de kanten is her en der wit uitgeslagen.
Aangekomen op de stek haal ik diep adem, die frisse lucht van een koude nacht is heerlijk. Ik hou van de afwisseling van de seizoenen. Heb de afgelopen weken genoten van de nazomer in oktober en ten volle geprofiteerd. Vissen in je zomerkleding tot na negen uur, bijna onwerkelijk.
Het aantal vangsten was dat ook. Vis na vis boven de netrand. Avonden dat kort na het voeren de eerste drie stekken binnen vijf minuten een aanbeet opleverden; hoe vaak maak je dat mee? Veel verschillende soorten water bevist, van klein en intiem, tot enorme polderstelsels. Veel verschillende soorten karper gevangen, van vadsige spiegels tot slanke polderschubs.

In die mooie periode ook wat geëxperimenteerd met aas.  Als haakaas gebruik ik eigenlijk altijd met kikkererwten, twee stuks dun op de haak geprikt. Omdat ik ze zelf kook blijven ze goed zitten als witvis ermee 'speelt'. Op sommige wateren merkte ik wel dat er erg veel 'gespeeld' werd. Soms na lang wachten een brasem aanbeet; ook die hebben ondanks hun grotere bek moeite met twee strak naast elkaar geplaatste kikkererwten. Uiteindelijk wil ik karper vangen, dus voelt een brasem vangen na een half uur wachten als inefficiënt.

Wat werkt dan beter? Kunnen schakelen met een andere aassoort om versnelt de witvis van de stek af te vangen? Of is de conclusie ook dat als er na een half uur geen goede doorlopende aanbeet is geweest er hoe dan ook op dat moment geen karper aanwezig is?  Lastig te zeggen, zoveel variabelen.

Afgelopen zomer in een klein campingmeertje op vakantie kon ik de karper aanbeten voorspellen; witvisactiviteit viel weg, vaak was het dan binnen een paar minuten raak. Ik merkte toen geen verschil tussen haakaas waarmee ik de witvis kon vangen of haakaas wat ze niet weg kregen. Ik ben er dus nog niet uit wat nu beter werkt, voerstekken opbouwen vanuit de gedachte dat azende vis meer vis aantrekt of door het soort voer al proberen te selecteren. Vooral voor het bevissen van het grotere water waar ik tijdens de vorige blog over sprak, twijfel ik wat nu de meest effectieve aanpak is. Lange termijn zal het leren als ik mijzelf voldoende ruimte geef het experiment aan te gaan.

Op dat grotere water leverde omschakelen naar maïs als haakaas grote hoeveelheden witvis op. Eén keer sloeg ik na een aantal mooie voorns te hebben gevangen vast op een karper. Had ik die ook gevangen als ik met kikkererwten had gevist? Geen idee, maakt ook niet zo heel veel uit, ik was er hoe dan ook erg blij mee.

Terug naar het hier en nu. Vandaag geen zorgen over welke aassoort en of er witvis op de stek komt. Met het afkoelende water en het type weer van vandaag weet ik dat er op bepaalde plekken met behoorlijke zekerheid karper gevangen kan worden. Ik strooi wat strooisel naast een brugpijler. Langzaam zie ik het voer omlaag zakken, loodrecht naar beneden. Tegen beter weten in doe ik hetzelfde aan de andere kant van de brug. Ik sla die kant nooit over maar vang er zo goed als nooit wat. Niet gek, de andere kant is de zonkant, van de vroege ochtend tot de late avond staat de zon er vol op.
Door naar een volgende polder. Ook hier winterplekken; laag tunneltje, brugpijlers; dat soort dingen. Lastigheid is het gemaal dat aanstaat; voeren is een beetje op de gok. Vooral hopen dat straks het gemaal niet meer aanstaat.

Terug thuis een kopje koffie en hengeltje opbouwen. Daarna terug naar het water. Waar ik 's ochtends een totale ontspanning voelde nu toch een lichte sensatie; zouden ze er liggen? Als ik het pennetje heb neergezet voel ik me weer wat rustiger worden. Ik hang op de brugleuning en tuur naar beneden. Minipuntje oranje priemt stoer door het wateroppervlak omhoog. Duurt niet lang; opsteker en kleine verplaatsing. Zet niet door. Ik haal op en zet de pen terug. Duurt lang, te lang. Ik haal weer op, voel even weerstand, oeps, heb ik de vis nu verjaagd? Toch maar weer inleggen. Na een paar minuten een kort opstekertje en dan een wegzakkende pen. Soepele haal en onder water die slome reactie. Vis wil wel maar kan niet echt. Brugpijlers vormen geen enkel moment een gevaar. Op de kant een vis die past in het zonnige herfstdecor.

Andere kant van de brug levert weer niets op. Beetje voer erbij en door naar de volgende polder. Helaas, gemaal staat nog aan. Het lukt met een hoop gepruts om het lichte pennetje in zicht te houden in de stroming, die onder het tunneltje vandaan komt. Langzaam hupt de pen op en neer. Iedere beroering van het aas zal op de strak staande lijn duidelijk te zien zijn.  Ik bruin wat bij in de herfstzon, eet wat en drink koffie. Geen tikje op de pen. Na een half uurtje weet ik genoeg. Hier gaat het niet gebeuren vandaag. Terug naar de eerste polder.

Eerder dan gedacht staat het pennetje weer vertrouwd naast de brugpijler. Heel snel een opsteker, pen gaat helemaal plat, schuift daarna tergend langzaam een stuk op en blijft plat liggen. Lijkt me geen aanbeet, wel heeft iets het aas omhoog op het talud verplaatst. Ik haal op en leg het aas weer terug. Niet veel later precies dezelfde situatie, weer geen aanbeet. Weer blijft de pen platliggen omdat het haakaas naar een ondieper deel is verplaatst. Ik leg de boel weer terug. Nu duurt het langer, zeker vijf minuten. Weer een opsteker maar nu niet zo hoog als eerst. De opsteker wordt gevolgd door een snel weglopende pen, nu dan, ja, raak.
Weer een hele tamme dril, vis is koud geworden, beweegt niet zo heel erg meer. Weer een schilderijtje op de kant.

Zoals bijna altijd weer geen beweging aan de schaduwkant. Ondertussen is de zon laag komen te staan, het licht is zacht. Tijd om naar huis te gaan.

Soms heb je een duwtje nodig. Je wil een stap zetten maar blijft toch wat hangen in het oude en vertrouwde. Op een vrijdagavond loop ik langs een oude en vertrouwde wetering. De zondagochtend erop hebben Michael en ik afgesproken, lekker samen een ochtendje pennen. Om niet voor verassingen te komen te staan maak ik een rondje langs het beoogde water. Het ligt er prima bij, weinig planten, lelieblad dat al aan het vergelen is. Enthousiast rij ik terug naar huis, lichte tinteling in mijn hoofd omdat ik eigenlijk niet kan wachten tot zondagochtend. Tijdens het terugrijden kom ik een bordje tegen: "weg afgesloten in verband met evenement op...". Ik rij terug, bij de toegangsweg van het beoogde water eenzelfde bordje. Precies op de geplande visochtend kan je niet bij het water komen. Via de Whatsapp stel ik Michael op de hoogte. Wat is het alternatief? Plannetje vormt zich in mijn hoofd. Een verbindingskanaal tussen twee rivieren  heeft al lang geleden mijn interesse getrokken. Onlangs had ik naar informatie gezocht op internet. Er is niets over te vinden, dat maakte het nog interessanter. Zullen we? Ja we zullen!

36 uur later rij ik in het laatste donker over een smalle parallelweg, Michael rijdt achter me. Bij het water aangekomen zijn we onder de indruk. Onder de indruk van de weidsheid, de oeverbegroeiing en de stevige stroming. Prikstok mee en stekken maken. Veel keuze hebben we niet qua stekken. Dik riet tussen de dijk en het water. Gelukkig toch voldoende plekken waar een natuurlijk gaatje is of het riet dun voldoende om er tussendoor te vissen. Tijdens het voeren zien we witvis spetteren en brasems azen. Van karper geen spoor. We voelen gezamenlijk die tinteling; avontuur. Optuigen met een stevigere pen dan gebruikelijk om het aas goed bij de bodem te houden en met de stroming om te kunnen gaan. Met de opkomende zon in ons gezicht starten we met vissen. Mijn tweede stek ruikt naar karper. Een ondiep zandplaatje waarop onder water wat dun riet staat, links een overhangende struik, rechts dik riet dat een stuk het water inloopt. Ik vis op het scherpe talud op het randje van meer en minder stroming.
Een trage aanbeet die een eeuwigheid lijkt te duren en brasem doet vermoeden. Aanslaan, nee geen brasem. Hengel wordt bij kans uit mijn handen getrokken, vis spurt naar links weg, voor de struik langs. Ik geef een brul naar Michael die meteen met het net komt aanlopen. Dan schiet de vis los. Op de haak een klein schubje, vis was valsgehaakt. Ik baal enerzijds; wat als dit nu de enige kans was? Anderzijds; als er zo snel een karper bijt dan zullen er vast meer zwemmen.

Ik krijg mijn herkansing. Een vlot doorlopende aanbeet. Pen stond net voor een paar leliebladeren een metertje uit de kant op de stroom te wiegen. De vis is loeisterk, gespierd geraakt door de eeuwige stroming en is met de forse diepte in het voordeel. Ik probeer van de dril te genieten. Mijn ogen pendelen tussen de zwaar gekromde hengel en het polderlandschap. Michael staat stilzwijgend mee te kijken, een perfect plaatje. Na een lange dril komt er een prachtschub op de kant. High fives met kleddernatte slijmhanden. Aan het einde van de ochtend dank ik het evenement, het duwtje dat ik nodig had. 

Terwijl ik naar huis rij wil ik alweer terug. In mijn hoofd allerlei wilde plannen. Hoort erbij, de rust komt altijd weer terug. De rust zorgt er ook voor om eerst andere plannen om te zetten in actie. In de nieuwe polder waar ik vooralsnog zeelt ving plan ik een ochtend vissen tijdens een milde storm. Golvend water en een dansende pen. Weer zeelt, maar ook de eerste karper van deze plek. Een kleintje maar dat deed helemaal niets af aan het YES gevoel dat ik ervaarde toen de vis over de netrand gleed.

Die zeelten blijven me verbazen. Wat een krachtige vissen, wat een sierlijke verschijning op de kant. Het is echt een zeeltjaar aan het worden. Nog beter, Zeelt is de meest voorkomende bijvangst. Brasems haak ik bijna niet. Tot nu toe vier dit jaar. Vorige jaar ving ik er soms vier tijdens één pensessie. Hoe het kan? Eigenlijk geen idee. Geluk? Dat geloof ik ook niet.

September is ondertussen alweer een eind op weg. Koele avonden en ochtenden. Vis die steeds actiever wordt en schitterende zonsopkomst- en ondergangen. Afgelopen dinsdag pak ik een avondje op een intiem water in de buurt. Rene zit in een aangrenzende polder. Nadat ik heb gevoerd rij ik naar hem toe. In het vochtige gras voeren we fluistergesprekken terwijl de zon speelt met de vochtige atmosfeer; een kleurenpalet dat nooit gaat vervelen. Als de zon onder is en ik net van plan ben mijn aangevoerde stekken te bezoeken actie op het pennetje. Samen zien we de aanbeet vorm krijgen, kort daarna een mega giebel op de kant. Eén van de grootste die ik ooit zag.

Niet veel later zet ik de pen neer op de eerste stek. Waar tijdens het voeren de witvis overal actief was is het water nu een spiegel geworden. Rustig doorvissen, dit water geeft altijd wel een visje prijs. Tweede rondje levert de enige aanbeet van de avond op. Spannende dril op het smalle water. Veel overhangende struiken en lelievelden maken dat de vis weinig ruimte mag krijgen. Lukt prima en tevreden poseer ik met een spiegeltje. 

Later in de week heb ik de tweede sessie op het kanaaltje gepland. De dagen ervoor zacht weer met een zuidelijke stroming. Op de visdag zelf een koude wind uit het noorden onder een kraakheldere hemel waarin een bijna volle maan meer licht dan je zou vermoeden afgeeft. Op de radio wordt aangegeven dat komende nacht op sommige plekken de temperatuur voor het eerst onder nul zakt. Niet echt omstandigheden om vertrouwen van te krijgen.  Ach, in deze tijd van het jaar maakt het niet zo heel veel uit. Watertemperatuur is nog perfect, goede balans in veel zuurstof en voldoende warmte voor de vis om actief te zijn.

Het verbaasd me dan ook eigenlijk niet als op de tweede stek de pen even opsteekt en dan langzaam wegzakt. Welke vis heeft anderhalve meter onder water het aas opgepakt? Aanslaan geeft duidelijkheid, het is een karper. Vis dreunt even voor de lelies langs en knalt dan naar het midden. De boeggolf die hij daarbij trekt is indrukwekkend. Als de eerste run stopt wil ik een paar meter winnen. Ik trek de hengel naar achteren, wil lijn winnen maar dan valt het contact weg. Even later sta ik totaal verbaasd naar een gebroken lijn te kijken. Dezelfde lijn die ik de avond ervoor vers opspoelde? Ik snap er helemaal niets van. Obstakels staan er voor zover ik weet niet, zeker niet in het midden? Knagend en balend gevoel dat ik als extra last met me meezeul. Aan de andere kant weer snel een aanbeet; wat is de potentie van dit water? Toen ik de eerste ronde maakte met Michael waren we het erover eens dat het waarschijnlijk geen makkie zou worden en we een fors aantal brasems zouden moeten accepteren om tot karpervangst te komen. Hoe anders lijkt dit nu?

Om het zeurderige gevoel een plek te geven bel ik met Michael. Pennetje staat weer over wat lelies kort onder de kant. We kletsen wat, over dit water maar ook over andere plekken. Michael wil ook terug. Terwijl we een principeafspraak maken waggelt mijn pen traag voor de lelies langs. "Even wachten Michael, pen loopt weg, ja hij zakt, Jaaa weer karper ik ga hangen!!". Trage rondjes onder de top die een eeuwigheid duren. Iedere keer dat ik de vis een stukje loskrijg van de bodem duikt hij met speels gemak weer weg. Weer laat ik mijn blik verspringen, nu van die kromme veertien voeter naar de grote bleke maan en het nimmer stoppende polderlandschap erachter. Rondjes worden korter, vis komt steeds verder van de bodem. Ik laat een grote zucht als het net zich om de vis sluit. Michael zit thuis waarschijnlijk met enige spanning mijn foto's af te wachten; die teleurstellen niet; wat een bak!

Ik merk dat het me niet onberoerd laat, wat als dat bordje er niet had gestaan? Was ik dan ooit hier terechtgekomen? Je weet het nooit, dingen hebben een verloop, wel of geen hogere machten, het is gegaan zoals het is gegaan en daar ben ik dik tevreden mee.

Ik vis de stekken in tegengestelde richting af. Her en der wat beweging maar niets dat op karper duidt. Laatste en dus eigenlijk eerste stek is de plek waar ik de eerste keer een vis valshaakte. Duurt niet heel lang voordat de pen weer wegzakt. Ik twijfel even, maan schittert zo fel in het water dat het breekstaafje bijna niet te zien is maar het is toch weer een aanbeet. Weer een dril in die nachtelijke stilte, enige geluid is van wat koeien die een eind achter me ronddrentelen. Dril veel korter dan bij de eerste vis. Eerste aanblik doet een kleintje vermoeden? Als ik het net optil voel ik wel een fors gewicht. Op de kant zie ik het pas; een varkentje. Bizar gebouwde vis. Nadat hij weer zwemt zit ik nog even na te genieten. Daarnaast een gedachte; zwemt er hier ergens een vis die de lengte van de eerste met de bouw van de tweede combineert? Een gedachte om kippenvel van te krijgen, de toekomst zal het leren!

Zo, die zagen de meeste niet aankomen denk ik! In de laatste blog had ik het al over allerlei vissige plannetjes die misschien niet direct met karper te maken hadden. Afgelopen winter maakte ik al een klein spinhengeltje gereed om vanaf de kant op baars en snoekbaars te vissen. Dit was aangewakkerd tijdens een forumdagje rubbervissen in Amsterdam. De laatste weken heb ik dat met regelmaat gedaan. Wisselende resultaten maar bijna altijd vis. Omdat ik dichtbij een kanaal en een rivier woon kan ik eenvoudig even een uurtje op pad, even wat rubber over de bodem laten stuiteren. Prettige afwisseling die zich net even wat makkelijker in het drukke gezinsleven laat plooien!

De zeeltvangsten lopen ook door. Twee of drie per keer in bepaalde polders. Aan de karperhengel zijn ze sterk maar ik zou ze liever wat lichter bevissen. Marktplaats wordt dus ook weer actief afgestruind en ook nieuwbouw wordt bekeken. Twijfel nog, echt een zeelstokje of een lange 1 ponder die ook voor karper ingezet kan worden?

Vis wat vaker in polders met een wat groter bestand aan kleinere vis. Veel aanbeten, veel drilplezier. Een soepele 1 ponder zou de perfecte vismaat zijn om op deze plekken in te zetten. Prettige keuzestress als het ware.
Die polders herbergen een bestand; zoveel vis dat ik me er iedere keer weer over verbaas. Vooral ook erover verbaas dat er ook daar mensen zijn die niets vangen, kniesorend en zeurend langskomen en het standaard verhaal ophangen over oosterburen die alle vis hebben weggevangen? Heel bijzonder.

Plekken waar je dus heerlijk licht kan vissen, geen waterplanten of kans op enorme bullebakken. Minipennetjes die op 0,3gram lood prachtig staan maar vooral heel vaak onderhuppen. Die kleine visje zijn zo heerlijk wild, weten van geen opgeven en op de kant zijn het altijd kleine portretjes om te zien.

Tussen al die kleine polderrakkers door ook achter de grotere jongens aan. Hoewel je het nooit voor het zeggen hebt kan je met de keuze van de plek afdwingen dat je in ieder geval een kans maakt op grotere vis. Nu het weer eerder donker is lekker in het duister de kanten afstruinen op zoek naar polderberen.

Zo ook afgelopen dinsdag. Overdag zag ik de wind toenemen en in mijn hoofd kwam een nog onuitgevoerd plannetje naar boven. Een aantal aan elkaar geschakelde plassen tussen de kassen. Door de vorm en ligging is er met deze windrichting een aantal mooie hoeken waar de golfjes schitterend bijeen komen. Als er dan in zo'n hoekje ook nog een paar plukken riet staan kan het niet mis natuurlijk.
Tijdens het gebruikelijke voerrondje zie ik nergens teken van vis. Wel kom ik langs de kant een aantal vogelkarkassen tegen. Botulisme tijdens de warme periode? Geen idee, zwemmen nu weer genoeg watervogels rond en ik zie nergens resten van dode vis, het zal wel toeval zijn.

Als ik dan en uur na het voeren de lichtpen op het eerste stekje neerzet en zelf wegkruip achter wat riet weet ik eigenlijk al dat het niet mis kan gaan. Wat staat die pen mooi te stuiteren op de golven. Ik kijk en drink mijn thermoskannetje koffie leeg, vaste rituelen die ik al zo vaak hier beschreef. Op een paar tikken na geen teken van vis. Door naar de volgende stek. Blijkt heel ondiep, een zandplaatje ofzo? Kort na het inleggen een kolk op de stek, ondanks het donker duidelijk zichtbaar. Kort erna krijgt de pen een zwieper. Lijnzwemmer. Dan lang niets, erg lang. is de vis geschrokken? Net voordat ik wil doorlopen weer een duidelijke lijnzwemmer. Pen komt even omhoog en vliegt dan kort onder. Spannende momenten, schrikt de vis van de lijn of aast hij door. Antwoord komt vrij snel, pen wordt omhooggestoken en loopt dan rustig naar rechts weg. Ik sla aan en de boel ontploft. Of de slip nu te licht staat of het een vis van het type bodybuilder is weet ik dan nog niet maar er volgt een lange run. Daarna kost het veel moeite de vis terug te krijgen. Ik denk zelfs dat de vis vals gehaakt is en ik hem zijdelings naar me toe moet pompen. Niets minder blijkt waar als hij onder de kant komt. Gewoon netjes het haakje in de lip. Prachtexemplaar, geen schub verkeerd en zo gezond als het maar kan.

Op naar de volgende plek. Tegenovergestelde van de vorig, daar een plaat, hier een kuil. Binnen vijf minuten sta ik weer met een kromme hengel. Heel andere dril. Vis blijft onder de top en diep, voor zover je in de polder van diep kan spreken. Hoe hard ik ook trek, hij zwemt gewoon rustig heen en weer en laat zich niet van de wijs brengen. "Rustig aan maar" vertel ik mijzelf. Na ruim vijf minuten begin ik toch wel benieuwd te worden want ik heb nog niets van de vis gezien. Keer op keer trekt hij lomp en traag zijn rondjes, af en toe geeft de slip een tik. Weer die gedachte: "zou het een valsgehaakte zijn". Vertrekpunt van de lijn verteld me iets anders. Kort na die gedachte een plotselinge uitval en scherpe bocht, plof, haakje los. Ik sta verbaasd te kijken? Hoe dat nu weer dan? Goed balen want dit voelde aan als een behoorlijke beer.

Ik vervang wat draad, twee wilde drillen gehad dus dat lijkt verstandig. Loop de rest van de stekken af. Op aantal plekken beweging maar niets dat doorzet. Ik merk dat de losser me chagrijnig en onrustig heeft gemaakt. Even wat langer op een stekje zitten en de rust weer pakken. Dat helpt. De laatste twee stekken zijn stilletjes, terug naar de plekken waar wel beweging op zat.

Dat blijkt een goede keuze, op de eerste stek waar ik op de terugweg langsloop is het al snel raak. De aanbeet is zo hard dat ik alleen de hengel maar kan oppakken, direct wordt hij kromgetrokken en niet veel later weer een slip die overuren maakt. Wat zijn die vissen sterk? Ben niet gewend dat karper zo makkelijk draad neemt? Na de eerst run scheert hij links van me naar de kant en duikt tussen wat losstaand riet. Ik loop er al lijn opdraaiend snel naartoe, trek de vis tussen de stengels vandaan en niet veel later kan ik hem scheppen. Totaal andere vis, slordig schubbenkleed en strak gebouwd, straalt iets massiefs uit.

Ik zit nog heel even op de stek waar ik met koffie begon. De wind blaast nog steeds en de golfjes komen in een eindeloze stroom op me af. Ogen zijn moe geworden, ik zou er zo in slaap kunnen vallen. Niet heel gek, het is alweer ruim na één uur. Met enige tegenzin ruim ik op en ga op huis aan.

Wat een warmte. Overal gaat het erover, warm en droog. Net terug van vakantie zagen we het toen we de grens overreden, alles gelig. In een plantsoen in de buurt een soort apocalyptisch beeld; een afgevallen bladerdek dat aan de herfst doet denken. "Wat doet de vis? ", is de vraag die door mijn hoofd speelt. Bar weinig waarschijnlijk? Beste moment, koelste moment. Het is toch te warm om te slapen, half drie schuif ik eruit. Polder ken ik op mijn duimpje. Stekken zijn in het donker zo aangemaakt, her en der een kantsmak geeft vertrouwen. Zonsopgang is fenomenaal, komt door het beetje bewolking waar de zon mee kan spelen. Genieten geblazen.

Net voor de warmte een bevrijdende aanbeet. Tot dan toe waren er alleen kreeftjes geweest die aan het haakaas knaagden. Dacht nu ook weer die zachte weerstand te ontmoeten maar gelukkig ontploft het water. Ondiepe sloot die onlangs wat dieper is geworden. De bagger ligt uitgehard op de kant, als ik zo'n plek tegenkom zal ik er altijd vissen. Baggeren doet eten, bleek weer eens waar want dit was de enige plek waar met regelmaat azende vis te zien was. Half uurtje later was het over, her en der een slome boeggolf maar verder niets meer.

Voor de vaste lezer zal het wennen zijn; al die foto's in daglicht. Zonder er erg in te hebben heeft er een verschuiving plaatsgevonden. Het aantal breekstaafjes dat ik gebruik is dramatisch gedaald, blijkbaar zijn er weer even andere momenten die me meer bekoren? Toch doe ik het nog wel en als het dan lukt weet je ook weer waarom die nachten zo gaaf zijn. Gedekt door het donker aast de vis zonder enige scrupules, pen die alle kanten wordt opgegooid, hengel in de trillende handen en steeds kijken of dit nu de aanbeet of weer een lijnzwemmer is. Als het dan raak is en er in het flauwe schijnsel van de maan een blanke spiegel te voorschijn komt kan ik niet anders dan tevreden zijn.

Ergens half juni voelde alles teveel routine, weer dezelfde stekken, weer dezelfde polder. Tijd voor iets nieuws. Viswaterboek  en Google Maps erbij en zoeken maar. Zoveel water, zoveel keuzes te maken. Oog valt op een mooie plek, megaveel water. Oude kleiputten omgeven door verstilde bomen in een verder groeneweiland wereld. Ik heb er met mijn vispassen geen visrecht, duurt een paar dagen dan gaat de knoop door, vispas erbij en gevoel van avontuur terug. Branieachtig voelt het om die eerste morgen voor dag en dauw een sprookjeswereld te betreden; mag ik hier echt gaan en staan? Tot nu toe komen er nog geen karper boven water van deze nieuwe visgronden, wel weer mooie beelden die na- echoën en terugroepen, daarnaast wegzakkende pennen en het stampende drilgevoel van zeelt. Zeelt, na zeelt na zeelt.

De zeelt is hoe dan ook wel een thema geworden. Vang ze ineens overal weer? Zelfs afgelopen vakantie in Tsjechië kwamen er van een rivier zomaar ineens een paar minizeeltjes boven water. Kleine stoempers. Geef mij de Nederlandse maar, die mooi gevulde exemplaren die een lichte karperhengel lang laten knikken. Het doet verlangens aanwakkeren, verlangens om weer eens wat anders te proberen en lekker met gepast materiaal die mooie vis te belagen. Tot nu toe wint de karperdrang het nog steeds maar ik ben er zeker van dat vroeg of laat het weegschaaltje door gaat slaan. Ik geef het de tijd, er is zoveel moois te beleven.

Met de terugkerende zeelt is ook de hark weer vaker mee op pad of was het andersom? Ik weet het niet meer, wel hark ik er in een aantal polders vrolijk op los. Kilo's wier op de kant, bodem goed omwoelen. De vis komt er altijd vrij snel achteraan. Voor de karper werkt het ook prima, handje minipellets over zo'n stek en ze worden helemaal gek. Met dat warme weer laat ik het harken even zitten, onttrekt ook zuurstof, het zal niet het verschil maken maar toch. Voor die warme periode dus wel een aantal keer en niet zonder succes. In een polder waar iedereen die er vist altijd klaagt dat het moeilijk is maakt het harken het verschil.
Nu ik alles van de afgelopen periode, zonder al teveel chronologie, rustig in een blogje neerzet lijkt er behoorlijk wat beweging te zijn. Beweging in hoe ik vis, een toegenomen hang naar polders waar het rustig is en een gezonde dosis opportunisme die me geen windeieren heeft gelegd. Dingen die al lang in mijn hoofd zaten maar die ik keer op keer toch naast me neerlegde ben ik nu aan het uitvoeren. Toch weer bezig mijzelf opnieuw uit te vinden en daarmee mijzelf terug te vinden. Terug te vinden in die groene wereld, vis in de hand, plannetjes in mijn hoofd.