Ik loop langs een vaart in verbinding met de Rijn. In het verleden viste ik er regelmatig, vooral op de benedenloop. De bovenloop die in directe verbinding staat met de rivier liet ik meestal links liggen. Ik zag er weleens karper zwemmen maar probeerde het nooit. Wat ik nu zie, of vooral wat ik ruik doet me niet aan vroeger denken. Het water stinkt, ziet er vies uit. Er drijven plukken alg rond en op een plek waar ze bij elkaar gedreven zijn hangt een niet te harden lucht.
Dat wordt niks, als je er geen vertrouwen in hebt moet je het niet proberen. Ik loop terug en besluit te kijken aan het einde van de smalle, door beton ommuurde stroom die water uit de bovenloop in de benedenloop stort. Waar het water een klein meertje instroomt zie ik twee karpers liggen. Grote karpers. Ik strooi wat voer op een plek waar geen krulblad lijkt te staan, de karpers laten zich verstoord wat wegzakken.
Een paar uur later ben ik terug. Pennetje worstelt met de stroming maar blijft in zicht. Al vrij snel komt hij even omhoog en zakt dan weg, blijft een centimeter of tien onder water staan. Ik kijk, sla niet aan, uit de diepte komt een karper omhoog, pennetje komt niet mee, karper draait wat rond en zwemt dan weg. Dat was één van de vissen van eerder die middag, de grootste van de twee. Zou die nog terugkomen? Paar uur later weet ik van niet. Heb een zeelt gevangen en iets misgeslagen. Baal ervan.
Zeelt is weer een thema, iedere visbeurt komen ze eruit. Gelukkig ook de weinige keren dat ik er gericht op vis met gepast materiaal. Wat een topvissen zijn dat dan. Zeker als ze de halve meter grens passeren en buikiger worden. Minutenlang bonkende rondjes onder een hoepelronde hengel.

Nu we alweer richting eind mei gaan is het tijd om de zijtakken van de Rijn weer wat intensiever te gaan bevissen. In mijn vorige blog schreef ik het volgende:

Door naar een volgende dijk. Het wordt het eigenlijk al verwachte brasemtakelen. Blijkbaar al uitgepaaid en hongerig, tien stuks in twee uur tijd. Als er al karper aanwezig was hebben ze waarschijnlijk geen kans gehad om het haakaas te pakken.
Conclusie na twee probeersels op boezemwater; niet voor half mei komen!

Dat brasemspektakel spookt nog wat door mijn hoofd als ik vanochtend de auto parkeer. Zou de brasem afgepaaid en daarmee weer vertrokken zijn? Is de karper zich al aan het verzamelen voor de paai? Ik ben benieuwd. Een schemerige maan geeft gering licht. Ik wandel over de dijk en maak stekken. Het gras staat hoog en ik binnen in no time doorweekt tot bijna mijn middel, stom ik had laarzen moeten aantrekken. Tijdens het voeren geen enkel teken van vis. Ik heb de gebruikelijke voermix aangevuld met boilies, 10mm bolies. Sommige heb gehalveerd. Als er weer zoveel brasem zwemt kan ik eventueel schakelen naar wat groter haakaas. Doel is rust op de stek te houden in plaats van regelmatig een brasem te vangen. Vooral omdat de stekken kort onder kant liggen vind ik het vangen van witvis geen voordeel. Je moet de vis toch scheppen, onthaken en terugzetten. Zo dicht op je stek allemaal handelingen die voor extra onrust zorgen. Als ik op grote afstand zou vissen zou ik er al minder een probleem mee hebben.

Als ik terug kom bij de eerste stek is het licht geworden. Een grijs wolkendek zorgt ervoor dat er geen zonsopgang te zien is. De wind komt uit het zuiden en lijkt wat aan te trekken. Ik tuig op. Pen met een lange antenne, vier loodjes van drie gram en een haakje maat 10. Twee kikkererwten erop en vissen maar. Alleen het voer is dus 2.0, hoewel, de plek eigenlijk ook. Paar jaar geleden zou ik een water als dit niet hebben durven aanpakken, nu lijkt het vanzelfsprekend.
Ik kijk naar het oranje dat op de rimpeling beweegt. Ik pel een eitje en drink koffie, daarna een paar boterhammen met ham. Achter mijn stek koppeltje duikt een brasem. Later wat trage beweging op de pen. Ik ga er niet op wachten, beetje voer erbij en door maar.
Zo loop ik stek na stek af. Ik heb zes stekken gemaakt, de eerste en de laatste drie vrij dicht bij elkaar. Kan niet anders, riet is alweer hoog opgeschoten en maakt een groot deel van het water onbereikbaar. Ik heb het idee dat de laatste drie stekken karper gaan opleveren. Tot nu toe is dat het deel waar de meeste aanbeten vandaan zijn gekomen.
De vierde stek, de eerste van het tweede rijtje van drie. Ik wilde 's ochtends eerst een stuk eerder voeren maar zag toen wat riet verder het water instaan, leek me een betere plek. Nu staat de pen kort over het dunne rondje plompen, vlakbij de lisdodden die ver het water instaan. Ik eet nog wat. op de eerste stekken was er steeds wat getalm, waarschijnlijk blankvoorn. Hier niet, de pen staat roerloos in het water. De zon zit kort achter het wolkendek, het gaat een benauwde dag worden. Uit het niets wordt de pen opgestoken en weggerukt, komt weer terug. Flinke lijnzwemmer. Ik check het aas en leg weer in. Kort erna komen er kleine belletjes omhoog. Pennetje waggelt wat, wordt iets kleiner, komt wat omhoog en schuift weg. Net voordat ik wil slaan stopt de beweging, pennetje blijft net onder het oppervlak hangen. Ik wacht in spanning af, seconden gaan traag voorbij, dan zakt de pen door. Ik sla aan en weet meteen dat het karper is.
Vis doet iets wat ik niet gewend ben, duikt naar mij toe de plompen in, en slaat dan naar rechtsaf. ik voel de lijn knarsen en knerpen, springt gelukkig ook snel weer los. Gekke vis weet niet wat hij wil want draait 180 graden en wil weer door de plompen heen. ik zet snel een paar stappen naar rechts om de lijn achter de plompen vandaan te halen en draai meteen de slip lichter. Alles staat strak grote wellingen komen omhoog. Gelukkig schiet de lijn los, de vis komt op gang en begint kort voor het plompenrandje langs aan een trage run. Fijn die lange hengel, steek hem ver naar voren maar kan niet voorkomen dat er toch nog een paar plompen meegepakt worden. Contact voelt hierdoor indirect, als dat maar goed gaat. Niet veel later voel ik de lijn achter de laatste plomp losschieten en zie ik de lijn richting het midden van het water weglopen.
Pfoeh, dat was spannend, gelukkig koppie erbij gehouden en snel gereageerd anders was het zeker op draadbreuk uitgelopen. De vis rommelt zwaar trekkend op het midden van het water rond. Ik haal diep adem en geniet van de kromme hengel. Het duurt lang voordat de vis kort onder de kant is en als hij daar is aangekomen wil hij niet omhoog komen. Keer op keer wordt de hengel naar beneden getrokken terwijl de vis met horten en stoten naar de bodem duikt. Toch worden de uitvallen korter, steeds sneller komt de vis nu ondiep en niet veel later kan ik het net onder hem schuiven.  Handen in de lucht en een paar harde kreten; heel blij!

Nadat de vis weer zwemt vis ik de overige stekken af. Alleen maar getob en getalm, op de laatste stek een brasem. De zon breekt door, ik hou het voor gezien. Dik, heel dik tevreden ga ik op huis aan.

Ik sta in mijn t-shirt op een brug en kijk naar het water in de vaart. Wat een verschil. Exact een week geleden reed ik in het eerste licht in deze omgeving rond met handschoenen aan. Wit uitgeslagen kanten en een koude atmosfeer. Later op de dag was het uit de wind in de zon wel te doen. Waren ook de plekken waar ik zeelt hoopte te vangen maar op een paar minizakkertjes na geen actie op de pen. Wel mooie beelden van ontluikende natuur die ongeacht de ineens winterse temperaturen rap doorgaat met stappen in de lente te nemen.

In de opvolgende week langzaam wat meer temperatuur en halverwege de week zelfs een wind die even een halve dag naar zuid draait. Ik voel en ruik het verschil na die continue stroom uit het oosten. Ik pak die avond en vang wat vis. Weer een klein schubje, de uitzetvisjes lijken met te achtervolgen. Daarna twee zeelten, de eerste van 2019. Zal je altijd zien dat als je er gericht op vist je ze niet vangt en tijdens het karpervissen ze wel haakt. Mag de pret niet drukken, vis is vis, zeelt is zeelt.

Een weekend na de kou dus ineens in t-shirt in de brandende zon. Avondje vissen met Michael. Voeren op wat plasjes, ik voor zeelt, Michael voor karper. Daarna voeren op een vaart direct in verbinding met de Rijn. Zou de karper al erin zijn getrokken? Tijdens het voeren zien we brasem genoeg, die zijn al aan de paai begonnen. Zou de karper er al achteraan zijn geslopen om van het brasemkuit te snoepen voordat ze zelf de paai inschieten? Vragen die we beantwoord willen zien. De vele zijtakken van de Rijn hebben de aandacht getrokken en nu willen we uitvinden vanaf wanneer we er de karper kunnen verwachten.

De stekken op de plasjes leveren mij wat witvis en de bedoelde zeelt op. Wat een prachtige vissen om te vangen. Oersterk en zo mooi. Michael krijgt geen stootje. Valt toch een beetje tegen. Ik geef de wind uit het oosten de schuld. Een weertype waar ik in het vroege voorjaar niks mee kan, zeker niet als onder de strakblauwe hemel de temperatuur flink oploopt. Naar mijn mening heeft het alleen maar een slechte invloed op de vis; beetje rondlummelen, meer lijken ze niet te doen. We hopen dat op de vaart het tegendeel wordt bewezen maar helaas niet.

Het paaien van de brasem gaat onverminderd door. Als ik een schatting moet doen van het aantal brasems dat de vaart is ingetrokken dan durf ik toch wel een getal boven de 1000 te noemen. Overal zien we brasem in de kant rotzooien en rommelen. Van karper nog geen spoor. Stek na stek geduldig afvissen en geen stootje krijgen. Toeval of gewoon te vroeg?

Weer een weekend verder is het een weertype dat ik wil hebben. Niet te warm, niet te koud, wind uit het zuidwesten, wolken en zon. Op naar een dijk met uitzicht en ruimte. Ik loop een kilometer of twee en leg een stuk of tien stekken aan. Ik heb er enorm veel zin in, alles voelt en ruikt naar vis vangen.

Ik ben niet de enige op de dijk, tijdens de voerronde ruim ik her en der wat lege blikken maïs op. Onwaarschijnlijk dat "vissers" dit achterlaten op zo'n mooie, pure plek. Ergens voorvoel ik dat er een moment komt dat de weinige bewoners langs het eerste deel van de dijk dit niet meer pikken en gaan aangeven dat er niet meer gevist mag worden. Je kan erop wachten. Het irriteert me en brengt een gevoel van schaamte over mijn "medevissers" mee; je kan je zooi toch gewoon meenemen? Blijkbaar niet, met op lange termijn alle gevolgen van dien...

Als ik in alle rust heb opgetuigd is het gevoel van irritatie wat van me afgegleden, als ik het pennetje neerzet is het helemaal weg. Op de eerste stekken af en toe wat witvis gepruttel. De vijfde stek op een hoek van de wetering, bellen rondom de stek. Ik ga in sluipmodus en voer al mijn handelingen zo geruisloos als mogelijk uit. Pennetje staat niet helemaal lekker, net te diep en door de schittering kan ik het net niet voldoende zien. Ik wacht tot de bellen wat bij de pen weg zijn, haal op, schuif het stuitje wat omhoog en leg weer in. Vis heeft niets gemerkt, aast gewoon door. Kort daarna de aanbeet. Korte, boze dril en klein plaatje op de kant. Ook mooi.

Ik ben blij, blijft vreemd hoe kinderlijk eenvoudig het is om geluk te ervaren. Ik geniet ervan. Op de volgende stekken weer alleen witvisgepruttel. Het is nog vrij vroeg, voor het donker kan ik alle stekken aflopen en wellicht op de terugweg een aantal plekken een tweede kans geven. Ik twijfel, overal bijvoeren of nog een andere polder bezoeken? Als vorige week die brasem paaide zou de karper nu dan wel aanwezig zijn? Of wordt dat een avond uitgehongerde brasems vangen? Ik besluit de stekken af te vissen en de meest interessante op de terugweg nogmaals even aandacht te geven.

De laatste stek, stek nummer tien. Ik voorvoel iets, druk het weg, je moet niet te graag willen. Niet direct na het inleggen witvis gepruttel. Vind ik een gunstige ontwikkeling. Bekertje koffie erbij maar nog voordat ik een slok kan nemen zakt het pennetje weg. Ik pak de hengel, pennetje blijft net onder het wateroppervlak staan; lijnzwemmer? Dan wordt de pen weggezwiept, ik kijk of het draad volgt, bijna geen tijd want het losliggende stuk tussen pen en hengeltop vliegt strak, een rustige tik geeft de haak het laatste zetje. Hele wilde, korte dril en weer goud, deze keer schubgoud. Ook weer echt een mooie vis!

Na het terugzetten tijd voor de koffie. Ondanks dat ik de lijn een dag eerder vers opspoelde vervang ik een meter. Doe ik altijd na twee karpers te hebben gevangen. Misschien een stom bijgeloof maar liever het risico op lijnbreuk zo klein als mogelijk houden.

Ik hop terug van stek naar stek. Op één van de plekken waar veel witvisgepruttel was is het stil geworden, ik ga er is goed voor zitten. Duurt weer niet lang. Pennetje prikt even wat omhoog en glijdt dan rustig weg; klassieke aanbeet. Na aanslaan een woeste reactie, vis sjort vlot draad van de spoel. Stopt even maar komt meteen weer op gang. Meter of twintig verderop een rijtje oude palen, vis is nog ver weg maar wil duidelijk die kant op. Weer even pauze direct gevolgd door weer een bonkende run, dan valt de spanning weg. Stomverbaasd draai ik binnen; de lijn is glad door. Hoe is het mogelijk? Nieuwe lijn en een kwartier geleden zorgvuldig opnieuw  opgetuigd? Onbegrijpelijk.

Op de resterende stekken geen aanbeet meer. Door naar een volgende dijk. Het wordt het eigenlijk al verwachte brasemtakelen. Blijkbaar al uitgepaaid en hongerig, tien stuks in twee uur tijd. Als er al karper aanwezig was hebben ze waarschijnlijk geen kans gehad om het haakaas te pakken.
Conclusie na twee probeersels op boezemwater; niet voor half mei komen!

Als ik na het kanaal te hebben gevolgd rechtsaf sla hoef ik nog maar een klein stukje te fietsen voordat ik bij het station ben. Op de hoek staat een jongen bij een auto klaar met zijn kruiwagen volgeladen met karpermateriaal. Het hangt in de lucht, dunnetjes maar 'wij' weten het, het lokt ons naar buiten met hoge verwachtingen. Er was beter weer beloofd, de hele dag is het bewolkt geweest, niet warm niet koud. De karpervisser is optimistisch, heeft alleen een groene sweater aan. Vriendinlief die hem naar het water heeft gereden staat enigszins geërgerd in een winterjas af te wachten. Gaat ze mee of wil ze weten hoe laat ze hem weer moet oppikken met zijn spullen?
Heerlijk, die eerste dagen dat je merkt dat het voorjaar is geworden. Toenemende licht, bloesem in de bomen en een onbeschrijfelijk iets dat alles net wat lichter en dragelijker maakt.

Zelfde gevoel zorgde ervoor dat ik gisteren einde van de middag langs een ander kanaal trap, op weg naar een poldertje wat ik uit het oog verloren was. Heb zin om er weer lekker een aantal keer te vissen in het voorjaar. Het is minder warm dan ik had verwacht, ondanks de beloofde zonneschijn is het de hele dag zo goed als bewolkt geweest. Even regende het zelfs. Daarna zat de zon wel continue achter dat wolkendek te prikken waardoor het redelijk opwarmde.

Twee uur na voorvoeren zet ik mijn pennetje op de eerste stek. Pas op de vierde is er beweging te noteren. Hele trage beweging. Pennetje dat af en toe ietsjes zakt of een paar centimeter verplaatst. ik denk aan zeelt, moet meerdere keren ophalen om resten bladeren van het haakaas te halen. Pas nadat ik de kikkererwten vervang voor twee maïskorrels volgt er een vlot doorlopende aanbeet. Minikarpertje op de kant, wat mooi zo'n minivisje waar alles goed aan is. Grote glimlach dus en een geslaagde avond.

Zoals die knul met waarschijnlijk niet veel meer dan een stevige dosis opportunisme (wellicht gecombineerd met een secuur aangelegde voerplek) op zo'n bijna lentedag het water opzoekt, zo ben ik zelf ook de afgelopen periode bezig geweest. Het mag allemaal wel wat minder doordacht en avontuurlijker. Is iets dat vorig jaar gestart is. Wat vaker volledig op het gevoel afgaan. Voor mij niet eenvoudig, ik ben nogal een twijfelaar en tobber. "Wat nu als", "hoe zou het gaan als ik", enzovoort. Honderden interne gesprekjes voordat ik de knoop doorhak wat te gaan doen.
Dat mag wel wat makkelijker. Wat is het ergste dat kan gebeuren; niks vangen?

Afgelopen zondag was ik weer de ene naar het andere argument in mijn hoofd aan het aanvoeren om voor plek a of b te kiezen. Het weer was niet helemaal fantastisch dus ik wilde een plan dat ik had eigenlijk terugdraaien. Kon me gewoon niet voorstellen dat op een uitstrekt en voor polderbegrippen diep water na alle koude regen en wind de vis al actief kort onder de kant zou azen.
Uiteindelijk toch gegaan. Ik moest en zou een nieuwe hengel uitproberen. Een penhengel gekocht voor dit soort plekken, plekken waar er ruimte is en karper niet heel groot groeit. Na lang wikken en wegen (ja ook dat soort keuzes kan ik van alle kanten bekijken) gekozen voor een 0,75lb, 13ft hengel van Drennan, de Drennan Alcolyte Ultra Float. Deze gaat me extra sport geven op de kleine polderkarpers maar is ook goed in te zetten voor het vissen op zeelt.

Achteraf blij dat ik gewoon naar het beoogde water ben gegaan. Al snel de eerste aanbeet, helaas een losser.
Daarna rustig voerplek voor voerplek af. Gekke van dit water is dat hoe verder ik van het gemaal vis, hoe dieper het water wordt. Per stek moet ik het stuitje iets omhoog schuiven. De hengel voelt als een juweel, weegt ondanks de lengte niet meer dan een ruime 150 gram. Hiermee kan je echt de hele dag in je handen staan. Tweede aanbeet laat ook zien waar de hengel toe in staat is. Ik was zelf bang dat het laatste van de drie delen weinig zou meebuigen tijdens een dril. Er zit absoluut reserve in dat deel maar over het geheel gaat de hengel prachtig krom. Hij voelt zacht aan tijdens de dril. Een genot dus.

Na de eerste vis volgt snel een tweede. Een voor deze polder niet gebruikelijke vis, minder gebronsd, kleinere vinnen en een knikje achter de kop. Ook dit formaat vissen trekken de hengel goed rond, het zal een feestje worden om hiermee op zeelt te vissen.

De laatste stek ligt naast een klein gemaaltje waar tijdens het voeren nog water uit een lager gelegen polder mee werd opgemaald. Het gemaal van de polder zelf staat ook aan, lichte trek naar rechts, de wind blaast juist in tegenovergestelde richting. Scherp vissen is moeilijk, zeker met een pennetje dat op 0,4 gram lood al bijna zinkt. Mijn ogen tranen van een middagje staren. Na een minuut of vijf begint de pen rustig te wandelen, eerst langzamer dan een versnelling en weg in de golven. Ik sla vast op een bokser die de hengel dubbel vouwt. mooie trage dril, die in de buurt van de aanlegpalen heel even spannend lijkt te worden. Daarna tevreden poseren, 3e vis in twee en een half uur vissen, nieuwe hengel goed kunnen testen en het eigen gevoel gevolgd!
Terug naar vandaag, of eigenlijk morgenochtend. Had een plannetje, maar met de nu voorspelde mist in plaats van ochtendzon was daar alweer de twijfel. Toen ik die knul met zijn kruiwagen zag, de gebeurtenissen van de afgelopen dagen hier neerzette wist ik dat me maar één ding te doen staat; bij mijn eerste plan blijven!

Ik val in herhaling, vorig jaar rond deze tijd ook een gat in het plaatsen van een blogje. Periodedingetje zal het wel zijn. Eindejaarsdrukte, feestdagen en dan het nieuwe jaar in met nog zoveel dingen die eigenlijk in het oude jaar al afgemaakt zouden moeten zijn. Bloggen schiet er dan toch even bij in.

Tijd om even bij te praten dus want er is op visgebied weer voldoende te beleven geweest. Onder het einde van het jaar zet ik altijd letterlijk een streep, een streep in mijn logboekje om een eindconclusie te trekken. Ik doe het al jaren en er zijn zo door de tijd heen dingen die opvallen;

1. ieder jaar vis ik ongeveer even vaak op karper, soms iets meer, soms iets minder (altijd een geruststelling als je zoiets tussen neus en lippen door tegen je partner kan zeggen!);
2. per jaar vang ik gemiddeld steeds meer karper (maar ook 'bijvangsten');
   1. Lange perioden zonder (karper) vangsten komen steeds minder vaak voor, afgelopen jaar voor het eerst helemaal niet;
   2. ik schakel makkelijker tussen "moeilijk" en "makkelijk" water; blijkbaar heb ik iets doorbroken in mijn eigen denkpatronen waardoor ik 'luie stoel' visserij toesta (!)

Voor 2018 staken er ook nog eens twee andere dingen bovenuit ten opzichte van de voorgaande 15 jaar:

1. Ik ving geen enkele vis boven de 10 kilogram grens;
2. Ik ving iedere maand in ieder geval een karper

De 1e was ik echt verbaasd over, meestal lopen er ieder jaar wel een aantal zwaardere vissen doorheen, nu helemaal niet? De 2e ben ik blij mee, jarenlang toch wel een beetje nagestreefd tot ik het twee jaar geleden losliet. Losliet omdat het me tot verkeerde keuzes deed komen in plaats van goede. Dat het nu zonder erachter aan te jagen is gelukt laat zien dat twee jaar gelden de enige juiste keuze was om los te laten. Simpele zinnetjes op papier maar in mijn soms toch wel dwangmatige manier van denken en doen geen makkie. Zal wel iets met leeftijd zijn...

De polder waar ik door de jaren heen de meeste grote vissen ving was eindejaardecor van de nachtvisserij. Waar een jaar geleden in dezelfde omstandigheden het een komen en gaan was van springende en rollende vis nu geen enkele kring. Zou het dan echt gedaan zijn met dit penparadijsje? De zoveelste plek waar je afscheidt van moet nemen omdat het gewoon over is? Ver richting middernacht in een akelig vochtige en koude polder is er dan toch een rollende vis. Kort erna, na veel getalm, een pen die wegloopt. Na de aanslag wist ik genoeg; een kreeft. Gelukkig daarna toch nog even ingelegd... Het voelde als een overwinning maar ook een beetje als een afscheidt. Klinkt rigoureus en zo zal het niet gaan. Toch voelt het niet goed om een plek waar het zo kon walmen continue strak en doods erbij zien te liggen. Dan moet er toch iets gebeurt zijn?

De eerste weken van het nieuwe jaar zijn weinig soeps. Wisselende temperaturen, regen, sneeuw, vorst; alles door elkaar heen. Het viel ook steeds net net goed. Als er al is een mooie dag tussen zat was er absoluut geen gaatje te vinden om ertussen uit te knijpen. Tot gisterochtend. Eigenlijk ook niet echt tijd, in de middag verjaardagsfeestje van mijn dochtertje en er moet nog wel wat gebeuren... Gelukkig kan ik er toch even tussenuit. Kies voor een makkelijk water, als ik dan maar kort heb is het wel zo leuk om wat te vangen.
Zo stap ik kort nadat de zon op is de polder in om een voerplekje te maken. Daarna rustig hengeltje optuigen. Licht vissen, lichte hengel, lichte lijn, lichte pen en een minihaakje. Rugzak, stoeltje, net en gaan maar.

Her en der ijs in de kanten en wat verderop is de sloot helemaal bedekt met ijs. Hier op het stroompje voor een tunneltje niks daarvan. Uitbundige zon en afwezige wind maken dat de jas lekker open kan. Zal de vis ook wakker zijn? Het duurt langer dan ik had gedacht maar na een kwartier toch de eerste aanbeet. Valsgehaakt en los. Vijf minuten later hetzelfde. Appje naar Michael en Rene, dat ik zit te schutteren in plaats van vangen. Na de twee missers duurt het even voordat het weer op gang komt. Weer een aantal lijnzwemmers die ik nu gelukkig wel herken en dan een onmiskenbare aanbeet. Wat een lol, visje doet zijn stinkende best en dat levert een schitterende dril op. Op de kant zie ik dat het een plaatje is. Goud in de winterzon; beelden die op je netvlies blijven hangen.

Een onvervalste volschubspiegel tussen al het schubgeweld. Toch altijd weer leuk om tegen een onverwachte verassing aan te lopen!
Hierna is het een gekkenhuis op de stek. Er is een grote groep hongerige karpers neergestreken die continue door de lijn zwemmen. Inleggen, pen komt niet omhoog. Ophalen en weerstand; valsgehaakt. Opnieuw inleggen, pen zeilt direct weg, vis prikt zich doordat de lijn strak loopt. Direct daarna iets wat op een aanbeet lijkt maar het enige dat op de haak 'prijkt' zijn twee schubben. En zo verder. Niet normaal, geprobeerd aan de zijkant van de voerplek te vissen om het gewoel te ontvluchten maar ook dat werkte niet!

Na heel veel lijnzwemmers en vissen die zichzelf prikken zonder dat ik sla keert de rust terug. Met deze hoeveelheid activiteit voelt één gevangen vis toch wel wat karig. Gelukkig toch nog een echte aanbeet kort voordat ik moet stoppen. Weer zo'n kleine polderrakker, wat kunnen ze toch tekeer gaan.

Vandaag op de fiets in de bijtend, koude miezerregen dacht ik nog even terug aan het moment dat ik in overdadige zonneschijn met dat minivisje poseerde. Momenten om je aan vast te klampen op dagen dat lekker vissen ver verwijdert lijkt te zijn. Door de jaren heen geleerd dat als je voldoende geduld hebt, er vanzelf weer zulke momenten langskomen, dat is een ding dat zeker is!

Je mag er 60 rijden maar dat weet de bestuurder voor me niet. Met een gangetje van 40 kachelt hij over het weggetje. Ik vind het prima, heb alle tijd. De dag schreeuwt onthaasten uit en ik laat me er lekker in meeslepen.
De felle ochtendzon laat herfsttinten in het bladerdek, dat als dak voor het laantje dient, kleurig samensmelten. Het gras in de kanten is her en der wit uitgeslagen.
Aangekomen op de stek haal ik diep adem, die frisse lucht van een koude nacht is heerlijk. Ik hou van de afwisseling van de seizoenen. Heb de afgelopen weken genoten van de nazomer in oktober en ten volle geprofiteerd. Vissen in je zomerkleding tot na negen uur, bijna onwerkelijk.
Het aantal vangsten was dat ook. Vis na vis boven de netrand. Avonden dat kort na het voeren de eerste drie stekken binnen vijf minuten een aanbeet opleverden; hoe vaak maak je dat mee? Veel verschillende soorten water bevist, van klein en intiem, tot enorme polderstelsels. Veel verschillende soorten karper gevangen, van vadsige spiegels tot slanke polderschubs.

In die mooie periode ook wat geëxperimenteerd met aas.  Als haakaas gebruik ik eigenlijk altijd met kikkererwten, twee stuks dun op de haak geprikt. Omdat ik ze zelf kook blijven ze goed zitten als witvis ermee 'speelt'. Op sommige wateren merkte ik wel dat er erg veel 'gespeeld' werd. Soms na lang wachten een brasem aanbeet; ook die hebben ondanks hun grotere bek moeite met twee strak naast elkaar geplaatste kikkererwten. Uiteindelijk wil ik karper vangen, dus voelt een brasem vangen na een half uur wachten als inefficiënt.

Wat werkt dan beter? Kunnen schakelen met een andere aassoort om versnelt de witvis van de stek af te vangen? Of is de conclusie ook dat als er na een half uur geen goede doorlopende aanbeet is geweest er hoe dan ook op dat moment geen karper aanwezig is?  Lastig te zeggen, zoveel variabelen.

Afgelopen zomer in een klein campingmeertje op vakantie kon ik de karper aanbeten voorspellen; witvisactiviteit viel weg, vaak was het dan binnen een paar minuten raak. Ik merkte toen geen verschil tussen haakaas waarmee ik de witvis kon vangen of haakaas wat ze niet weg kregen. Ik ben er dus nog niet uit wat nu beter werkt, voerstekken opbouwen vanuit de gedachte dat azende vis meer vis aantrekt of door het soort voer al proberen te selecteren. Vooral voor het bevissen van het grotere water waar ik tijdens de vorige blog over sprak, twijfel ik wat nu de meest effectieve aanpak is. Lange termijn zal het leren als ik mijzelf voldoende ruimte geef het experiment aan te gaan.

Op dat grotere water leverde omschakelen naar maïs als haakaas grote hoeveelheden witvis op. Eén keer sloeg ik na een aantal mooie voorns te hebben gevangen vast op een karper. Had ik die ook gevangen als ik met kikkererwten had gevist? Geen idee, maakt ook niet zo heel veel uit, ik was er hoe dan ook erg blij mee.

Terug naar het hier en nu. Vandaag geen zorgen over welke aassoort en of er witvis op de stek komt. Met het afkoelende water en het type weer van vandaag weet ik dat er op bepaalde plekken met behoorlijke zekerheid karper gevangen kan worden. Ik strooi wat strooisel naast een brugpijler. Langzaam zie ik het voer omlaag zakken, loodrecht naar beneden. Tegen beter weten in doe ik hetzelfde aan de andere kant van de brug. Ik sla die kant nooit over maar vang er zo goed als nooit wat. Niet gek, de andere kant is de zonkant, van de vroege ochtend tot de late avond staat de zon er vol op.
Door naar een volgende polder. Ook hier winterplekken; laag tunneltje, brugpijlers; dat soort dingen. Lastigheid is het gemaal dat aanstaat; voeren is een beetje op de gok. Vooral hopen dat straks het gemaal niet meer aanstaat.

Terug thuis een kopje koffie en hengeltje opbouwen. Daarna terug naar het water. Waar ik 's ochtends een totale ontspanning voelde nu toch een lichte sensatie; zouden ze er liggen? Als ik het pennetje heb neergezet voel ik me weer wat rustiger worden. Ik hang op de brugleuning en tuur naar beneden. Minipuntje oranje priemt stoer door het wateroppervlak omhoog. Duurt niet lang; opsteker en kleine verplaatsing. Zet niet door. Ik haal op en zet de pen terug. Duurt lang, te lang. Ik haal weer op, voel even weerstand, oeps, heb ik de vis nu verjaagd? Toch maar weer inleggen. Na een paar minuten een kort opstekertje en dan een wegzakkende pen. Soepele haal en onder water die slome reactie. Vis wil wel maar kan niet echt. Brugpijlers vormen geen enkel moment een gevaar. Op de kant een vis die past in het zonnige herfstdecor.

Andere kant van de brug levert weer niets op. Beetje voer erbij en door naar de volgende polder. Helaas, gemaal staat nog aan. Het lukt met een hoop gepruts om het lichte pennetje in zicht te houden in de stroming, die onder het tunneltje vandaan komt. Langzaam hupt de pen op en neer. Iedere beroering van het aas zal op de strak staande lijn duidelijk te zien zijn.  Ik bruin wat bij in de herfstzon, eet wat en drink koffie. Geen tikje op de pen. Na een half uurtje weet ik genoeg. Hier gaat het niet gebeuren vandaag. Terug naar de eerste polder.

Eerder dan gedacht staat het pennetje weer vertrouwd naast de brugpijler. Heel snel een opsteker, pen gaat helemaal plat, schuift daarna tergend langzaam een stuk op en blijft plat liggen. Lijkt me geen aanbeet, wel heeft iets het aas omhoog op het talud verplaatst. Ik haal op en leg het aas weer terug. Niet veel later precies dezelfde situatie, weer geen aanbeet. Weer blijft de pen platliggen omdat het haakaas naar een ondieper deel is verplaatst. Ik leg de boel weer terug. Nu duurt het langer, zeker vijf minuten. Weer een opsteker maar nu niet zo hoog als eerst. De opsteker wordt gevolgd door een snel weglopende pen, nu dan, ja, raak.
Weer een hele tamme dril, vis is koud geworden, beweegt niet zo heel erg meer. Weer een schilderijtje op de kant.

Zoals bijna altijd weer geen beweging aan de schaduwkant. Ondertussen is de zon laag komen te staan, het licht is zacht. Tijd om naar huis te gaan.