Gewoon genieten. Klinkt makkelijk maar in de huidige wereld is het toch wel lastig. De hoeveelheid mensen die een schrikbarend aantal idealen najaagt en daarbij vergeten in het hier en nu te blijven is groot. Stilstaan bij het moment, in het nu zijn en ervaren waar je naar hebt uitgekeken. Voor een hoop geld worden er cursussen 'mindfull' gegeven. Ze vinden gretig aftrek wat blijkbaar aangeeft hoe moeilijk we het ermee hebben. Het is een rare en ook wel zorgwekkende ontwikkeling. Er was een tijd dat we de hele dag bezig waren om in ons eigen onderhoudt te voorzien. De basis van een dak boven ons hoofd, een volle buik en warmte van vuur waren taken waar alle tijd aan opging. Ontwikkeling heeft ons ver, heel ver gebracht maar we zijn blijkbaar verleerd om rust te vinden, tevreden te zijn en gewoon te genieten? Ik vind het zelf ook verrekte moeilijk soms. Ben ik tijdens een lekker avondje vissen vooral bezig met denken aan het volgende avondje en wat die met zich mee gaat brengen. Voor je het weet zit je weer thuis op de bank en ben je vergeten te ervaren waarom je nu eigenlijk met die penhengel op pad ging. Door bezuinigingen, reorganisaties, transities en allerlei andere onrust op werk merk ik dat ik mijn uurtjes vissen harder dan ooit nodig heb om op adem te komen. Blik op dat pennetje en in dat moment zijn, dat moment ervaren en gewoon genieten. Afgelopen weekend kon ik een nieuwe hengel ophalen, niet helemaal nieuw, een tweedehandsje. Een 1.25pond, 3,90 meter The Beast van Comoran. Ik kon natuurlijk niet wachten tot ik ermee op pad kon. Wellicht dat ik daarom de slechte voorspellingen in de wind sloeg en maandagavond naar een poldertje op pad ging. Die stok moest krom, ik moest en zou ervaren of het de hengel was waar ik hem voor had gehouden. Later die avond liet ik mijn pen zakken op een stekje wat ik tijdens het vissen aanvoerde, meerdere keren zag ik op die plek karper draaien. Het heeft hard geregend maar lijkt droger te worden. Ik zit ineengedoken in de diepe kant en kijk naar het oranje. Ik zie het oranje steeds moeilijker, alsof mijn ogen met de minuut slechter worden? Als ik even opkijk zie ik hoe het komt. Een zwart wolkendek komt aanjagen, flitsen her en der. Oeh, dat is niet best. De eerste druppels roffelen al op het water, de pen wordt door de wind op sleeptouw genomen en houdt zich net staande. Ik moet zeker een kwartier teruglopen naar de auto, nat ga ik hoe dan ook worden. Ik besluit te vissen tot het flitsen te dichtbij komt. Kort na de beslissing zie ik in een waas van regen en golvend water het wazige oranje verdwijnen. Een tik en een hengel die krom gaat tot in het handvat, slip staat vrij zacht ingesteld maar de vis komt er niet doorheen, trekt de hengel volledig krom en geeft een flinke bokspartij langs de bodem. Ik sta daar, doorweekt, druipend van de steeds harder neervallende regen, met een grote glimlach het moment te ervaren. Net voordat het onweer over me heen komt donderden kan ik de vis scheppen. Ik steek twee gebalde vuisten in de lucht en schreeuw: "wat maakt het toch allemaal uit joh". Ik voel me krachtig en sterk; niemand pakt dit moment van me af. Twintig minuten later zit ik in de auto, geen droge draad aan mijn lijf, een brede glimlach van oor tot oor. Of het verstandig is geweest om met dat naderende zware onweer in de polder rond te hangen is achteraf natuurlijk de vraag. Blijkbaar heb ik er niet van geleerd want gisterenavond was de weersvoorspelling niet heel anders. De voorspelling van het KNMI welteverstaan, zonder enige moeite werd er code geel voor het gehele land afgegeven. Mijn favoriete weersite gaf aan dat de wind naar het westen zou draaien en het bij mij in de buurt nagenoeg droog zou blijven.
Ik was van plan een nieuwe polder te bekijken. Op het oog interessant maar toen ik er rondliep viel het allemaal behoorlijk tegen. Op bijna geen enkele plek kon er gevist worden, alle markante delen waren met hoog hekwerk en prikkeldraad afgebakend op een manier die duidelijk maakt dat er geen indringers werden gewenst. Terug naar de auto bel ik even met Michael. We wilden het water samen aanpakken, ik breng hem op de hoogte van mijn eerste indrukken en we zijn het erover eens; kruis erdoor. Komt me niet heel slecht uit, ik bemerkte onlangs dat ik eigenlijk teveel polderwater bevis. Ik telde zomaar twintig polders waar ik graag kom, helpt me niet om te genieten, maakt dat ik vaak sessies over elkaar heen aan het plannen ben en niet in het hier en nu blijf. Wat nu te doen met deze avond is de vraag die overblijft. Op de weg terug kom ik zo goed als langs de schelpenpad polder. Kan ik die eens van de andere zijde inlopen en het deel tussen de weilanden bevissen. Niet heel veel later loop ik de polder in met een emmertje voer. Het groot hoefblad staat hoog aan beide zijden van het schelpenpaadje, laat een centimeter of dertig over om te wandelen. Geeft een intiem gevoel in de kale, lege polder. Ik maak een paar voerplekjes en loop dan weer een flink stuk. via een oud, bijna niet begaanbaar bruggetje hop ik een weiland in en leg daar nog drie stekken aan. Niet veel later zit ik op een betonnen landbouwbruggetje te kijken hoe boeggolf na boeggolf op me af komt glijden. Ik heb mij thermoskannetje koffie erbij gepakt en geniet. Karper en brasem walmen kort onder het oppervlak over mijn stek heen. Ik wacht rustig af, uiteindelijk zal er wel eentje zijn kop naar beneden richten. De zon wordt steeds dunner, eerst zijn het wat slierten hoge bewolking maar tegen tien uur komen er vanuit het niets brede mistbanken de polder inrollen. Het is stil in de polder, valt me niet tegen. Twee kennissen lieten onlangs weten dat er veel gevist werd en de vangsten erbarmelijk waren. Ik ken eigenlijk ook geen enkele polder waar vanuit twee verschillende bronnen ik regelmatig een update krijg over hoe het ervoor staat; zegt waarschijnlijk iets over de hengeldruk hier ten opzichte van andere plekken waar ik kom. Ik zie zelf hier door de jaren heen ook steeds minder duidelijk actieve karper, wil niet zeggen dat ze er niet zijn! Pas kon ik in het eerste ochtendlicht heel goed zien hoe stil en stiekem de vis in de weilandkantjes lag te happen. In het verleden ging dit vaak vergezeld met varkensachtig gesmak en brede wellingen, nu was er niet meer te zien dan een rimpeling, laat staan dat er geluid aan te pas kwam. Dit is ook de reden dat ik het meeste vertrouwen heb in de stekken die ik in het weiland heb aangelegd. Het is de enige diepere hoofdtocht die je vanuit het weiland kan bevissen. Veel mensen zullen het echter niet doen omdat het bruggetje bijna niet toegankelijk is, er missen veel planken en het is daarom zeker voor de zwaardere bepakte vissers eigenlijk geen optie. Daarnaast ligt het ongeacht aan welke kant je de polder ingaat op bijna een kilometer lopen. Ik besluit op te schuiven naar de stekken in het weiland. De polder is klein geworden, de mist is dik en dempt al het geluid. Ik schuifel over het schelpenpad, merk dat mijn zintuigen wat verward zijn door de mist. Een paar keer is er een doffe flits te zien; ergens onweert het. Het breekstaafje wiegt op de zachte golfslag, ik zit stilletjes te kijken naar dat gekke lichte puntje in het zwarte water. De kikkers zijn tijdens mijn langskomen gestopt met kwaken maar ondertussen vergeten dat ik nog in de buurt ben. Te midden van het gekwaak voel ik hoe de atmosfeer steeds vochtiger wordt van de nog steeds dikker wordende mist. Ik fluister tegen mijzelf dat op zo'n stille avond als deze de echte dikke loebassen gewoon op pad gaan. Het eerste rondje is voorbij gegaan zonder een stootje te hebben gehad, er spettert geen witje aan het oppervlak. Ik eet boterhammen met spek en tuur maar weer. Ik ben moe; mijn ogen jeuken en tranen van het gestaar. Op weg van het eerste naar het tweede plekje, ik sluip op mijn tenen langs het water. Aangekomen zet ik de pen net over de schoeiing heen. Weer flitsen ergens, door de mist moeilijk te herleiden waar. Ik hoor geen gedonder dus is nog niet in de buurt. Uit het totale niets wordt het pennetje kort een stukje ondergetrokken, waggelt traag naar rechts, zakt wat en komt weer terug. Dan op sleeptouw naar links, rustig en steeds dieper. Dit is de kans van de avond, ik hang in de hengel en direct beukt er een vis onder de kant vandaan. Wellicht staat de slip wat licht want hij pakt wel heel eenvoudig draad. Aan de andere kant vraagt een opslag van slechts twee meter om niet al te strak afgesteld materiaal om de eerste uitval op te vangen. Na een meter of tien stopt de vis. Komt voor de kant waar zich een lang gevecht onder de top ontwikkeld. Het voelt als een beste vis die op gewicht eenvoudig langs de bodem blijft koersen, hardere uitvallen worden perfect opgevangen door de lange penhengel, de slip hoeft er niet meer aan te pas te komen. Na een minuut of zeven komt de vis boven het net. In eerste instantie krijg ik hem er niet in, ik kan het niet goed zien. De vis duikt weer en schurkt langs de bodem. Ik verplaats mijn net iets, de vis komt weer ondiep, ik trek hem boven mijn net en schep zonder echt zeker te weten dat hij erin zit; een laatste woedende uitval in het net; binnen. Wat een schitterende vis. Als hij weer netjes is teruggezet twijfel ik, doorgaan of stoppen. Ik besluit tot het laatste; wat kan je meer van zo'n avond verlangen; het was weer buitengewoon genieten!
4 Comments
Andries Hoekstra
7/6/2016 08:48:27 pm
Dank je Bas!
Reply
Andries Hoekstra
29/6/2016 09:24:22 pm
Hoi Rombout,
Reply
Leave a Reply. |
Ik ben......Andries Hoekstra. Trotse vader van twee kinderen en getrouwd met een fan-tastische vrouw. Vanaf mijn 16e vis ik gericht op karper, ondertussen alweer 26 jaar. Vissen gebeurt tussen het familieleven door en daarom vaak 's ochtends vroeg, 's avonds laat of 's nachts. Andere blog's:Categorieën
All
Archieven
April 2024
Contact: [email protected]
|